Forum de Projet Homère

Vous souhaitez réagir à ce message ? Créez un compte en quelques clics ou connectez-vous pour continuer.
Forum de Projet Homère

Forum lié au site Projet Homère sur la langue grecque

Bienvenue sur le forum de Projet Homère !!!!! Ceux qui désirent participer sont priés de s’inscrire
Le deal à ne pas rater :
TCL C74 Series 55C743 – TV 55” 4K QLED 144 Hz Google TV (Via ODR ...
499 €
Voir le deal

    ΟΡΦΕΩΣ - ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ (ἀρχαῖο κείμενο στίχοι 1-1180)

    Helene
    Helene
    Admin
    Admin


    Messages : 7126
    Date d'inscription : 12/04/2012
    Localisation : Athènes- Grèce

    ΟΡΦΕΩΣ - ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ (ἀρχαῖο κείμενο στίχοι 1-1180)  Empty ΟΡΦΕΩΣ - ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ (ἀρχαῖο κείμενο στίχοι 1-1180)

    Message  Helene Ven 25 Jan - 7:38

    ΟΡΦΕΩΣ - ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ (ἀρχαῖο κείμενο στίχοι 1-1180)





    Ὠναξ Πυθῶνος μεδέων, ἐκατηβόλε, μάντι,
    ὃς λάχες ἠλιβάτου κορυφῆς Παρνασσίδα πέτρην
    σὴν ἀρετὴν ὑμνῶ: σὺ δὲ μοὶ κλέος ἐσθλὸν ὀπάσσαις:
    πέμπε δ' ἐπὶ πραπίδεσσιν ἐμαῖς ἐτυμηγόρον αὐδήν
    ὄφρα πολυσπερέεσσι βρότοις λιγύφωνον ἀοιδήν
    ἠπύσω Μούσης ἐφετμαῖς καὶ πηκτίδι πυκνή.
    Νῦν γὰρ σοί, λυροεργέ, φίλον μέλος ἀείδοντι
    θυμὸς ἐποτρύνει λέξαι τάπερ οὔποτε προσθεν
    ἒφρασ' ὅταν Βακχοῖο καὶ 'Ἀπόλλωνος ἀνακτος
    κέντρω ἐλαυνόμενος, φρικώδεα κήλ' ἐπιφαυσκον
    θνητοῖς ἀνθρώποισιν ἄκη: μετὰ δ' ὅρκια μύσταις:
    ἀρχαίου μὲν πρῶτα χάους ἀμέγαρτον ἀναγκην
    καὶ Κρόνον ὃς ἐλόχευσεν ἀπειρεσίοισιν ὑφ' ὀλκοίς
    Αἰθέρα καὶ διφυῆ περιωπέα κυδρὸν ''Ἐρωτα
    Νυκτὸς ἀειγνήτης πατέρα κλυτόν: ὂν ρὰ Φάνητα
    ὀπλότεροι καλέουσι βροτοί: πρῶτος γὰρ ἐφάνθη:
    Βριμοὺς τ' εὐδυνάτοιο γονᾶς, ἠδ' ἒργ' ἀΐδηλα
    Γηγενέων, οἳ λυγρὸν ἀπ' οὐρανοῦ ἐστάξαντο
    σπέρμα γονῆς, τὸ προσθεν ὅθεν γένος ἐξεγένοντο
    θνητῶν, οἳ κατὰ γαῖαν ἀπείριτον αἰὲν ἔασι:
    θητείαν τὲ Ζηνός, ὀρεσσιδρόμου τὲ λατρείαν
    μητρὸς ἂτ' ἐν Κυβέλοις ὄρεσιν μητίσατο κούρην
    Φερσεφόνην περὶ πατρὸς ἀμαιμακέτου Κρονίωνος:
    † εὐμήλου θ' `Ἠρακλῆος περίφημον ἄμυξιν:
    ὅρκια τ' 'Ἰδαίων, Κορυβάντων τ' ἄπλετον ἰσχύν.
    Δήμητρος τὲ πλάνην, καὶ Φερσεφόνης μέγα πένθος,
    θεσμοφόρος θ' ὡς ἤν: ἠδ' ἀγλαὰ δῶρα Καβείρων,
    χρησμοὺς τ' ἀρρήτους Νυκτὸς περὶ Βάκχου ἄνακτος,
    Λῆμνον τὲ ζαθέην ἠδ' εἰναλίην Σαμοθράκην,
    αἰπεινὴν τὲ Κύπρον, καὶ 'Ἀδωναίην 'Ἀφροδίτην
    ὄργια Πραξιδίκης, καὶ † ἀρείνης νυκτὸς 'Ἀθήνης †
    θρήνους τ' Αἰγυπτίων καὶ 'Ὀσίριδος ἱερὰ χύτλα.
    'Ἀμφὶ δὲ μαντείης ἐδάης πολυπείρονας οἴμους
    θηρῶν οἰωνῶν τὲ καὶ ἢ σπλάγχνων θέσις ἐστίν:
    ἠδ' ὅσα θεσπίζουσιν ὀνειροπόλοισιν ἀταρποίς
    ψυχαὶ ἐφημερίων, ὕπνω βεβολημέναι ἦτορ:
    σημείων τεράτων τὲ λύσεις, ἄστρων τὲ πορείας:
    ἁγνοπόλον τὲ καθαρμὸν ἐπιχθονίοις μέγ' ὄνειαρ:
    ἱλασμοὺς τὲ θεῶν, φθιμένων τ' ἐπινήχυτα δῶρα.
    ''Ἀλλὰ δὲ σοὶ κατέλεξ' ἄπερ εἴσιδον ἠδ' ἐνόησα,
    Ταίναρον ἠνῖκ' ἔβην σκοτίην ὁδόν, ''Ἀϊδος εἴσω,
    ἡμετέρη πίσυνος κιθάρη δὶ' ἔρωτ' ἀλόχοιο:
    ἠδ' ὅσον Αἰγυπτίων ἱερὸν λόγον ἐξελόχευσα,
    Μέμφιν ἒς ἠγαθέην περάσας, ἱερᾶς τὲ πόληας
    ''Ἀπιδος ἂς περὶ Νεῖλος ἀγάρροος ἐστεφάνωται:
    πάντα μάλ' ἀτρεκέως ἀπ' ἐμῶν στέρνων δεδάηκας.
    Νῦν δ' ἐπεῖ ἀερόφοιτος ἀπέπτατο δήϊος οἶστρος,
    ἡμέτερον δέμας ἐκπρολιπῶν εἰς οὐρανὸν εὐρύν,
    πεύση ἀφ' ἡμετέρης ἐνοπῆς ὄσσα πρὶν ἔκευθον.
    ''Ὡς πότε Πιερίην Λειβήθρων τ' ἄκρα κάρηνα
    (ἠρώωντε καὶ ἡμιθέων πρόμος ἐξεπέρησε)
    λισσόμενος μ' ἐπίκουρον ἐοὺ νόστοιο γενέσθαι
    ποντοπόρω σὺν νηΐ πρὸς ἄξενα φύλ' ἀνθρώπων,
    ἔθνος ἒς ἀφνειὸν καὶ ἀτάσθαλον ὢ ἐνὶ κραίνεν
    Αἰήτης υἱὸς φαεσιμβρότου ἠελίοιο.
    Θέσφατα γὰρ Πελίας δειδίσσετο μὴ οἱ ὄπισθεν
    χειρὸς ὓπ' Αἰσονίδα καθέλη βασιλήϊον ἀρχήν.
    Καὶ οἱ ὑπὸ πραπίδεσσι δόλου τρῖβον ἠπερόπευε:
    τάσσε γὰρ ἐκ Κόλχων χρύσειον κώας ἐνείκαι
    Θεσσαλίην εὔπωλον. `Ο δ' ὡς κλύεν ἔκνομον αὐδήν
    χεῖρας ἐπαντείνας ἐπεκέκλετο πότνιαν ''Ἠρην:
    τῆνδε γὰρ ἐκ μακάρων περιώσια κυδαίνεσκεν.
    `Η δὲ παρ' εὐχωλήσιν ἐφέσπετο κηδομένη πέρ:
    ἔξοχα γὰρ μερόπων ἠγάζετο καὶ φιλέεσκεν
    δεινοβίην ἥρωα, περικλυτὸν Αἴσονος υἵα,
    καὶ ρὰ καλεσσαμένη ἐπετέλλετο Τριτογενείη.
    Καὶ οἱ φηγινέην πρῶτον τεκτήνατο νήα,
    ἢ καὶ ὑπ' εἰλατίνοις ἐρετμοῖς ἀλιμυρέα βένθη
    πρώτην ὑπεξεπέρησε, τρῖβον δ' ἤνυσσε θαλάσσης.
    'Ἀλλ' ὄτε δὴ συνάγειρεν ἀγακλειτοὺς βασιλήας,
    Θρήκην εἰς εὔπωλον ἐπείγετο δίος 'Ἰήσων,
    καὶ μ' ἔκιχεν κιθάρην πολυδαίδαλον ἐντύνοντα,
    ὄφρα κὲ σοὶ μέλπων προχέω μελίγηρυν ἀοιδήν,
    κηλήσω δὲ τὲ θήρας Ἰδ' ἑρπετὰ καὶ πετεηνά.
    `Ηνίκα δ' εἰς ἄντρον πολυήρατον εἰσεπέρησε,
    μείλιχον ἐκ λασίων στέρνων ἀνενείκατο φωνήν:
    »'Ὀρφεῦ Καλλιόπης τὲ καὶ Οἰάγρου φίλε κοῦρε,
    Βιστονίη Κικόνεσσι πολυρρήνοισιν ἀνασσων
    χαίρ' ἐπεῖ Αἱμονίους ὀχεᾶς πρώτιστον ἰκάνω,
    Στρυμονίους τὲ ροᾶς, `Ροδόπης τ' αἰπεινὰ πρὸς ἄγκη.
    Εἰμὶ δ' ἐγὼ Μινύαισι πανέξοχον αἷμα λελογχώς
    Θεσσαλὸς Αἰσονίδης: ξεῖνος δὲ τοὶ εὔχομαι εἶναι.
    'Ἀλλά, φίλος, προφρων μ' ὑποδέχνυσο καὶ κλύε μύθον
    μειλιχίαις ἀκοαῖς, καὶ λισσομένω ὑπάκουσον
    'Ἀξείνου Πόντοιο μυχοὺς καὶ Φάσιν ἐρυμνόν
    νηΐ σὺν 'Ἀργώη πελᾶσαι δείξαι τὲ θαλάσσης
    παρθενίης ἀτραπούς, ἐπιήρατον ἠρώεσσιν,
    οἳ ρὰ τεὴν μίμνουσι χέλυν καὶ θέσφατον ὀμφήν
    ἐλπόμενοι ξυνὸν πελάγει ἐπαρηγόνα μόχθων.
    Οὐ γὰρ δὴ πλώσαι πρὸς βάρβαρα φῦλα μέδονται
    νόσφι σέθεν: καὶ γὰρ ρὰ ποτὶ ζόφον ἠερόεντα
    νείατον εἰς κευθμώνα, λιτῆς εἰς πυθμένα γαίης,
    μοῦνον ἀπ' ἀνθρώπων πελᾶσαι καὶ νόστον ἀνευρεῖν:
    ὧν ἕνεκεν ξυνὴν τὲ δύην Μινύαισιν ἀρέσθαι
    καὶ κλέος ἀνθρώποισιν ἐπ' ἐσσομένοισι πυθέσθαι.»
    Τὸν μὲν ἐγὼ μύθοισιν ἀμειβόμενος προσέειπον:
    »Αἰσονίδη, τί μὲ ταῦτα παραιφάμενος ἐρεείνεις,
    ὄφρα κὲν ἒς Κόλχους Μινύαις ἐπιήρανος ἔλθω,
    νηΐ σὺν εὐσέλμω πλεύσας ἐπὶ οἴνοπα πόντον;
    ἤδη γὰρ μοὶ ἄλις καμάτων, ἄλις ἐπλετο μόχθων,
    ὧν ἰκόμην ἐπὶ γαῖαν ἀπείριτον ἠδὲ πόληας
    Αἰγύπτω Λιβύη τὲ βροτοῖς ἀνὰ θέσφατα φαίνων.
    Καὶ μὲ ἀλητείης τὲ καὶ ἐξ οἴστρου ἐσάωσε
    μήτηρ ἡμετέρη καὶ ρ' εἰς δόμον ἤγαγεν ἄλλον
    ὄφρα τέλος θανάτοιο κίχω μετὰ γήραϊ λυγρῶ.
    'Ἀλλ' οὐκ ἒσθ' ὑπαλύξαι ἃ δὴ πεπρωμένα κεῖται.
    Μοιρῶν ἐννεσίησιν ἐπείγομαι: οὐ γὰρ ἄτιμοι
    ἰκεσίου Ζηνὸς κούραι Λιταί: ἴξομαι ἤδη
    ὀπλοτέροις βασιλεύσι καὶ ἠμιθέοις ἐνάριθμος.»
    Καὶ τότε δὴ λίπον ἄντρον ἐπήρατον ἠδ' ἐπέρησα
    αὐτὴ σὺν φόρμιγγι καὶ εἰς Μινύας ἀφίκανον
    λαιψηροίσι πόδεσσιν, ὑπὲρ Παγασηΐδας ἀκτᾶς.
    ''Ἔνθα δ' ἀριστήων Μινυῶν λόχος ἠγερέθοντο
    στεῖνον δὴ ψαμάθους ὁμάδω, ρηγμίνα τ' 'Ἀναύρου.
