Thème 36

Les Lettres de mon moulin d'Alphonse Daudet
Les étoiles

Mais la plus belle de toutes les étoiles, maîtresse, c'est la nôtre, c'est l'Etoile du Berger, qui nous éclaire à l'aube quand nous sortons le troupeau, et aussi le soir quand nous le rentrons. Nous la nommons encore Maguelonne, la belle Maguelonne qui court après Pierre de Provence (Saturne) et se marie avec lui tous les sept ans.
"Comment! berger, il y a donc des des mariages d'étoiles?
-Mais oui, maîtresse."
Et comme j'essayais de lui expliquer ce que c'était que ces mariages, je sentis quelque chose de frais et de fin peser légèrement sur mon épaule. C'était sa tête alourdie de sommeil qui s'appuyait contre moi avec un joli froissement de rubans, de dentelles et de cheveux ondés. Elle resta ainsi sans bouger jusqu'au moment où les astres du ciel pâlirent, effacés par le jour qui montait. Moi, je la regardais dormir, un peu troublé au fond de mon être, mais saintement protégé par cette claire nuit qui ne m'a jamais donné que de belles pensées. Autour  de nous, les étoiles continuaient leur marche silencieuse, dociles comme un grand troupeau; et par moments je me figurais qu'une de ces étoiles, la plus fine, la plus brillante, ayant perdu sa route, était venue se poser sur mon épaule  pour dormir.

Tous ces détails d'astronomie populaire sont traduits de l'Almanach provençal qui se publie en Avignon.

Τα αστέρια

Ο πιο ωραίος αστέρας όμως, κυρία, είναι ο δικός μας, ο Αυγερινός, που μας φωτίζει τη χαραυγή, όταν βγάζουμε το κοπάδι κι επίσης το βράδυ, όταν το επιστρέφουμε. Τον ονομάζουμε και Μαγκελόν, την όμορφη Μαγκελόν που κυνηγάει τον Πέτρο από την Προβηγκία (τον Κρόνο), και τον παντρεύεται κάθε εφτά χρόνια.
"Πώς αυτό! βοσκέ, παντρεύονται άραγε τα αστέρια;
-Μάλιστα, κυρία."
Και, καθώς προσπαθούσα να της εξηγήσω τι είδους γάμοι ήταν αυτοί, ένιωσα κάτι δροσερό και λεπτό να ακουμπά ελαφρά στον ώμο μου. Ήταν η κεφαλή της που βάρυνε  από τη νύστα, μ΄ ένα ευχάριστο θρόισμα κορδελών, δαντελών και κυματιστών μαλλιών. Έμεινε έτσι, ακίνητη, ώσπου να χλωμιάσουν τα ουράνια αστέρια που έσβηναν, καθώς βαθμηδόν ξημέρωνε. Εγώ, την κοίταζα να κοιμάται, λίγο συγκινημένος σ΄ όλο μου το είναι , αλλά άγια φυλαγμένος απ΄ αυτή την καθαρή νύχτα, που μου έχει ασταμάτητα δώσει μόνο καλές προθέσεις. Γύρω μας, τα αστέρια συνέχιζαν αθόρυβα το δρόμο τους, ήμερα σαν μεγάλο κοπάδι και, κάπου κάπου, φανταζόμουν πως ο ένας απ΄ αυτούς τους αστέρες, ο πιο λεπτός, ο πιο λαμπερός, αφού είχε χαθεί, είχε έρθει να προσγειωθεί στον ώμο μου και είχε αποκοιμηθεί.

Hélène, je commencerai le prochain récit quand nous serons revenus de Skiathos. Vers le 10 juin. Nous partons à la fin de la semaine.

Parfait Yves! Profite bien avec ton épouse à qui j'envoie le bonjour!


C'est bien dans l'ensemble!