    'Ἀλλ' ὄτε δὴ μ' ἐνόησαν ἀταρπιτὸν ἑξανύοντα,
    ἀσπασίως ἤγερθεν: ἐγήθεε δ' ἦτορ ἐκάστω:
    αὐτὰρ ἐμυθεόμην, ἐρεείνων ἄνδρας ἀρίστους.
    Πρῶτα δὲ εἶδα βίην `Ἠρακλῆος θείοιο
    ὂν τέκεν 'Ἀλκμήνη Ζηνὶ Κρονίωνι μιγείσα
    ἦμος ὄτε τρισσὴν μὲν ἐλείπετο Σείριος αἴγλην
    'Ἠέλιος, δολιχὴ δ' ἐπεμαίετο πάντοθεν ὄρφνη:
    Τίφυν τ' 'Ἀγνιάδην, δολιχὴς ἰθύντορα νηός:
    Θεσπιέων δ' ὄγε τῆμος ἐφ' ὕδασι Τελμισσοῖο
    ἄγχουρος λαοῖς Σιφάεσι ρεῖθρον ἄμειβεν:
    ὃς περὶ μὲν βύκταισι καὶ ἀργήεσσιν ἀέλλαις
    νήα κατιθύνειν δέδαεν πολυμήτιδι τέχνη:
    Κάστορα θ' ἰππόδαμον Πολυδεύκεα τ' εἰσενόησα
    καὶ Μόψον Τιταρῆθεν, ὂν ''Ἀμπυκι νυμφευθείσα
    Χαονίην ὑπὸ φηγὸν 'Ἀρηγονὶς ἐξελόχευσε:
    Πηλέα τ' Αἰακίδην, Αἰγίνης ἀγλαὸν υἱόν
    ὃς Δολόπεσσιν ἀνασσεν ἐνὶ Φθίη ἐριβώλω.
    Τρισσὴν δ' `Ἐρμείαο κλυτὴν εἰσέδρακα γένναν,
    Αἰθαλίδην, ὂν ἔτικτε περικλυτὴ Εὐπολέμεια,
    Μυρμιδόνος θυγάτηρ, 'Ἀλόπη ἐνὶ πετρηέσση
    ἠδ' ''Ἐρυτον, καὶ καλὸν 'Ἐχίονα, τοὺς πότε Νύμφη
    Λαοθόη Μενετοῖο παρευνηθεῖς ἐλόχευσε
    Κυλλήνης μεδέων χρυσορραπις 'Ἀργειφόντης.
    Αὐτίκα δ' 'Ἀκτορίδης καὶ βουφάγος ἦλθε Κόρωνος.
    ''Ἰφικλος αὖ Φυλάκου δίον γένος ἀντετόρησεν
    Βούτης τ' Αἰνειάδης, ἴκελος χρυσάορι Φοίβω.
    Κάνθος δ' Εὐβοίηθεν 'Ἀβαντιάδης ἐπέρησεν
    ὂν δὴ μοίρ' ἐδάμασσε, τέλος δ' ἐπέθηκεν ἀναγκη
    φθίσθαι ὑπὲρ Λιβύης, νόστον δ' οἴκοιο λαθέσθαι.
    ''Ἀλκωνος δὲ Φάληρος ἀπ' Αἰσήποιο ροάων
    ἤλυθεν, ὃς Γύρτωνος ἀλιστεφὲς ἔκτισεν ἄστυ.
    ''Ἰφιτος αὖ μετὰ τοίσιν ἐφέσπετο Ναυβόλου υἱός
    Φωκίδος ὃς ρ' ἤνασσε καὶ εὐπύργοιο Τανάγρης.
    Λαοδόκος, Ταλαὸς καὶ 'Ἀρήϊος, υἱοὶ ἄμωμοι
    ἦλθον 'Ἀβαντιάδαι περιώνυμοι οὖς τέκε Πηρῶ.
    'Ἰφιδάμας δ' 'Ἀλέου παῖς ἤλυθε: πέμψε γὰρ αὐτόν
    ἴφθιμος γενέτης, Τεγέης ὅρια προλιπόντα.
    ''Ἠλυθε δ' 'Ἐργίνος, Βράγχου πολυπυρὸν ἄρουραν
    ἐκπρολιπῶν καὶ τύρσιν ἐρυμνὴς Μιλήτοιο,
    ἔνθα ροαὶ κλύζουσι πολυπλανέος Μαιάνδρου.
    'Ἐν δὲ Περικλύμενος Νηλήϊος εἰσαφίκανεν,
    ἀγχόθι Πελλήνης τὲ καὶ εὐύδροιο Λιπάξου
    ἄστυ λιπῶν ἀφνειὸν ὀρειονόμους τὲ Κολώνας.
    'Ἐκ δὲ λιπῶν Καλυδώνα θοὸς Μελέαγρος ἔβαινεν.
    Οἰνεὺς τὸν ρ' ἐλόχευσε καὶ 'Ἀλθαίη ροδοπῆχυς.
    ''Ἰφικλος αὒτ' ἐπέρησε λιπῶν 'Ἀτρακηίδα λίμνην,
    σύγγονος 'Ἀλθαίης: περὶ δ' αὖ τίεν ἔξοχα παντων
    εὐειδῆ Μελέαγρον, Ἰδ' ἀγλαὰ ἒργ' ἐδίδασκεν.
    'Ἀστερίων δ' ἐπέρησε πάϊς κλεινοῖο Κομήτου,
    Πειρεσίην ὃς ἔναιεν ἐπ' 'Ἀπιδανοῖο ρεέθροις:
    Πηνειὸς μίσγων ξυνὸν ρόον εἰς ἄλα πέμπει.
    Εὐρυδάμας δ' ἐπόρευσε λιπῶν Βοιβηΐδα λίμνην,
    ἀγχόθι Πηνειοῖο καὶ εὐπελαγέος Μελιβοίης.
    Αὐτὰρ ἒπειτ' 'Ἐλάτοιο πάϊς Πολυφημος ἴκανεν
    ὃς σφὶν ἐν ἠνορέησι μετέπρεπεν `Ἠρώεσσιν:
    'Ἠνειὸς Καινῆος ἀφίκετο, τὸν ρὰ τὲ φασὶ
    μισγόμενον Λαπίθαις ὑπὸ Κενταύροισι δαμῆναι,
    θεινόμενον πεύκαισι τανυφλοίοις τ' ἐλάτησι,
    καὶ οἱ ἀνατλῆναι καὶ ἀκαμπέα γούνατ' ἐρείσαι
    ζῳὸν τ' ἐν φθιμένοισι μολεῖν ὑπὸ κεύθεα γαίης.
    2. ''Ἀδμητος δ' ἀφίκανε Φεραιόθεν, ὢ πότε Παιάν
    θητεύων ὑποεικε: Διὸς δ' ἠλεύατο μήνιν
    οὔνεκά τοι Κύκλωπας ἀμαιμακέτοισιν ὀϊστοίς
    ἐν φθιτοίσιν ἒτευξ' 'Ἀσκληπιοῦ εἴνεκα λώβης.
    ''Ἠλυθε δ' Εὐρυτίων ''Ἰρου παῖς 'Ἀκτορίωνος
    τρηχείην 'Ὀπόεντα λιπῶν, σὺν δ' ἤλυθεν ''Ἰδας
    Λυγκεὺς θ', ὃς τήλιστα δὶ' αἰθέρος ἠδὲ θαλάσσης
    βένθεα, καὶ Πλουτῆος ὑποχθονίοιο ρέεθρα
    μοῦνος ἀπ' ἀνθρώπων δεινοίσιν ὀπώπεεν ὄσσοις.
    Αὐτὰρ ἐπεῖ Τελαμὼν συνεφέσπετο, τὸν ρ' ἐλόχευσεν
    Αἰακῶ ἀτρύτω κούρη κλυτοὺ 'Ἀσωποῖο
    Αἲγιν' ἐν κροκάλησιν ἀλιστεφέος Σαλαμῖνος.
    Δὴ τότ' ''Ἀβαντος παῖς νόθος ἤλυθε καρτερὸς ''Ἰδμων,
    τὸν ρ' ὑποκυσσαμένη τέκεν 'Ἀπολλωνι ἀνακτι
    'Ἀμφρύσου παρὰ χεύμα Φερητιᾶς 'Ἀντιάνειρα.
    Τῷ καὶ μαντοσύνην ἐπορεν καὶ θέσφατον ὀμφήν
    Φοῖβος, ἲν' ἀνθρώποισιν ἀρηρότα μυθίζοιτο.
    ''Ἠλυθε δ' αὖ μετὰ τοίσι Μενοίτιος ἐξ 'Ὀπόεντος,
    σύγχορτος Μινύαις: ἐπὶ δ' ἤλυθε δίος 'Ὀϊλεύς.
    Φλίας δ' ἐξίκανε περικλυτὸς ὂν πότε Βάκχω
    νύμφη ὑποκλινθεῖσα παρ' 'Ἀσωποῖο ροήσι
    τίκτεν, ἄμωμον ἔχοντα δέμας καὶ ἐπιφρονα μήτιν.
    Κηφεὺς τ' 'Ἀρκαδίηθε μεθ' ἠρώεσσι πελάσθη.
    'Ἀλκαῖον δ' ἂν' ὅμιλον ἀπ' 'Ἀρκαδίης πολυμήλου
    πέμψε πατὴρ γηραιὸς ἐπὶ πλόον 'Ἀξείνοιο:
    οὗτος δ' οὔποτε χλαῖναν ἐπὶ στιβαροῖς βάλεν ὤμοις,
    ἀλλ' ἄρκτου λάσιον στέρνοις ἀμπίσχετο δέρμα.
    Ναύπλιος αὒθ' ἴκανεν, 'Ἀμυμώνης φίλος υἱός,
    ὂν τέκεν εὐνηθεῖσα περικλυτῶ 'Ἐννοσιγαίω
    ἀγλαὸν ἠνορέην δέμας εἴκελον ἀθανάτοισι.
    Ταιναρίευς δ' Εὔφημος ἔβη Μαλεάτιδος ἄκρης
    ἐκπρολιπῶν αὐλῶνας, ἁλικλύστους τὲ θεράπνας.
    'Ἀγκαῖος τ' ἔμολε Πλευρώνιος, ὃς ρὰ πορείας
    οὐρανίας ἄστρων ἐδάη, κύκλους τὲ πλάνητας.
    Δίζετο γὰρ τὰ τ' ἐόντα τὰ τ' ἐσσόμεν' ἀνθρώποισιν.
    'Ἐν δὲ Παλαιμόνιος Λέρνου νόθος ἤλυθεν υἱός:
    σίνετο δὲ σφυρὰ δισσὰ πόδας δ' οὐκ ἦεν ἀρηρῶς:
    τούνεκεν `Ἠφαίστοιο γόνον καλέεσκον ἅπαντες.
    ''Ἠλυθε δ' 'Ἀλφειοῖο λιπῶν Πισάτιδας ὄχθας
    Αὐγείης, υἱὸς πυριφεγγέος 'Ἠελίοιο.
    Ναὶ μὴν καὶ δίσσοι ὄρπηκες ἀμύμονες ἦκον,
    'Ἀμφίων κλυτόφημος Ἰδ' 'Ἀστέριος μενεχάρμης
    Πελλήνην προλιπόντ' ἢδ' ἤθεα πατρίδος αἴης.
    Δισσὸν δ' αὖ Βορέου καλὸν στάχυν εἰσενόησα,
    οὖς τέκ' 'Ἐρεχθῆος θείου κλυτῆ 'Ὠρείθυια
    'Ἰλισσοὺ παρὰ χεύμα θεοῦ φιλοτητι μιγεῖσα:
    οἳ δὴ καὶ ταρσοίσιν ὑπουατίοις πεπότηντο,
    Ζήτῃς καὶ Κάλαϊς δέμας εἴκελοι ἀθανάτοισιν.
    Αὐτὰρ δὴ Πελίαο Φεραιόθεν ἢλυθ' ἀνακτος
    ἀγχιστεύς: νηὸς γὰρ ἐπ' 'Ἀργώας γεγένητο
    ἄξεινον ποτὶ Φάσιν ἂμ' ἠρώεσσιν ἐλάσσαι.
    Σὺν δὲ οἱ ἢλθ' ἔταρος `Ἠρακλέεος θείοιο
    καλὸς ''Ὑλας: τὸν δ' οὔπω ὑπὲρ δροσεροῖο γενείου
    ἀργεννᾶς ἐρύθηνε παρηίδας ἁβρὸς ἴουλος,
    ἀλλ' ἔτι κοῦρος ἔην, πολὺ δ' ἤνδανεν `Ἠρακλήϊ.
    Οὗτοι μὲν ποτὶ νήα καὶ ἒς λόχον ἠγερέθοντο.
    Καὶ ρὰ οἱ ἄλλοθεν ἄλλος ἐκέκλετο ἠδ' ἀγόρευε.
    Δεῖπνα δ' ἐπορσύνοντο πολυξείνοιο τραπέζης,
    Αὐτὰρ ἐπεῖ σίτοιο ποτοῦ θ' ἄλις ἐπλετο θυμός,
    ἤμενοι ἐξείης πόθεεν μέγα ἔργον ἕκαστος.
    'Ἀνστάντες δ' ἅμα πάντες ἀπὸ ψαμάθοιο βαθείης
    ἤϊον, ἔνθα τ' ἔμιμνεν ὑπὲρ ψαμάθου ἀλίη ναῦς,
    τὴν ρὰ ποτ' εἰσορόωντες ἐθάμβεον: αὐτὰρ ἐπειτα
    ''Ἄργος ἐφημοσύναισι νόου πόρσυνεν ὀχλίζειν,
    δουρατέαισι φάλαγξι καὶ εὐστρέπτοισι κάλωσι
    πρυμνόθεν ἀρτήσας. Κάλεεν δ' ἐπὶ μόχθον ἰκάνειν
    πάντας κυδαίνων. Οἱ δ' ἐσσυμένως ὑπάκουσαν:
    τεύχεα δ' ἐκδύνοντο, περὶ στέρνοισι δ' ἀνήπτον
    σειραίην μήρινθον. 'Ἐπέβριθεν δ' ἂρ' ἔκαστος
    αἴψα θοὸν ποτὶ κῦμα κατειρύσαι εὔλαλον 'Ἀργῶ.
    '`Η δὲ οἱ ἐγχριφθεῖσα ποτὶ ψαμάθω βεβάρητο,
    αὐαλέοις φυκέεσσιν ἐρυκομένη ποτὶ χέρσω
    ἡρῴων παλάμησιν ὑπὸ στιβαρήσιν ἀπειθῇς.
    Παχνώθη δ' αὖ θυμὸς 'Ἰάσονος: αὐτὰρ ἔμοιγε
    νεῦσεν ὀπιπτεύων ἶνα οἱ θάρσος τὲ βίην τὲ
    μολπὴ ὑφ' ἡμετέρη κεκμηόσιν αἰὲν ὀρίνω.
    Αὐτὰρ ἐγὼ φόρμιγγα τιτηνάμενος μετὰ χερσί,
    μητρὸς ἐμῆς ἐκέρασσ' εὐτερπέα κόσμον ἀοιδής,
    καὶ οἱ ἀπὸ στηθέων ὄπα λείριον ἐξελόχευσα:
    »''Ἔξοχον `Ἡρῴων Μινυήιον αἷμα γενέθλης,
    εἰ δ' ἄγε νῦν στερροίσιν ὑπὸ στέρνοισι κάλωας
    βρίσαθ' ὁμορροθέοντες, ἐρείσατε δ' ἴχνια γαίη
    ταρσοίσιν ποδὸς ἄκρον ὑπερβλήδην τανύσαντες:
    καὶ χαροπὸν ποτὶ χεύμα γεγηθότες ἔλξατε νήα.
    'Ἀργῶ πεύκησιν τ' ἠδὲ δρυσὶν γομφωθείσα
    ἅι' ἐμῆς ἐνοπῆς καὶ γὰρ πάρος ἔκλυες ἤδη
    ἠνίκα δένδρε' ἔθελγον ἐν ὑλήεντι κολώνη
    πέτρας τ' ἠλιβάτους, καὶ μοὶ κατὰ πόντον ἔβαινες
    οὖρε' ἀποπρολιποῦσα, ἐπέσπεο δ' αὖτε θαλάσσης
    παρθενίης ἀτραπούς: σπέρχου δ' ἐπὶ Φάσιν ἀμείβειν,
    ἡμετέρη πίσυνος κιθάρη καὶ θεσκέλω ὀμφή.»
    Δὴ τότ' ἐπιβρομέουσα Τομαριᾶς ἔκλυε φηγός
    ἢν οἱ ὑποτροπίην ''Ἄργος θέτο νηΐ μελαίνη
    Παλλάδος ἐννεσίησιν: ἀνηέρθη δὲ μάλ' ὤκα
    δούρατ' ἐλαφρίζουσα, θοὴ δ' ὠλίσθανε πόντω:
    καὶ οἱ ἐπειγομένη θαμινᾶς ἐκέδασσε φάλαγγας
    αἳ οἱ ὑπὸ τρόπι κεῖντο μιᾶς σχοίνοιο ταθεῖσαι.
    'Ἐν δ' ἂρ' ἔβη, λιμένος χαροπὸν δ' ἀνεχάσσατο κῦμα:
    Θίνες δ' ἀμφέκλυσθεν: ἐγήθει δὲ φρέν' 'Ἰήσων,
    ἄλτο δ' ἔσω νεὸς ''Ἄργος, ἐφέσπετο δ' ἀγχόθι Τίφυς
    καὶ οἱ ἐπάρτια θήκαν ἀρηρότα πορσύνοντες,
    ἱστὸν τ' ἢδ' ὀθόνας: ἐπὶ δ' αὒτ' οἴηκας ἔδησαν,
    πρυμνόθεν ἀρτήσαντες, ἐπεσφίγξαντο δ' ἰμάσιν.
    Αὐτὰρ ἒπειθ' ἐκάτερθεν ἐρετμοὺς ἠπλώσαντο,
    εἰσβαίνειν δ' ἐκέλευον ἐπειγομένους Μινύηας.
    τοίσιν δ' Αἰσονίδης ἔπεα πτερόεντα προσηύδα:
    »Κέκλυτε μεύ, βασιλῆες ἀμύμονες, οὐ γὰρ ἔμοιγε
    ἀνδάνει ἐν πραπίδεσσιν ἀρειοτέροισιν ἀνασσειν.
    `Υμείς δ', ὄντιν' ἄρα κραδίη θυμὸς τὲ μενοινὰ
    ἡγεμόνα στήσασθε: καὶ ὢ περὶ πάντα μελήσει
    σημανέειν ὃ τί κὲν ρέξαι ἔπος ἠδὲ καὶ ἔργον
    πόντον ἐπιπλώσουσιν ἀφιξομένοις τ' ἐπὶ γαῖαν,
    εἴτε καὶ ἒς Κόλχους καὶ ἒς ἀλλοδαποὺς ἀνθρώπους.
    Καὶ γὰρ δὴ μούνοι σὺν ἐμοὶ πόλεες τὲ καὶ ἐσθλοί,
    οἳ ρὰ καὶ ἀθανάτου ρίζης γένος εὐχετάασθε,
    ξυνὸν ἀνηρείψασθε πόνον, κλέος ὂφρ' ἂν ἄροισθε.
    'Ἀλλ' οὐ δὴ κάρτιστον ἀρειότερον τὲ γενέσθαι
    `Ηρακλήος ἄνακτος οἴομαι: ἵστε καὶ αὐτοί.»
    '`Ως ἒφαθ', οἱ δ' ἄρα πάντες ἐπήνεον: ἐν δ' ἄρα φωνὴ
    λαὸς ἐπερρόθεεν, Μινύαις ἐπικοίρανον εἴναι
    'Ἀλκείδην, ὃς πάσι μέγ' ἔξοχος ἦεν ἐταίροις.
    'Ἀλλ' οὐ πεῖθον ἄνακτα πεπνυμένον, ὃς ρὰ οἱ ἤδη
    ''Ἠρης ἐννεσίησι τετιμένον Αἴσονος υἱόν,
    ὡς δὴ οἱ κλέος ἐσθλὸν ἐπεσσομένοισιν ὄπαζεν:
    ὡς ρὰ οἱ αὐτὸς ἔνισπεν, 'Ἰήσονα κοίρανον εἴναι
    πεντήκοντ' ἐρέταισιν, ἀνὰ τραφερὴν τὲ καὶ ὑγρήν.
    Καὶ τότε δὴ μάλα πάντες ἐπήνεον, ὡς ἐκέλευεν
    `Ηρακλέης, καὶ θήκαν 'Ἰήσονα κοίρανον εἶναι.
    '~Ημος δ' ἠέλιος τὸν ἀπείριτον αἰθέρα τέμνων
    ἴπποις ὠκυπόδεσσι κελαινὴν ἔντυε νύκτα,
    τῆμος ἐνὶ πραπίδεσσιν ἐμήτιεν Αἴσονος υἱός
    πίστιν ἐφ' ἠρώεσσι καὶ ὅρκια συνθεσιάων
    θέσθαι ὂφρ' ἔμπεδα πάντα φυλασσόμενοι πεπίθοιντο:
    καὶ τότε τοι, Μουσαῖε, φίλον τέκος 'Ἀντιοφήμου,
    πορσύναι μ' ἐκέλευε θοῶς ἱερήϊα καλά.
    Αὐτὰρ ἐγὼ ψαφαραίσιν ἐπ' ἠϊόνεσσιν ἐνείκα
    κάλα, τὰ τ' ἐκ δρυὸς ἐστι φερεσβίου: ἐν δ' ἂρ' ὕπερθε
    πέπλω παρκατέθηκα θεοῖς ἐπινήχυτα δῶρα.
    Καὶ τότε δὴ κραντήρα βοῶν περιμηκέα ταῦρον
    σφάζον, ἀνακλίνας κεφαλὴν εἰς αἰθέρα δίαν,
    ζωόταμον: περὶ δ' αἷμα πυρὴ χέον ἔνθα καὶ ἔνθα.
    Αὐτὰρ ἐπεῖ κραδίην θραύσας ποπάνοισιν ἔθηκα,
    λείψας ὑγρὸν ἔλαιον, ἐπ' αὐτῶ δὲ γλάγος ἄμνης.
    ''Ἥρωας δ' ἐκέλευσα περισταδὸν ἀμφιχυθέντας
    δούρατ' ἐπαμπήξασθαι Ἰδ' ἄορα κωπήεντα,
    βύρση τὲ σπλάγχνοισι τ' ἐρειδομέναις παλάμησι.
    Θήκα δ' ἂρ' ἐν μέσσῳ τεῦχος κυκεῶνος ἐρείσας
    ὀστράκεον, τῷ πάντᾳ περιφραδέως ἐμέμικτο,
    Δήμητρος μὲν πρῶτα φερέσβιος ἀλφίτου ἀκτή,
    αἷμα δ' ἐπὶ ταύροιο, θαλάσσης θ' ἁλμυρὸν ὕδωρ.
    Στέψασθαι δ' ἐκέλευσα κύκλους ἐρόεντας ἐλαίης:
    καὶ τότε χρυσείην φιάλην χείρεσσιν ἐμαίσιν
    ἀμπλήσας κυκεῶνος, ἐφεξείης ἐπένειμον
    γεύειν ἄνδρα ἕκαστον ἐρισθενέων βασιλήων.
    Πυρκαϊὴ δ' ἐκέλευον 'Ἰήσονα λαμπάδα θέσθαι
    πεύκης ἀζαλέης: ὑπὸ δ' ἔδραμε θεσπεσίη φλόξ.
    Δὴ τότ' ἐγὼ πρὸς χεύμα πολυφλοίσβοιο θαλάσσης,
    χεῖρας ἐπαντείνας, τάδ' ἀπὸ γλώσσης ἀγόρευσα,
    »'Ὠκεανοῦ μεδέοντες ἁλικλύστοιο τὲ πόντου
    ἐμβύθιοι μάκαρες, καὶ ὅσοι ψαμμώδεας ἀκτάς
    ναίεθ' ἁλικροκάλους, καὶ Τηθύος ἔσχατον ὕδωρ.
    Νηρέα μὲν πρώτιστα καλῶ πρέσβυστον ἁπάντων,
    ἄμμιγα πεντήκοντα κόραις πάσαισιν ἐρανναῖς:
    Γλαυκὴν δ' ἰχθυόεσσαν, ἀπείριτον 'Ἀμφιτρίτην,
    Πρωτέα καὶ Φόρκυνα, καὶ εὐρυβίην Τρίτωνα,
    λαιψηροὺς τ' ἀνέμους, αὔραις μίγα χρυσεοτάρσαις,
    ἄστρα τὲ τηλεσίφαντα, καὶ ἀχλύα νυκτὸς ἐρεμνής
    αὐγὴν τ' ἠελίοιο ποδῶν προποδηγέτιν ἴππων
    δαίμονας εἰναλίους τὲ μιγαζομένους ἤρωσιν,
    ἀκταίους τὲ θεούς, ποταμῶν θ' ἀλιμυρέα ρεῖθρα:
    αὐτὸν τὲ Κρονίδην σεισίχθονα κυανοχαίτην,
    κύματος ἐκπροθορόντα μολεῖν ἐπιτάρροθον ὅρκων.
    Τόφρα μὲν οὒν ἐπίκουροι 'Ἰάσονος ἔμπεδον αἰεὶ
    μίμνωμεν προφρόνως ξυνὼν ἐπαρηγόνες ἄθλων,
    ζωοὶ νοστήσωμεν ἐὰ πρὸς δώμαθ' ἕκαστος:
    ὃς δὲ κὲ συνθεσίης δηλήσεται οὐκ ἀλεγίζων
    ὅρκον ὑπερβάσιον, τούτου δ' ἐπιμάρτυροι ἔστων
    ἰθύντειρα Δίκη καὶ 'Ἐριννύες αἰνοδότειραι.»
    '`Ως ἐφάμην: οἱ δ' αὔτις ὁμοφροσύνη κατένευσαν
    ὅρκια δειμαίνοντες, ἐσημήναντο δὲ χερσίν.
    Αὐτὰρ ἐπεῖ ρ' ὄμοσαν τὲ τελεύτησαν τὲ τὸν ὅρκον,
    δὴ τότε νηὸς ἐὴς κοῖλον κύτος εἰσεπέρησαν
    πάντες ἐφεξείης, ὑπὸ δὲ ζυγὰ τεῦχε' ἔθεντο,
    χεῖρας ἐρετμώσαντες: ἐκέκλετο δ' αὐτόθι Τίφυς
    ἐκταδίοις ὄπλοις δῆσαι παρὰ κλίμακα μακρήν
    ἱστία δ' ἀπλώσαι, λιμένος δ' ἐκ πείσματα θέσθαι.
    Καὶ τότε δὴ λίγυν οὖρον ἐπιπροέηκε νέεθαι
    ''Ἠρη, Ζηνὸς ἄκοιτις, ἐπείγετο δ' ἒς πλόον 'Ἀργῶ.
    Οἱ δ' ἂρ' ἒπ' εἰρεσίην ἔπεχον χεῖρας τὲ νόον τὲ
    ἄκμητοι βασιλῆες, ἐτέτμετο δ' ἄσπετος ἅλμη,
    ἀφροῦ ἂμ' οἰδαίνοντος ὑπὸ τρόπιν ἔνθα καὶ ἔνθα.
    Τῆμος δ' ἱερὸς ὄρθρος ἀπ' 'Ὠκεανοῖο ροάων
    ἀντολίας ἤνοιγεν, ἐπέσπετο δ' 'Ἠριγένεια
    ἠδὺ φάος θνητοίσι καὶ ἀθανάτοισι φέρουσα:
    καὶ τότε δὴ σκοπιαὶ τὲ καὶ ἠνεμόεσσα κολώνη
    Πηλίου ὑλήεντος ἀπ' ἠϊόνος κατέφαινε.
    Τίφυς δ' ἀμπαύσας δισσὴς οἰήια χειρός
    τυτθὸν ὑπειρεσίησιν ἐκέκλετο κῦμα χαράσσειν:
    καὶ ρὰ θοῶς ἀκτήσιν ὑπέδραμον: ἐκ δ' ἄρα νηός
    κλίμακα δαυρατέην λιμένων ἔντοσθε χάλασσαν.
    'Ἐκ δ' ἔβαν ἥρωες Μινύαι, παύσαντο δὲ μόχθου:
    τοίσι δὲ μύθων ἦρχεν ὁμιλαδὸν ἱππότα Πηλεύς:
    »'~Ω φίλοι, ἀθρεῖτε σκοπιὴς προύχοντα κολωνόν,
    μέσσω ἐνὶ πρηώνι κατασκιον, ἐνθάδε Χείρων
    ναίει ἐνὶ σπήλυγγι, δικαιότατος Κενταύρων
    οἳ τρᾶφεν ἐν Φολόῃ, Πίνδου τ' αἰπεινὰ κάρηνα,
    ὃς ρὰ δικασπολίη μέλεται καὶ ἀκεύμασι νούσων:
    ἄλλοτε δ' αὖ Φοίβου κιθάρην μετὰ χερσὶν ἀράσσων,
    ἢ λιγυρὴν φόρμιγγα χελυκλόνον `Ἐρμάωνος,
    πάσι περικτιόνεσσι δικασπολίας ἀναφαίνει.
    Τόφρα καὶ ἡμέτερον κοῦρον Θέτις ἀργυροπεζα
    νήπιον, ἀρτιγένεθλον, ἐν ἀγκαλίδεσσι λαβοῦσα,
    Πήλιον εἰνοσίφυλλον ἔβη, Χείρωνι τ' ἔδωκεν
    εὖ καὶ ἐπισταμένως ἀγαπαζέμεν ἠδ' ἀτιτάλλειν.
    '`Ον δὴ μοὶ πόθος ἐστὶ περὶ φρένα θηήσασθαι.
    'Ἀλλά, φίλοι, πελάσωμεν ἐπὶ σπέος, ὄφρα ἴδωμαι
    ἕξιν παιδὸς ἐμοῖο, καὶ ἤθεσιν οἴσι κέκασται.»
    '`Ως εἰπῶν ἐξίκεν ἀταρπιτόν: οἳ δ' ἐπόμεσθα:
    Αὐτὰρ ἐπ' εἰς αὐλὴν εἰσήλθομεν ἠεροειδὴ
    καὶ προσκεκλιμένος μὲν ἐπ' οὐδαίοιο χαμεύνης
    κεῖτο μέγας Κένταυρος, ἀπηρήρειστο δὲ πέτρη
    ἰππείαισιν ὀπλαίσι τανυσσάμενος θοὰ κῶλα.
    'Ἀγχοῦ δ' ἱστάμενος Θέτιδος καὶ Πηλέος υἱός
    χειρὶ λύραν ἤρασσε, φρένας δ' ἐπετέρπετο Χείρων.
    'Ἀλλ' ὄτε δὴ ρ' ἄθρησεν ἀγακλειτοὺς βασιλήας
    ἀσπασίως ἀνόρουσε, κύσεν δ' ἄρα φῶτα ἕκαστον:
    δαίτα τ' ἐπόρσυνεν: μέθυ δ' ἀμφιφορεύσι κόμισσεν,
    ρωγαλέαις τ' ἔστρωσεν ὑπὸ στιβάδεσσι πέτηλα:
    κλινθῆναι δ' ἐκέλευσεν, ἀδαιδάλτοις δ' ὑπὸ πλακταίς
    κρεία χύδην προύθηκε συῶν ἐλάφων τὲ ταχειῶν:
    αὐτὰρ ἒπειτ' ἐπένειμε ποτὸν μελιηδέος οἴνου.
    'Ἀλλ' ὄτε δὴ δόρποιο ποτοῦ θ' ἄλις ἐπλετο θυμός
    χερσὶν ἐπικροτέοντες ὁμόκλεον, ὂφρ' ἂν ἔγωγε
    δηρίσω Χείρωνι διωλύγιον κιθαρίζων.
    'Ἀλλ' ἐγὼ οὐ πιθόμην: περὶ γὰρ μὲ ἐπήλυθεν αἰδώς,
    ὀπλότερον γεγαώτα γεραιτέρω ἰσοφαρίζειν:
    μέσφ' αὐτὸς Χείρων ἐλιλαίετο καὶ μ' ἀέκοντα
    ἠνώγει ἄδων ἐριδαινέμεν εἴνεκα μολπῆς.
    Πρῶτος δ' αὖ Κένταυρος ἀείρατο πηκτίδα καλήν
    ἢν ρὰ τότ' ἐν χείρεσσι φέρων ὤρεξεν 'Ἀχιλλεύς.
    ''Ὃς δ' ἂρ' ἄειδε μάχην Κενταύρων ὀμβριμοθύμων,
    οὖς Λαπίθαι κατέπεφνον ἀτασθαλίης ἕνεκα σφών
    ἠδ' ὡς `Ἠρακλήϊ καταντία μαιμώοντες
    ἐν Φολόῃ δήρισαν: ἐπεῖ μένος οἴνου ἔγειρεν.
    Αὐτὰρ ἔγωγε μετ' αὐτὸν ἑλῶν φόρμιγγα λιγείαν,
    ἐκ στόματος μελίγηρυν ἰεῖς ἀνέπεμπον ἀοιδήν:
    Πρῶτα μὲν ἀρχαίου χάεος μελανήφατον ὕμνον,
    ὡς ἐπάμειψε φύσεις, ὡς τ' οὐρανὸς † ἒς πέρας ἦλθε:
    γὴς τ' εὐρυστέρνου γένεσιν, πυθμένας τὲ θαλάσσης:
    πρεσβύτατον τὲ καὶ αὐτοτελῆ πολυμητιν ''Ἔρωτα,
    ὄσσα τ' ἔφυσεν ἅπαντα, διέκρινε δ' ἄλλον ἀπ' ἄλλου:
    καὶ Κρόνον αἰνολέτην, ὡς τ' ἒς Δία τερπικέραυνον
    ἤλυθεν ἀθανάτων μακάρων βασιλήϊος ἀρχή.
    Μέλπον θ' ὀπλοτέρων μακάρων γένεσιν τὲ κρίσιν τέ:
    καὶ Βριμούς, Βάκχοιο, Γιγάντων τ' ἒργ' ἀΐδηλα,
    ἀνθρώπων τ' ὀλιγοδρανέων πολυεθνέα φύτλην
    ἤειδον: στεινὸν δὲ διὰ σπέος ἤλυθεν αὐδή,
    ἡμετέρης χέλυος μελιχρὴν ὄπα γηρυούσης.
    ''Ἐστατο δ' ἄκρα κάρηνα καὶ ἄγκεα δενδρήεντα
    Πηλίου, ὑψηλᾶς τὲ μετὰ δρύας ἤλυθε γήρυς.
    Καὶ ρ' αἳ μὲν προρριζοι ἐπ' αὔλιον ἐθρώσκοντο
    πέτραι τ' ἐσμαράγουν: Θῆρες δ' ἀΐοντες ἀοιδής,
    σπήλυγγος προπάροιθεν ἁλυσκάζοντες ἔμιμνον:
    οἰωνοὶ τ' ἐκυκλοῦντο βοαύλια Κενταύροιο
    ταρσοῖς κεκμηῶσιν, ἐὴς δ' ἐλάθοντο καλιής.
    Αὐτὰρ ὁρῶν Κένταυρος ἐθάμβεε, χείρ' ἐπὶ καρπὼ
    πυκνὸν ἐπισσείων, οὔδας δ' ἤρασσεν ὀπλήσι.
    Τίφυς δ' εἰσεπέρησε νεῶς ἀπό, καὶ ρ' ἐκέλευσεν
    ὤκα πέραν Μινύαισιν: ἐγὼ δ' ἄμπαυον ἀοιδής,
    οἳ δὲ θοῶς ἤγερθεν, ἔδυνε δὲ τεῦχε' ἕκαστος.
    Παῖδα δ' ἐν ἀγκαλίδεσσιν ἀνίσχανεν ἱππότα Πηλεύς,
    καὶ ρ' ἔκυσεν κεφαλὴν τὲ καὶ ἄμφω φώεα καλά,
    δακρυόεν γελόων: κηλήθη δὲ φρέν' 'Ἀχιλλεύς.
    Αὐτὰρ ἐμοὶ Κένταυρος ἐὴ γέρας ὤπασε χειρί,
    νεβρὴν παραλέην ξεινήιον ὄφρα φέροιμι.
    'Ἀλλ' ὄτε δὴ σπήλυγγος ἀπὸ προθορόντες ἔβημεν
    ἄκρης ἐκ σκοπιὴς ὁ γέρων ἀνὰ χεῖρας ἀείρων
    Φιλλυρίδης ἠράτο, θεοὺς δ' ἐπεκέκλετο παντας
    νόστον μὲν Μινύαισιν, ἰδὲ κλέος ἐσθλὸν ἀρέσθαι
    ὀπλοτέροις βασιλεύσι καὶ ἐσσομένοις μερόπεσσιν.
    Αὐτὰρ ἐπεῖ τ' ἐπὶ θίνα καὶ ἒς νέα πάντες ἔβησαν,
    ἐν προτέροις θώκοισι καθίζανον: ἐν δ' ἂρ' ἐρετμοίς
    χεῖρας ἐφαπλώσαντες, ἐπὶ ρ' ἄλα τύπτον ἕκαστος,
    Πήλιον ἐκνεύσαντες: ὑπὲρ μέγα λαίτμα τὲ πόντου
    ἀφρὸς ἐπιζείων χαροπὴν λεύκαινε θάλασσαν.
    Πισσαίη δ' ἀπέκρυφθεν ἄκρη καὶ Σηπιᾶς ἀκτή,
    φάνθη δὲ Σκίαθος, Δολοπὸς τ' ἀνεφαίνετο σῆμα,
    ἀγχίαλος θ' `Ὁμόλη, ρεῖθρον θ' ἀλιμυρὲς ἐναύλου
    ὃς διὰ πολλὴν γαῖαν ἰεῖ μεγαλοβρομον ὕδωρ.
    Οὐλύμπου δὲ βαθυσκοπέλου πρηώνας ἐρυμνούς
    εἰσέδρακον Μινύαι, καὶ ''Ἀθω δενδρώδεα κάμψαν,
    Πελλήνην τ' εὐρεῖαν: ἰδὲ ζαθέην Σαμοθρήκην,
    ἔνθα καὶ ὅρκια φρικτὰ θεῶν ἄρρηκτα βροτοίσιν,
    ἄσμενοι εἰσεπέρησαν ἐμῆς ὑποθημοσύνησιν
    ἥρωες: μέγα γὰρ σφὶν ὀφέλσιμον ἀνθρώποισι
    τῆσδε θυηπολίης, ἄμοτον πλωτήρσιν ἐκάστοις.
    Σιντιακαῖς δ' ὀφρύσιν ἐκέλσαμεν ὠκύαλον ναύν
    Λήμνω ἐν ἠγαθέῃ: τόθι πὲρ κακὰ ἔργα μεμήλει
    θηλυτέραις: αἳ γὰρ κὲν ἀϊστώσαντο συνεύνους
    σφήσιν ἀτασθαλίησι, καὶ ἡ κλυτὴ `Ὑψιπύλεια
    ἐλδομέναις κραίνεσκε, γυναικὼν εἶδος ἀρίστη.
    'Ἀλλὰ τί σοὶ περὶ τῶνδε πόλυν λόγον ἀμφαδὸν εἰπεῖν,
    ὄσσον ἐφ' ἵμερον ὦρσεν ἀγαυαῖς Λημνιάδεσσι
    Κύπρις ἐρωτοτρόφος, Μινύαις εἰς λέκτρα μιγῆναι;
    φίλτροις `Ὑψιπύλην ἐρατοῖς ἐδάμασσεν 'Ἰήσων:
    ἄλλη δ' ἄλλος ἔμικτο: καὶ ἐκλελάθοντο πορείης,
    εἰ μὴ ἀποτροπίοις ἐνοπαῖς θελξίφρονι θυμὼ
    ἠμετέρω θελχθέντες ἔβαν ποτὶ νήα μέλαιναν,
    εἰρεσίην ποθέοντες ἐπεμνήσαντο δὲ μόχθου.
    ''Ἔνθεν ἒς `Ἑλλήσποντον ἂμ' ἠώους φέρεν οὔρος
    ἀκραὴς Ζέφυρος, στεινὴς ἀπάτερθεν 'Ἀβύδου,
    ''Ἰλιον Δαρδανίην, Πιτύην τ' ἐπὶ δέξι' ἔχοντας,
    οὗ καὶ 'Ἀβαρνιάδος Περκώτης τ' εὔσταχυν αἴαν
    ἀργυρέαις Αἴσηπος ἐπικλύζει προχοήσιν.
    Αἴψα δ' ἐπιθρώσκουσα θέεν πολυηγόρος 'Ἀργῶ.
    Αὐτὰρ ἐπεῖ ψαμάθοισιν ἐκέλσαμεν, ἐν δ' ἄρα Τίφυς
    ἰθύντωρ ἀκάτοιο, καὶ ἀγλαὸς Αἴσονος υἱός,
    σὺν τ' ἄλλοι Μινύαι γλαυκώπιδι Τριτογενείη
    θήκαν ἀείραντες βριθὺν λίθον, ἔνθα δὲ νύμφαι
    κρήνη ὑπ' 'Ἀρτακίη καλὰ νάματα πλημμύρουσιν:
    οὔνεκα οἱ πλώουσιν ἀνὰ πλατὺν `Ἐλλήσποντον
    εὔδιος ἀντεβόλησε μυχοῦ ἔντοσθε γαλήνη,
    οὐδ' εἰς γαῖαν ἔριψαν ἐϋγνάμπτους ἀγκύρας,
    κύμασι θεινόμενοι ὑπὸ χειμερίαισιν ἀήταις.
    'Ἐνθάδε προσύνοντες ἐπὶ κροκάλαις προυχούσαις
    δεῖπνα τὲ καὶ κλισίην, δόρπου μεμνήμεθ' ἕκαστοι.
    Δὴ τότε κεκλιμένοισιν ἐπήλυθε Κύζικος ἥρως,
    ὃς Δολόπων ἤνασσε περικτιόνων ἀνθρώπων.
    Αἰνῆος φίλος υἱὸς ὂν οἱ τέκε διὰ γυναικών
    Εὐσώρου θυγάτηρ Αἰνίππη καλλιπάρηος:
    ὃς ρὰ φιλοξενίη Μινύας ἐγέρηρεν ἅπαντας,
    σφάζων πιὰ τὲ μῆλα καὶ εἰλίποδας ἕλικας βούς,
    ἀγροτέρους τὲ σύας: δῶκεν δ' ἐπὶ οἶνον ἐρυθρόν,
    σῖτον δ' ἄφθονον ἦκεν ἀποπλώουσι φέρεσθαι,
    χλαίνας τ' ἠδὲ τάπητας, ἐϋννήτους τὲ χιτῶνας.
    3. Κῦμα δ' ἀνερρόχθησε: βυθὸς δ' ὑποείκαθε νηί,
    ἡμετέρη πίσυνος κιθάρη, διὰ θέσκελον αὐδήν.
    'Ἀλλ' ὄτε δὴ πορθμοῖο κατὰ στόμα καὶ διὰ πέτρας
    Κυανέας ἤμειψε λάλος τρόπις, αὐτῖκ' ἂρ' αἳ γὲ
    βυσσόθεν ἐρριζοῦντο, καὶ ἔμπεδον αἰὲν ἔμιμνον.
    Οὕτω γὰρ Μοίραι τάδ' ἐπεκλώσαντο βαρείαι.
    Καὶ τότε δὴ προφυγόντες ἀδευκέα πήματ' ὀλέθρου,
    `Ρηβανού προχοαίσι μέλαιν' ἐξικόμεθ' ἀκτήν,
    νῆσον ὑπὲρ δολιχὴν Θυνηίδα, τῆς ἀπάτερθεν
    Τέμβριος ἰχθυόεις θαλεραῖς πλημμύρεται ὄχθαις,
    Σαγγάριος θ' ὃς κύματ' ἐπιτρέχει Εὐξείνοιο.
    'Ἀλλ' ὅτ' ἒπ' αἰγιαλὸν ἐπενεισάμεθ' εἰρεσίησιν,
    ἀμφὶ Λύκοιο ρέεθρον ἐκέλσαμεν, ὢ ἐπὶ λαοίς
    κραῖνε Λύκος ποταμοῖο φερώνυμος, ὃς ρ' ὑπέδεκτο
    ἥρωας Μινύας, ξενίη δ' ὑπέδεκτο τραπέζη,
    φίλετο δ' αὖ νύκτας τὲ καὶ ἤματα συνεχὲς αἰεῖ.
    ''Ἔνθα καὶ αἴσα παρέσχε καταφθίσθαι δύο φώτας,
    'Ἀμπυκίδην ''Ἰδμωνα, κυβερνητήρα τὲ Τίφυν.
    Τοῦ μὲν δὴ κατὰ σῶμα λυγρὴ ἠρείσατο νοῦσος,
    τὸν δ' ἔκτεινεν θήρ, σὺς ἄγριος: αὐτὰρ † ὃ τοῖς γὲ
    τύμβους χευάμενοι πολιὴν † ἐπένησαν θίνα †
    'Ἀγκαίω πίσυνοι: τὸν γὰρ φάσαν ἴδριν ἀπαντες
    ναυτιλίης σφετέρησι δαημοσύνησι κεκάσθαι.
    Αὐτὰρ πηδαλίων οἰήια λάζετο χειρὶ
    νήα κατιθύνων ἐπὶ Παρθενίοιο ρέεθρα,
    ὂν δὴ Καλλίχορον μὶν ἐπώνυμον οἱ καλέουσιν,
    ὂν τοὶ ἐγὼ μύθοισιν ἐπὶ προτέροισιν ἔλεξα.
    ''Ἔνθεν ἄκραν προβλῆτα παραπλώσαντες ἔβημεν
    γῆν ἐπὶ Παφλαγόνων, τὴν δὴ παραμειψε θεουσα
    'Ἀργῶ ὑπὲρ μέγα λαίτμα: Καραμβιακὴν δ' ἴκετ' ἄκρην,
    ἢ ἐνὶ Θερμώδων κεῖται ''Ἀλυος τὲ ρέεθρον,
    βάλλον ἐπ' αἰγιαλόν, δίνας ἀλιμυρέας ἕλκον.
    Νέρθε δ' ὑποθρώσκουσι βορειάδος ἀντίον ἄρκτου
    μακρὰ Θεμισκύρης Δοιαντίδος † ἄψεα κεῖται †
    ἄγχι δ' 'Ἀμαζονίδων δαμνίππων ἄστεα κεῖται,
    καὶ Χάλυβες, Τιβαρηνὰ τ' ἔθνη, λαοὶ τὲ Βέχειρες
    μίγδην ἐν Μοσύνοισι πέδον περιναιετάουσι:
    λαιὰ δ' ἐπιπλώσαντες ἐκέλσαμεν αἰγιαλοίσι
    ἤχι τὲ Μάκροι ἔσαν Μαριανδύνοισιν ὅμουροι.
    Νέρθε δὲ τοὶ `Ἐλίκης δολιχὸς παρακέκλιται αὐχήν
    ἔνθα δ' ὑπωρείησιν ἐπὶ προβλήσι κυκλούνται
    τηλεφανεῖς αὐλῶνες ὑπὲρ μυχὸν εὐρέα κόλπου:
    οὗ Σύμης ὅρος ἐστὶ πολὺς τ' εὐθαλὴς λειμών,
    ἐνθᾶδ' 'Ἀράξου ρεῦμα μεγαβρεμέτου ποταμοῖο,
    ἐξ οὗ Θερμώδων Φάσις Τάναϊς τὲ ρέουσιν,
    οὗ Κόλχων κλυτᾶ φῦλα καὶ `Ἡνιόχων καὶ 'Ἀραξῶν.
    '`Ον παραμειβόμενοι, μυχάτοις ἐπεπλείομεν ὄρμοις
    Οὔρων, Χιδναίων τέ, Χαρανδαίων, Σολύμων τὲ
    'Ἀσσυρίων τὲ λεών, τρηχὺν δ' ἀγκῶνα Σινώπης,
    καὶ Φίλυρας Ναπάτας τὲ καὶ ἄστεα πυκνὰ Σαπείρων
    Βύζηρας τ' ἐπὶ τοίσιν, Ἰδ' ἄξενα φῦλα Σιγύμνων.
    '~Ικτο δ' ὑπὸ πνοιὴς ἀνέμου πλησίστιος 'Ἀργὼ
    ὄρθριον, ἐρχομένης ἠοὺς ἐπ' ἀπείρονα κόσμον,
    ἐσχατ' ἒπ' 'Ἀξείνου Φάσιν κατὰ καλλιρέεθρον.
    Αὐτὰρ ἐπεῖ ποταμοῖο διὰ στόμα πρηΰ ρέοντος
    ἰκόμεθ' αὐτὶκ' ἄρα στέφανον καὶ τεῖχος ἐρυμνόν
    Αἰήτου κατέφαινε καὶ ἄλσεα τοῖς ἐπὶ κώας
    χρύσεον ἠώρητο χαλαζαίη ἐπὶ φηγῶ.
    'Ἀγκαῖος δ' ἤνωγε παραιφάμενος ἐπέεσσι
    λαίφεα τὲ στέλλειν, καὶ ἐπικριὸν αὔθι χαλάσσαι
    ἱστὸν ἀνακλίναντας, ὑπ' εἰρεσίη δὲ νέεσθαι.
    '`Ως οἳ μὲν τὰ ἕκαστα πονήατο: αὐτὰρ 'Ἰήσων
    αὐτίκα μερμήριζε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν,
    ξυνὴν μὲν Μινύαισιν ἄδην ἀνενείκατο φωνήν,
    ἠὲ γ' ἒπ' Αἰήταο μόλη δόμον οἶος ἀπ' ἄλλων,
    μειλιχίοις στέρξη τὲ παραιφάμενος ἐπέεσσιν:
    ἠὲ μεθ' ἠρώεσσι καὶ ἒς μόθον αὐτίκα λεύσσοι.
    'Ἀλλ' οὐ γὰρ Μινύαισιν ἐπήνδανε πάσι νέεσθαι:
    δείμα δ' ἐνὶ φρεσὶ θῆκε θεὰ λευκώλενος ''Ἠρη,
    ἀμβολίην θ' ἶνα δὴ τελέση, τάπερ αἴσα γενέσθαι.
    '~Ωκα δ' ἂρ' οὖλον ὄνειρον ἀπ' οὐρανοῦ ἦκε φέρεσθαι
    εἰς δόμον Αἰήταο: συθεῖς δ' ὄγε δείμα πέλωρον
    ''Ἐσκηψεν βασιλήα περὶ φρένας, ὃς νὶν ἔδοξε
    παρθένου ἢν ἀτίταλλεν ἐνὶ μεγάροισιν ἐοίσι
    Μηδείας κόλποισιν ἐν ἰμερτοίσι συθήναι
    ἀστέρα παμφανόωντα δὶ' ἠερίοιο πορείης.
    '`Η δ' ἐπεῖ ἐν πέπλοισι λάβεν κεχαρηότι θυμῶ,
    ἦκε φέρουσ' εἰς χεύματ' εὐρρείτου ποταμοῖο
    Φάσιδος: ἀστέρα δ' αἰὲν ἀναρπάξαντα ρέεθρον
    οἴχεσθαι πόντοιο δὶ' 'Ἀξείνοιο φέροντα.
    Ταῦτα δ' ἐσαθρήσας δολίου ἐξέσσυτο ὕπνου,
    ἀπροφανή, στυγερὸν δὲ περὶ φρένας εἴλκετο δείμα:
    ἄλτο δ' ἂρ' ἐξ εὐνῆς: δμωσὶ δὲ οἱ ὢκ' ἐπέτελλεν
    ἵππους ἐντύνειν, ὑπὸ δὲ ζεύξασθαι ἀπήνην,
    ὄφρα κὲ μειλίξαιτο κιὼν ἐπὶ ρεῖθρον ἐραννόν
    Φάσι δινήεντα, σὺν ἐνδαπίης μίγα νύμφαις,
    ψυχᾶς θ' `Ἡρῴων, ὄσσαι τ' ἐπὶ ρεῖθρον ἄμειβον.
    Θυγατέρας δ' ἔκληζε θυώδεος ἐκ θαλάμοιο,
    Χαλκιόπην σὺν παισὶν ἀποφθιμένου Φρίξοιο,
    ἠδ' ἁπαλὴν Μήδειαν ἀριπρεπὲς εἶδος ἔχουσαν
    παρθένον αἰδοίην, ὂφρ' ἂν συνέποιτο κίοντι.
    ''Ἀψυρτος δ' ἀπάνευθε δόμους ναίεσκε πόληος:
    ἅρμα δ' ἐπὶ χρύσειον ἔβη μίγα θυγατέρεσσιν
    Αἰήτης: τὸν δ' αἴψα δὶ' ἐκ πεδίου φέρον ἴπποι
    χεῖλος ὑπὲρ ποταμοῦ δονακώδεος, ἔνθα πὲρ αἰεὶ
    εὐχωλᾶς ρείθροισι καὶ ἱερὰ κάλ' ἐκόμιζεν.
    Κείναισιν δ' ὄχθαισιν ὑποδρόμος ἤλυθεν 'Ἀργῶ.
    Καὶ ρὰ τότ' Αἰήτης εἰσέδρακεν, ἐν δ' ἄρα πολλούς,
    ἐξείης ἥρωας ὁμιλαδὸν ἐδριόωντας,
    ἀθανάτοις ἰκέλους: περὶ γὰρ ρὰ ἐ τεύχεα λάμπε.
    Τοίσι δ' ἂρ' ἐν παντεσσι μετέπρεπε δίος 'Ἰήσων.
    ''Ἠρη γὰρ περὶ πάμπαν ἐτίετο, καὶ οἱ ἔδωκε
    κάλλος τὲ μέγεθος τὲ καὶ ἠνορέην ὑπερόπλον.
    'Ἀλλ' ὄτε δὴ σχεδὸν ὄντες ἐπ' ἀλλήλοις βάλον ὄσσε,
    Αἰήτης Μινύαι τέ, περὶ φρένα παχνώθησαν.
    Πρόσθε γὰρ Αἰήτης μὲν ἐφ' ἅρματος ἠέλιος ὤς
    λάμπετο μαρμαρυγαίσι πέριξ χρυσέων ἀπὸ πέπλων:
    ἀμφὶ δὲ οἱ στεφάνην κεφαλὴ ἔχε θυσσανόεσσαν
    ἀκτίσιν φλογέαις: σκῆπτρον δ' ἐν χερσὶν ἐνώμα
    ἀστεροπαῖς ἴκελον: δοιῶ δ' ἐκάτερθεν ἔηστον
    θυγατέρες: ταῖς γὰρ κὲν ἀγαλλόμενος πεφόρητο.
    Σμερδνὸν ὑπ' ὀφθαλμοίσιν ἐσέδρακε νηὶ πελασθεῖς,
    καὶ οἱ ἀπὸ στηθέων βριαρὴν ἀνενείκατο φωνήν
    δεινὸν ὁμοκλήσας: μέγα δ' ἀντιάχων ἐγεγώνει:
    »Φράζετον οἵτινες ἐστέ, τί δὲ χρέος ὕμας ἰκάνει,
    ἐκ πόθεν ἐλδομένοισι Κυτηΐδα γαῖαν ἀμείψαι,
    οὐδ' ἂρ' ἐμὴν ἀλέγοντες ἀνακτορίην πεφόβησθε,
    οὐδὲ λεὼν σκήπτροισιν ἐπήρανον ἠμετέροισι
    Κόλχων, οἳ κὲν ''Ἀρηϊ δορυσσόω εἰσὶν ἀτειρεῖς,
    ἒς μόθον ἰεμένοις εὖ εἰδότες ἴφι μάχεσθαι.»
    '`Ως ἒφαθ': οἱ δ' ἄρα πάντες ἀκὴν ἐγένοντο σιωπή.
    Αἰσονίδη δ' ἄρα θάρσος ἐνὶ πραπίδεσσιν ὄπασσεν,
    ''Ἠρη πρέσβα θεά: μέγα δ' ἀντιάχων ἐγεγώνει:
    »Οὔτε νὺ ληιστῆρες ἰκάνομεν, οὔτε τιν' ἄλλην
    γαῖαν ἐπιστρωφῶντες, ἐγείρομεν ὕβριος αἴση
    ἒργ' ἄδικ' ἀνθρώποισιν, ἃ δὴ πολέες μεμάασι
    τετλάμεν ἐν βιοτῇ κέρδους ἕνεκεν σφετέροιο.
    'Ἀλλὰ μοὶ ἆθλον ἔταξε Ποσειδῶνος φίλος υἱός
    πατροκασίγνητος Πελίας, χρύσεον ποτὶ κώας
    λαζομένους ἀφικέσθαι ἐϋκτιμένην ἒς 'Ἰωλκόν.
    Οὐδὲ τί δὴ νώνυμνοι ἐμοὶ ἐρίηρες ἑταῖροι:
    οἳ μὲν γὰρ μακάρων, οἳ δ' ἡρῴων γένος ἐσμέν.
    Οὐδὲ τί μὴν πολέμου ἀδαήμονες οὐδὲ μόθοιο,
    ξείνοι δ' εὐχόμεθ' εἶναι ἐφέστιοι, ὡς γὰρ ἄμεινον.»
    '`Ως φάτο: τοῦ δ' ἄρα θυμὸς ὀρίνετο ἴσος ἀέλλη
    Αἰήτεω, καὶ σμερδνὸν ἐσέδρακεν ὀφθαλμοίσιν,
    φρικτὸν ἐφ' ἠρώεσσι δόλον καὶ μήτιν ὑφαίνων:
    ὀψὲ δὲ δὴ Μινύαισι τοίην ἀνενείκατο φωνήν:
    »Εἰ μὲν δὴ Κόλχοισιν ἀρηιφάτοισιν ἐσάντα
    μαρναμένοις ἐπιθεῖσθον, ἀποφθίσειν μένος ἀνδρών
    ἒλπεσθ' ὡς κὲν ἀδήριτον γέρας ἒσσετ' ἐν ὑμίν,
    κώας ἀειρομένους ἰέναι πρὸς πατρίδα γαῖαν;




    Dernière édition par Helene le Ven 25 Jan - 7:44, édité 1 fois


    ___________________________________________________________________________________________
    ΜΕΛΕΤΕΙ ΤΟ ΠΑΝ
    Helene
    Helene
    Admin
    Admin


    Messages : 7126
    Date d'inscription : 12/04/2012
    Localisation : Athènes- Grèce

    ΟΡΦΕΩΣ - ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ (ἀρχαῖο κείμενο στίχοι 1-1180)  Empty Re: ΟΡΦΕΩΣ - ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ (ἀρχαῖο κείμενο στίχοι 1-1180)

    Message  Helene Ven 25 Jan - 7:43

    εἰ δὲ γὲ παύροι ἐόντες ὑποκλίνοιτε φάλαγγι
    ἡμετέρη, τότε νήα καταφθιμένοισι κεάξαι:
    εἰ δὲ κὲ μοὶ πείθοισθε, τὸ καὶ πολὺ κέρδιον ἐστιν,
    κρίναντες τιν' ἄριστον, ἢ ὃς βασιλεύτερος ἐστιν,
    ὄφρα κὲ πειρηθεῖς ἀέθλων οὖς αὐτὸς ἐνίσπω,
    κώας ἕλη χρύσειον, ὃ καὶ γέρας ἔσσεται ὑμίν.»
    '`Ως εἰπῶν ἴπποισιν ἐκέκλετο: τοὶ δ' ἂρ' ὀπίσσω
    βήσαν ἀμειβόμενοι, Μινύαις δ' ἄχος ἐπλετο θυμῶ,
    καὶ ρὰ τόθ' `Ἠρακλῆος ἔχον πόθον, οὐ γὰρ ἔμιμνον
    ἔθνος ἀμαιμάκετον Κόλχων καὶ θούριον ''Ἄρην.
    Νῦν δὲ σοί, ὢ Μουσαῖε, παραδρομάδην ἀγορεύσω
    οἴα πὲρ αἰνόμοροι Μινύαι πάθον, ἠδ' ὂσ' ἔρεξαν:
    ὡς τ' ἄψορρος ὂρουσ' ἐκ δώματος Αἰήταο
    ''Ἄργος ἐϋμμελίης Φρίξου παῖς ὂν ρὰ ἔτικτε
    Χαλκιόπη (τῷ γὰρ παρελέξατο πατρὸς ἐνιπὴ
    ἠνῖχ' ὑπὲρ νώτω κριοῦ Κόλχοισι πελάσθη)
    ἀγγέλλων Μινύαισιν, ἃ δὴ τελέεσθαι ἔμελλε
    σφήσιν ἀτασθαλίησι πολυφθόρου Αἰήταο:
    ἠδ' ὡς παρθενίοις αὐτοῦ φίλτροις ἐδαμάσθη
    αἰνόγαμος Μήδεια, θεᾶς ''Ἠρης διὰ βουλᾶς,
    ἐν γὰρ οἱ ἵμερον ὦρσεν ἐρωτοτρόφος Κυθέρεια,
    ἦκε δ' ἂρ' ἰὸν ὑπὸ σπλάγχνοις δασπλήτις 'Ἐριννύς:
    ὡς τὲ βόας ζεύγλαισι δαμάσσατο πυριπνέοντας
    τετράγυον θέμενος σπόρον αὔλακι, τὸν ρ' ἐκόμισσε
    Φρίξος ἐϋμμελίης, ὅτ' ἔβη δόμον Αἰήταο,
    ἔδνον ἐνυάλιον τὲ δρακοντείων ἀπ' ὀδόντων:
    ἠδ' ὡς δυσμενέων σπαρτῶν στάχυν ἐξενάριξεν
    αὐτοφόνω παλάμη, πῶς δ' ἀγλαὸν ἤρατο κύδος
    Αἰσονίδης: ὡς δ' ἦλθε δὶ' ἐκ μεγάρων λελαθούσα
    λίτι καλυψαμένη ἐανῶ, διὰ νύκτερον ὄρφνην,
    παρθένος αἰνολεχής: περὶ γὰρ ρὰ ἐ τεῖρον ἔρωτες
    νηὸς ἐπ' ''Ἀργώας πελᾶσαι, καὶ πότνι' 'Ἀναγκη
    4. οὒτιν' ὀπιζομένη, πατρὸς χόλον οὐκ ἀλέγουσα:
    ἠδ' ὡς ἀμφιπλακεῖσα περιπτύξασα τὲ μορφᾶς,
    στέρνα τὲ μαιμώωσα κύσεν χαρίεν τὲ πρόσωπον,
    δάκρυσι πλημμύρουσα γενειάδας: οὐδὲ τιν' αἰδὼ
    ἔσχε πόθων ἥρωος, ἐλαυνομένη δ' ὑπὸ φίλτρων,
    παρθενίην ἔρριψε, γάμων τ' εὐήνορα θυμόν,
    ἄλλα τ' αὖ πολλὰ καὶ ἐσύστερον αὔθις ἀκούση,
    'Ἀλλ' ὄτε δὴ Μήδεια λίπεν δόμον Αἰήταο
    λαθριδίη καὶ νηὸς ἐφ' ἡμετέρης ἐπελάσθη,
    δὴ τότ' ἄρα κατὰ θυμὸν ἐμηδόμεθ', ὄφρα μολόντες
    ἀμφ' ἱερῆς φηγοῖο δέρας χρύσειον ἔλωμεν
    ράστα: περὶ φρεσὶ δ' ἤσι δοκεύομεν, οὐδὲ τὶς ἠμέων
    ἔγνω μόχθον ἄελπτον: ἐφέσπετο γὰρ μέγα ἔργον
    πάσιν ἐφ' ἠρώεσσι, κακῶν δ' ἀνεφαίνετο πυθμήν:
    Πρόσθε γὰρ Αἰήταο δόμων ποταμοῖο τ' ἐρυμνοῦ,
    ἐννὲ' ἒπ' ὀργυιῶν ἕρκος περιμήκετον ἀντην
    φρουρεῖται πύργοισι καὶ εὐξέστοισι μύδροισιν,
    ἑπτὰ περὶ στεφάνοισι κυκλούμενον: ἐν δ' ἄρα τρισσαὶ
    χαλκήρεις πύλαι εἰσὶ πελώριοι: ἐν δ' ἄρα ταίσι
    τεῖχος ἐπιθρώσκει, περὶ δ' αὖ χρύσειαι ἐπάλξεις.
    Αὐτὰρ ἐπὶ σταθμοῖο πυλῶν τηλώπις ἀνασσα
    ἴστανεν αἰθύουσα πυρὸς σέλας, ἢν κὲ νὺ Κόλχοι
    ''Ἀρτεμιν ἐμπυλίην κελαδοδρόμον ἰλάσκονται,
    δεινὴν τ' ἀνθρώποισιν ἰδεῖν δεινὴν τ' ἐσακούσαι,
    εἰ μὴ τὶς τελεταῖς πελάσει καὶ θύσθλα καθαρμῶν,
    ὄσσα πὲρ ἀρήτειρα καθάρματα μύστις ἔκευθε,
    δεινολεχὴς Μήδεια Κυτηιάσιν μίγα κούραις.
    Οὐδὲ τὶς ἐνδοτέρω κείνην ὁδὸν εἰσεπέρησεν
    ἐνδάπιος, ξεῖνος τὲ βροτῶν ὑπὲρ οὐδὸν ἀμείψας:
    εἴργει γὰρ πάντη δεινὴ θεὸς ἠγεμόνεια,
    λύσσαν ἐπιπνείουσα ὑπὲρ γαληνοῖς σκυλάκεσσιν.
    'Ἐν δὲ σφὶν πυμάτω μυχῶ ἔρκεος ἄλσος ἀμείβει,
    δένδρεσιν εὐθαλέεσσι κατασκιον, ὢ ἔνι πολλαὶ
    δάφναι τ' ἠδὲ κράνειαι Ἰδ' εὐμήκεις πλατάνιστοι:
    ἐν δὲ πόαι ρίζησι κατηρεφέες χθαμαλήσιν,
    ἀσφόδελος, κλύμενος τὲ καὶ εὐειδὴς ἀδίαντος,
    καὶ θρύον ἠδὲ κύπειρον, ἀριστερεῶν τ', † ἀμενηνὰ
    ὄρμιον τὲ καὶ εἰρύσιμον, κύκλαμις τὲ θεουδής,
    στοιχᾶς, παιονίη τὲ πολυκνημὸν τὲ κατερνες:
    μανδραγόρης, πόλιον τ', ἐπὶ δὲ ψαφαρὸν δίκταμνον
    εὔοδμος τὲ κρόκος, ἰδὲ κάρδαμον: ἐν δ' ἄρα κῆμος,
    σμίλαξ, ἠδὲ χαμαίμηλον, μήκων τὲ μέλαινα,
    ἄλκυα καὶ πανακες, καὶ κάρπασον, ἠδ' ἀκόνιτον,
    ἀλλὰ τὲ δηλήεντα κατὰ χθόνα πολλὰ πεφύκει.
    Μέσσον δ' ἠερόμηκες ἐπὶ στύπος ἄλσεϊ πολλὼ
    ἤπλωται φηγοῖο πέριξ κλαδεῶσιν ἐρυμνόν,
    ἐν δ' ἄρα οἱ χρύσειον ἐπεκρέματ' ἔνθα καὶ ἔνθα
    ὄρπηκος ταναοῖο δέρας, τὸ κὲν αἴψα δοκεύει
    δεινὸς ὄφις, θνητοῖς ὁλοὸν τέρας, οὐ φατὸν εἰπεῖν.
    Χρυσαῖς γὰρ φολίδεσσιν ἐθείρεται, ἐν δ' ἄρα πρέμνον
    ἀπλάτοις ὀλκοίσι φορεύμενος ἀμφιπολεύει
    σῆμα χαμαζήλοιο Διός, ποτὶ κώας ἀμείβων:
    φρουραῖς δ' ἀδμήτοις ἐπιμαίεται ἄμμορος ὑπνου
    γλαυκοῖς ἀμφ' ὄσσοισιν ἀναιδέα κανθὸν ἑλίσσων.
    Αὐτὰρ ἐπεῖ κλύομεν τόδ' ἐτήτυμον ὡς ἐτέτυκτο,
    ἀμφὶ γὲ Μουνυχίης `Ἑκάτης φρουρῇς τὲ δράκοντος,
    πάνθ' ὅσα οἱ κατέλεξεν ἀριφραδέως Μήδεια,
    διζόμεθ' ἠμὲν ἄελπτον ὀϊζυροῖο πόνοιο
    ὡς κὲ νὶν 'Ἀγροτέρην μειλιξάμενοι πεπίθοιμεν,
    ἠδ' ὡς θήρα πέλωρον ἰκοίμεθα, τόφρ' ἀνελόντες
    δέρμ' ἀπονοστήσαιμεν ἐὴν ἒς πατρίδα γαῖαν.
    Καὶ τότε δὴ μετὰ πάσιν ὁμόκλεεν ἠρώεσσι
    Μόψος (ὁ γὰρ τ' ἐδάη σφήσιν τάδε μαντοσύνησιν)
    ὂφρ' ἐμὲ γουνάσωνται, ἐπιστίβωσι δὲ ἔργον,
    ''Ἀρτεμιν ἴλασθαι, θέλξαι δ' ὑπερήνορα θήρα.
    '`Ως οἳ μὲν λίσσοντο περισταδόν: αὐτὰρ ἔγωγε
    Αἰσονίδην ἐκέλευσα δύω δὴ φῶτε κραταιὼ
    Κάστορα θ' ἰππόδαμον καὶ πὺξ ἀγαθὸν Πολυδεύκεα,
    Μόψον τ' 'Ἀμπυκίδην ἰέναι πρὸς τέρματα μόχθου:
    Αὐτὰρ ἐμοὶ Μήδεια συνέσπετο μούνη ἀπ' ἄλλων.
    `Ηνίκα δ' εἰς σηκοὺς ἰκόμην ζάθεον τὲ θεράπνην,
    χώρω ἐπὶ πλακόεντι βόθρον τρίστοιχον ὄρυξα,
    φιτροὺς τ' ἀρκεύθοιο καὶ ἀζαλέης ἀπὸ κέδρου,
    ράμνον τ' ὀξυτέροιο, πολυκλαύτων τ' αἰγείρων,
    ὤκα φέρων, ἔνησα πυρὴν ἔμπροσθε βόθροιο.
    Πολλὰ δὲ μοὶ φέρε πάμπαν ἐπισταμένη Μήδεια,
    φωριαμῶν ἀνελοῦσα θυώδεος ἐξ ἀδύτοιο.
    Αὐτίκα δ' οὐλαοπλάσμαθ' ὑπὸ πέπλους ἐπονεύμην
    ἂν δὲ πυρὴν ἐπέβαλλον, Ἰδ' ἔντομα θύματ' ἔρεζον,
    σκύμνους παμμέλανας σκυλάκων τρισσοὺς ἱερεύσας.
    Αἵματι δ' αὖ χάλκανθον ἰδὲ στρούθεον ἔμιξα,
    κνῆκον τὲ σχιστήν, ἐπὶ τὲ ψύλλιον ἀηδές,
    ἄγχουσαν τ' ἐρυθρήν, ἰδὲ χάλκιμον: αὐτὰρ ἐπειτα
    νηδύας ἐμπλήσας σκυλάκων, φιτροίσιν ἔθηκα:
    ὕδατι δ' αὖ μίξας χολάδας χεόμην περὶ βόθρον,
    ὄρφνινα θ' ἐσσάμενος φάρη καὶ ἀπεχθέα χαλκόν
    κρούων ἐλλισάμην: αἳ δ' ὀτραλέως ἐπάκουσαν,
    ρήξασαι κενεώνας ἀμειδήτοιο βερέθρου,
    Τισιφόνη τὲ καὶ 'Ἀληκτῶ καὶ διὰ Μέγαιρα,
    πεύκαις ἀζαλέαις φόνιον σέλας ἀΐσσουσαι.
    Καίετο δ' αὐτίκα βόθρος, ἐσμαράγει δ' ὁλοὸν πῦρ:
    λιγνὺς δ' αἰθαλόεσσα χύθη περιμήκετα καπνόν.
    Αὐτίκα δ' ἐξ 'Ἀΐδαο διὰ φλογὸς ἠγέρθησαν
    δειναί, θαμβήτειραι, ἀπηνέες, ἀπροσόρατοι.
    '`Η μὲν γὰρ δέμας ἔσχε σιδήρεον, ἢν καλέουσι
    Πανδώρην χθόνιοι: σὺν δ' αἰολόμορφος ἴκανε
    τρισσοκέφαλος, ἰδεῖν ὁλοὸν τέρας οὖτι δαϊκτόν,
    Ταρταρόπαις `Ἑκάτη: λαιοὺ δ' ἂρ' ἐπεσσύθη ὤμου
    ἵππος χαιτήεις: κατὰ δεξιὰ δ' ἦεν ἀθρήσαι
    λυσσώπις σκυλάκη: μέσση δ' ἔφυ ἀγριόμορφος
    χερσὶν δ' ἀμφοτέραις ἔχεν ἄορα κωπήεντα.
    'Ἐγκύκλιαι δινεῦντο περὶ βόθρον ἔνθα καὶ ἔνθα
    Πανδώρη `Ἑκάτη τέ: συνεσσεύοντο δὲ Ποιναί.
    'Ἐκ δ' ἄφαρ 'Ἀρτέμιδος φρουρὸν δέμας ἦκε χαμάζε
    πεύκας ἐκ χειρῶν, ἒς δ' οὐρανὸν ἤραρεν ὄσσε.
    Σαῖνον δὲ σκύλακες προπόλοι, λύοντο δ' ὀχήες
    κλείθρων ἀργυρέων, ἀνὰ δ' ἑπτατο καλὰ θύρετρα
    τείχεος εὐρυμενούς, ὑπεφαίνετο δ' ἄλσος ἐρυμνόν.
    Αὐτὰρ ἐγῶν ὑπὲρ οὐδὸν ἔβην: τῆμος δὲ τὲ κούρη
    Αἰήτεω Μήδεια καὶ Αἴσονος ἀγλαὸς υἱός,
    Τυνδαρίδαι τ' ἤπειγον ὁμού, σὺν δ' ἔσπετο Μόψος.
    'Ἀλλ' ὄτε δὴ σχεδόθεν κατεφαίνετο φηγὸς ἐραννή,
    κρηπὶς τὲ ξενίοιο Διὸς καὶ βώμιος ἔδρη,
    ἔνθα δράκων ὀλκοίσιν ὑπὸ πλατέεσσιν ἐλιχθείς
    δινεύων ἀναειρε κάρη βλοσυρὸν τὲ γένειον,
    ἂν δ' ὁλοὸν σύριγξ' ἐπὶ δ' ἔβραχεν ἄσπετος αἰθήρ:
    Δένδρεα δ' ἐσμαράγησε, κραδαινόμεν' ἔνθα καὶ ἔνθα
    πρυμνόθεν ἐκ ρίζης: ἰάχησε δὲ σύσκιον ἄλσος.
    Αὐτὰρ ἒμ' ἢδ' ἐτάρους τρόμος ἕλλαβε: νόσφι δὲ μούνη
    Μήδει' ἐνὶ στέρνοισιν ἀκαμπέα θυμὸν ἑνῶμα:
    δρέψατο γὰρ παλάμησι λυγρῶν ἀποθρίσματα ριζῶν.
    Καὶ τότ' ἐγὼ φόρμιγγος ἐφήρμοσα θέσκελον ὀμφήν,
    κλάγξα δ' ἂρ' ἐξ ὑπάτης χέλυος βαρυηχέα φωνήν
    σιγαλέως ἄφθεγκτον ἐμοῖς ὑπὸ χείλεσι πέμπων.
    Κλήξα γὰρ ὕπνον ἄνακτα θεῶν πάντων τ' ἀνθρώπων,
    ὄφρα μολῶν θέλξειε μένος βριαροῖο δράκοντος.
    `Ρίμφα δὲ μοὶ ὑπάκουσε, Κυτηΐδα δ' ἢκ' ἐπὶ γαῖαν.
    Κοιμίσσας δ' ὄγε φῦλα πανημερίων ἀνθρώπων,
    καὶ ζαμενεῖς ἀνέμων πνοιᾶς, καὶ κύματα πόντου,
    πηγᾶς τ' ἀενάων ὑδάτων, ποταμῶν τὲ ρέεθρα,
    θήρας τ' οἰωνοὺς τέ, τὰ τὲ ζώει τὲ καὶ ἕρπει,
    εὐνάζων ἤμειψεν ὑπὸ χρυσέαις πτερύγεσσιν.
    '~Ιξε δ' ὑπὸ στυφελῶν Κόλχων εὐανθέα χῶρον:
    κῶμα δ' ἄφαρ κατέμαρψε πελωρίου ὄσσε δράκοντος,
    ἰσοπαλὲς θανάτω: δολιχὴν δ' ἂμφ' αὐχένι δειρήν
    θῆκε καρηβαρέων φολίσιν: θάμβησε δ' ἰδούσα
    αἰνόποτμος Μήδεια: καὶ Αἴσονος ἀγλαὸν υἵα
    ἢκ' ἐπιθαρσύνουσα θοῶς πρέμνοιο λαβέσθαι
    κώας χρυσεόμαλλον: ὁ δ' οὐκ ἀπίθησεν ἀκούσας:
    αὐτὰρ ἀειράμενος δέρας ἄπλετον ἲκτ' ἐπὶ νήα.
    ''Ἥρωες Μινύαι μέγ' ἐγήθεον, ἂν δ' ἄρα χείρας
    ἀθανάτοις ἤειραν, οἳ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν.
    '`Ως οἳ μὲν περὶ κώας ὀπώπεον: αἴψα δ' Αἰήτης
    ἀμφιπόλων ἤκουσεν ἀποιχομένην Μήδειαν.
    '~Ωκα δ' ἂρ' 'Ἀψύρτω ἐπετέλλετο λαὸν ἀγείραι
    μαστεύειν δ' ἄρα παῖδα κασιγνήτην καὶ ὄπατρον:
    ἀλλὰ οἱ ὠκὺς ἔπειγε παρὰ προχοᾶς ποταμοῖο
    εἰς λόχον ἡρῴων, ἔκιχεν δ' ἄρα παρθένον αἰνήν.
    Νὺξ δὲ τότ' ἀστροχίτων μέσσην παραμειβε πορείαν,
    'Ἐκ δ' ἐτελεῖτο δόλος στυγερὸς καὶ κῆρες ἀϊδναὶ
    Μηδείης ὑπ' ἔρωτος, ἐρικλυτοῦ 'Ἀψύρτοιο,
    ὂν ρὰ κατακτείναντες, ἐπὶ προχοᾶς μεθέηκαν
    ὀρνυμένου ποταμοῖο: φέρεν δ' ὄγε πνεύματι κραιπνῶ:
    θεινόμενος δὲ δίναις εἰς κύμ' ἀλὸς ἀτρυγέτοιο,
    κέλσεν ὑπὲρ νήσων, 'Ἀψυρτίδας ἂς καλέουσιν,
    ἀλλὰ οἱ οὖτι λάθον Δὶ' ἐπόψιον οὐδὲ θέμιστας.
    Αὐτὰρ ἐπεῖ νηὸς μὲν ἔσω κῖον, ἐκ δ' ἐκάτερθεν
    ὄχθης πείσματ' ἔκοψαν, ὑπ' εἰρεσίης δὲ θοήσι
    πλεῖον ἐπειγόμενοι ποταμοῦ τάμον οὖτι κατευθὺ
    πόντον ἐπ' ἰχθυόεντα διὰ στόμα Φάσιδος εὐρὺ
    ἰέμεθ' ἀμπλακίη δ' ἐφορεύμεθα πολλὸν ὀπίσσω
    αἰὲν ἀναπλείοντες: ἐλείπετο δ' ἄστεα Κόλχων
    ἀφραδέσιν Μινύαις, σκοτερὴ δὲ τὲ ἀμφεχεν ὄρφνη.
    Αὐτὰρ ἐπειγόμενοι θέομεν ρόον ἀφραδίησι,
    μεσσάτιοι πεδίοιο: βροτοὶ δὲ μὶν ἀμφινέμονται
    Γυμνοὶ Βουονόμαι τὲ καὶ ''Ἀρκυες ἀγροιώται,
    Κερκετικῶν τ' ἀνδρῶν φῦλον, Σινδῶν τ' ἀγερώχων:
    οἳ κείσαντο μεσηγὺ Χαρανδαίων τ' αὐλώνων,
    Καυκάσιον παρὰ πρώνα, διὰ στεινὴς 'Ἐρυθείας.
    'Ἀλλ' ὄτε ἀπ' ἀντολίης ἐφάνη τερψίμβροτος ἠῶς,
    ποιανθεῖ νήσω προσεκέλσαμεν: ἔνθα δὲ δισσοὶ
    χεύμασιν ἀπλώτοισι περισχίζουσι ρέεθρα
    Φάσις τ' εὐρυμενῆς ἀκαλαρρείτης τὲ Σαράγγης:
    τὸν ρὰ πλημμύρουσα διὰ χθονὸς εἰς ἄλα πέμπει
    Μαιώτις καναχηδόν, ἐλειονόμου διὰ ποίῃς.
    Καὶ τόθ' ὓπ' εἰρεσίη πλέομεν διὰ νύκτα καὶ ἧμαρ:
    δισσαῖς δ' ἐν τριμόροισι Βοὸς πόρον ἐξικόμεσθα
    λίμνης ὄντα μεσηγύ, βοοκλόπος οὔποτε Τιτάν
    ταύρω ἐφεζόμενος βριαρῶ πόρον ἔσχισε λίμνης.
    Καὶ ρὰ πανημερίησι πονεύμενοι εἰρεσίησι,
    Μαιώτας πρώτους ἀφικάνομεν ἁβροχίτωνας:
    ἠδὲ Γελωνὸν ἔθνος, Βαθυχαίτων τ' ἄπλετα φῦλα,
    Σαυρομάτας τέ, Γέτας καὶ Γυμναίους Κέκρυφας τὲ
    ἀρσωπᾶς τ' 'Ἀρίμασπας, ἔθνη πολυπήμονα λαών
    ὧν περιναιετάει ἐν γῇ Μαιώτιδα λίμνην.
    Αὐτὰρ ἐπεῖ μὲν τοίσι δύην ἀμέγαρτον ἔθηκαν
    ἀθάνατοι, πύματον δὲ βυθοῦ διαμείψαμεν ὕδωρ,
    (ὄχθησι χθαμαλήσιν ἀποβλύει αἰπὺν ὄλεθρον,
    ροίζω ἐλαυνομένη: καναχεῖ δὲ τοὶ ἄσπετος ὕλη
    ἀρκτώοις περάτεσσιν ἐπέρχεται 'Ὠκεανόνδε):
    τῷ ρᾷ τόθ' ἁρπαχθεῖσα διὰ στόματος κίεν 'Ἀργῶ.
    'Ἐννέα μὲν νύκτας τὲ καὶ ἤματα μοχθίζοντες
    λείπομεν ἔνθα καὶ ἔνθα βροτῶν † ἀγνινέα † φῦλα,
    Πακτὼν Ἀρκτείων τὲ γένος, Λελίων τ' ἀγερώχων,
    τοξοφόρους τὲ Σκύθας, ''Ἀρεος πιστοὺς θεράποντας:
    Ταύρους τ' ἀνδροφάγους, οἳ ἀμειδέα θύσθλα φέρουσι
    Μουνυχίη, βροτέω δ' ἐπιδεύεται αἵματι κρητήρ:
    ἂν δ' ἂρ' `Ὑπερβορέους, Νομάδας καὶ Κάσπιον ἔθνος.
    Αὐτὰρ ἐπεῖ δεκάτη ἐφάνη φαεσίμβροτος ἠῶς,
    `Ριπαίους αὐλῶνας ἐκέλσαμεν, ἐκ δ' ἄφαρ ''Ἀργὼ
    ἄγεν ἐπιπροθέουσα διὰ στεινοῖο ρεέθρου:
    ἔμπεσε δ' 'Ὠκεανῶ, Κρόνιον δὲ ἐ κικλήσκουσι,
    πόντον `Ὑπερβόρεοι μέροπες, νεκρὴν τὲ θάλασσαν:
    Οὐκέτι δὲ προφυγεῖν ἐδοκεῦμεν λυγρὸν ὄλεθρον
    εἰ μὴ ἂρ' ὀρμαίνουσαν ὑπὸ κρατερήφι βίηφι
    νήα μολεῖν ἲθυν' ἐπὶ δεξιὸν αἰγιαλοῖο
    'Ἀγκαῖος, ξεστοίσι πιθήσας πηδαλίοισιν.
    '`Η δ' ἔθορεν δισσαίσι βιησαμένη παλάμησιν.
    'Ἀλλ' ὄτε δὴ μογερήσιν ἐδαμνάμεθ' εἰρεσίησι,
    χεῖρες δ' οὐκὲτ' ἔμιμνον, ἀκηχέμενοι δὲ φίλον κήρ
    πήχεας ἀμπλέξαντες, ἐνηρείσαντο μέτωπα,
    ἰδρῶ ἀποψύχοντε: κέαρ δ' ἐπετείρετο λιμῶ.
    'Ἀγκαῖος δ' ἑξάλτο, καὶ ἄλλους πάντας ὄτρυνεν
    ἥρωας, μαλακοίσι παραιφάμενος ἐπέεσσιν:
    Οἳ δ' ἐπεῖ οὒν τέναγος τὲ πολυστρέπτοισι κάλωσι
    βάντες ὑπὲρ τοίχων ἄλαδε σφυρὰ κοῦφα βάλοντο,
    ὤκα δ' ἂρ' ἀρτήσαντο πολυστρέπτοισι κάλωσι,
    πρύμνης ἐξ ὑπάτης, δολιχὴν μήρινθα βαλόντες
    ''Ἄργος τ' 'Ἀγκαῖος τὲ καὶ ἀρχὰς δώκαν ἐλέσθαι:
    ἡρῴων τοι δ' αἴψα δὶ' αἰγιαλοῖο θεοντες
    σύρον ἐπειγόμενοι: σὺν δ' ἔσπετο ποντοπόρος νηύς,
    τέμνουσ' ὑγρὰ κέλευθα παρὰ ξεστοῖς κροκάλοισιν.
    Οὐ γὰρ οἱ λιγὺς οὖρος ὑπὸ πνοιήσιν ὄρινε
    βυκτάων ἀνέμων κείνην ἄλα: κωφὰ δὲ πόντος
    κείθ' οὗπερ θ' `Ἐλίκης καὶ Τηθύος ἔσχατον ὕδωρ.
    Αὐτὰρ ἐπεῖ ἕκτη φαεσίμβροτος ἤλυθεν ἠῶς,
    ἔθνος ἒς ἀφνειὸν καὶ πλούσιον ἐξικόμεσθα
    Μακροβίων, οἳ δὴ πολέας ζώουσ' ἐνιαυτούς,
    δώδεκα χιλιάδας μηνῶν ἑκατονταετήρων
    πληθούσης μήνης χαλεπῶν ἔκτοσθεν ἁπάντων:
    αὐτὰρ ἐπεῖ μηνὸς τὸ πεπρωμένον ἑξανύσωσιν,
    ὕπνω ὑπὸ γλυκερῶ θανάτου μάρπτουσι τελευτήν:
    Οὐ δ' ἄρα τοίσι μέλει βίοτος καὶ ἒργ' ἀνθρώπων,
    ποίαις δ' ἐν μεσάταις μελιηδέα φορβὰ νέμονται
    ἔρση ὑπ' ἀμβροσίη θεῖον ποτὸν ἑξαρύοντες,
    πάντες ὅμως στίλβοντες ὀμηλικίην ἐρατεινήν:
    Μειλιχίη δὲ τοὶ αἰὲν ἐπ' ὀφρύσι νεῦσε γαλήνη
    παίδεσιν ἠδὲ τοκεύσιν, ἐπὶ φρεσὶν ἠδὲ νόοιο,
    αἴσιμα τὲ ρέζειν πεπνυμένα τ' ἑξαγορεύειν.
    Καὶ τοὺς μὲν ρ' ἀθρόους παραμείβομεν, αἰγιαλόνδε
    ποσσὶν ἐπιστείβοντες: ἔπειτα δὲ Κιμμερίοισι
    νήα θοὴν ἐπάγοντες ἰκάνομεν, οἳ ρὰ τὲ μούνοι
    αἴγλης ἄμμοροι εἰσι πυριβρόμου ἠελίοιο.
    'Ἐν μὲν γὰρ `Ρίπαιον ὅρος καὶ Κάλπιος αὐχήν
    ἀντολίας εἴργουσιν ἐπικέκλιται δὲ πελώρη
    ἄσσον ἐπισκιάουσα μεσημβρινὸν ἠέρα Φλέγρη:
    δείελον αὖ κρύπτουσι φάος ταναηκέες ''Ἀλπεις
    κείνοισιν μερόπεσσιν, ἀχλὺς δ' ἐπικέκλιται αἰεῖ,
    ''Ἔνθα δ' ἀφορμηθέντες ἐπειγομένοισι πόδεσσιν
    ἴξομεν ἀγκῶνα στυφελὸν καὶ νήνεμον ἀκτήν,
    ἔνθα πὲρ ἀμβλύζων ποταμὸς δίναισι βαθείαις
    θείει χρυσορόας 'Ἀχέρων κρυεροὺ διὰ χώρου,
    ἀργυροειδὲς ὕδος προρέων, λίμνη τὲ κελαινὴ
    ἀνδέχεται: παταγεῖ δὲ παρ' ὄχθαισιν ποταμοῖο
    δένδρεα τηλεθάοντα ποτὶ σχεδὸν οἴσιν καρπός
    βέβριθε νύκτας τὲ καὶ ἤματα συννεχὲς αἰεῖ.
    'Ἀμφὶ δὲ οἱ χθαμαλὴ τὲ καὶ εὔβοτος `Ἐρμιονέια
    τείχεσιν ἠρήρεισται ἐϋκτιμέναις ἐπ' ἀγυιαῖς.
    'Ἐν δὲ γένη ζώουσι δικαιοτάτων ἀνθρώπων
    οἴσιν ἀποφθιμένοισιν ἄλις ναῦς ἴα τέτυκται,
    καὶ δ' αὖ αἳ ψυχαὶ μετεκίαθον εἰς 'Ἀχέροντα
    πορθμίδος ἐκ γλαφυρῆς: σχεδόθεν δὲ οἱ εἰσὶ πόληες
    ἄρρηκτοι τ' 'Αἴδαο πύλαι καὶ δῆμος ὀνείρων.
    'Ἀλλ' ὄτε δὴ καὶ τῶνδε πόλιν καὶ ἤθεα λαών
    σφὴ ἄτη βαρὺν οἶτον ἀναπλήσαντες ἔβημεν,
    δὴ ρὰ τότ' 'Ἀγκαῖος νηὸς κίεν: αἴψα δὲ παντας
    εἰσβαίνειν ἐκέλευσε κεκμηότας ἂμμιγ' ἑταίρους.
    Τοὺς ὄγε καὶ μύθοισι προσηύδα μειλιχίοισι:
    »Τλῆτε φίλοι τὸν μόχθον: ἐπεῖ νὺ τοὶ οὖτι χέρειον
    ἔλπομαι ἀνστήσεσθαι: ἐπιφρίσσοντα γὰρ ἤδη
    ἀκραὴ ζέφυρον καταδέρκομαι: οὐδ' ἀτέκμαρτον
    ὕδωρ 'Ὠκεανοῦ κελαρύζεται ἐν ψαμάθοισιν.
    'Ἀλλὰ θοῶς ἱστὸν μὲν ἀναστήσασθε μεσοδμη
    λύσατε δὲ προτόνων ὀθόνας: ἐκ δ' ὄπλα χέοντες
    σφίγξατ' ἐπισταμένως, τοίχων ἐκάτερθε βαλόντες.»
    '`Ως οἳ μὲν τὰ ἕκαστα πονήατο: ἐκ δ' ἄρα κοίλης
    νηὸς ἐπιβρομέουσα Τομαριᾶς ἔκλαγε φηγός,
    ἢν ποθ' ὓπ' 'Ἀργώαισι τομαῖς ἠρμόσσατο Παλλάς.
    '~Ωδε δ' ἔφη (θάμβος δὲ περὶ φρένας ἴκετο πάντας):
    »''Ὢ μοὶ ἐγῶν, ὄφελον μὲ διαρραισθείσαν ὀλέσθαι
    Κυανέαις πέτραισιν ἐν ἀξείνῳ τὲ κλύδωνι:
    ἢ καὶ νῦν ἀναπυστον ἀϊδρείη βασιλήων
    νώνυμνον φορέεσκον: ἐπεῖ νῦν αἰεῖ 'Ἐριννύς
    αἵματος ἐμφύλοιο δεδουπότος 'Ἀψύρτοιο
    ὑστερόπους ἕπεται: στέργει δὲ τοὶ ἄτη ἐπ' ἄτην.
    Νῦν γὰρ δὴ λυγρὴς τὲ καὶ ἀργεννὴς κακοτητος
    † ἔξομαι εἰ νήεσσιν 'Ἐριννύσιν ἄσσον ἴξομαι †.
    Εἰ μὴ γὰρ μ' ἱερήσιν ἐπιγνάμψαντες ἄκρησι
    κόλπον ἔσω γαίης τὲ καὶ ἀτρυγέτοιο θαλάσσης
    ἲξεσθ', ἂμ πέλαγος 'Ἀτλαντικὸν ἐκτὸς ἴκωμαι.»
    '`Ως εἰποῦσ' αὐδὴν κατερήτυεν: ἐν δ' ἄρα θυμός
    παχνώθη Μινύαισι διαμπερές, εἲτ' ἂρ' ἔμελλον
    σχήσειν λυγρὸν ὄλεθρον, 'Ἰάσονος εἴνεκα φίλτρων.
    Πολλὰ δὲ μερμήριζον ἐνὶ φρεσὶ πευκαλίμησιν,
    ἢ μὶν ἀποφθίσωσιν καὶ ἰχθύσι κύρμα βάλωσιν
    αἰνολέχην Μήδειαν, ἀποστρέψωσι δ' 'Ἐριννύν,
    εἰ μὴ ἂρ' ὀξὺ νόησε περικλυτὸς Αἴσονος υἱός,
    καὶ τότε λισσόμενος θυμὸν κατερήτυ' ἑκάστου.
    Αὐτὰρ ἐπεῖ τ' 'Ἀργοῦς ἐτυμηγόρον ἔκλυον αὐδήν
    ἦντο παρὰ σκαλμοίσι θοῶς, λάζοντο δ' ἐρετμά.
    'Ἀγκαῖος δ' οἴακας ἐπισταμένως ἐτίταινε:
    Πὰρ δ' ἄρα νῆσον ἄμειβεν 'Ἱερνίδα, καὶ οἱ ὄπισθεν
    ἴκτο καταΐγδην δνοφερὴ τρομέουσα θύελλα,
    ἐν δ' ὀθόνας κόλπωσε: θέεν δ' ἄφαρ ὑγρὸν ἐπ' οἴδμα
    νηύς: οὐ δὴ τὶς ἐσαύθις ἀναπνεύσεσθαι ὀλέθρου
    ἤλπετο: δωδεκάτη γὰρ ἐπήϊεν ἠριγένεια.
    Οὐδὲ τὶς ἔγνω ἤσιν ἐνὶ φρεσίν, οὗ ποτ' ἂρ' ἐσμέν,
    εἰ μὴ ἐσχατιαῖς ἀκαλαρρόου 'Ὠκεανοῖο
    Λυγκεὺς εἰσενόησεν (ὁ γὰρ τηλωπὸν ὄπωπε)
    νῆσον πευκήεσσαν, Ἰδ' εὐρέα δώματ' ἀνασσης
    Δήμητρος: περὶ δ' αὖτε μέγα νέφος ἐστεφάνωται.
    '~Ων περὶ μῦθον ἂπαντ' ἔκλυες, Μουσαῖε δαΐφρον,
    ὡς πότε Φερσεφόνην τέρεν' ἄνθεα χερσὶ δρέπουσαν
    ἑξάπαφον συνόμαιμοι ἀν' εὐρὺ τὲ καὶ μέγα ἄλσος.
    αὐτὰρ ἒπειθ' ὡς μὶν Πλωτεύς, κυανότριχας ἴππους
    ζευξάμενος, κούρην ἐπεβήσατο δαίμονος αἴση,
    ἁρπάξας δ' ἔφερεν διὰ κύματος ἀτρυγέτοιο.
    Δὴ τότ' ἐγῶν ἀποειπον ἐπιπλώοντα νέεσθαι
    νήσου ἐπὶ ρηγμίνα καὶ αἰγλήεντα τέρεμνα,
    ἐνθ' οὔτις σὺν νηΐ πάρα μερόπων ἀνθρώπων.
    Οὐ γὰρ οἳ ἐστὶ λιμὴν νηῶν ὀχὸς ἀμφιελισσών,
    ἀλλὰ γὲ ἠλίβατος πέτρη περὶ πάντα πέφυκεν
    ὑψηλή: τὰ τὲ καλὰ φύει μενοεικέα δῶρα.
    Καὶ τότ' ἂρ' οὐκ ἀπίθησε νεῶς κυανοπρώροιο
    ἰθύντωρ 'Ἀγκαῖος, ἀνέτρεχε δ' αἲψ' ἀνορούων,
    σκαιὸν ὑπεγκλίνας οἰήϊον: ἐν δ' ἂρ' ἐπειθε
    μὴ τί κατευθὺ πέραν, ἐπὶ δέξια δ' εἶργε θέουσαν.
    ''Ἠματι δὲ τριτάτω Κίρκης δόμον ἐξικόμεσθα
    Λιγκαῖον ποτὶ χέρσον ἀλιστεφέας τὲ θεράπνας:
    καὶ τότ' ἂρ' αἰγιαλοίσιν ἐκέλσαμεν ἀχνύμενοι κήρ,
    πείσματα δ' ἐν πέτρησιν ἐδήσαμεν: ἐκ δ' ἂρ' 'Ἰήσων
    νηὸς ἀποπροέηκε μολεῖν ἐρίηρας ἑταίρους,
    διζομένος εἰ τὶς σφὲ βροτῶν ἐπ' ἀπείρονα γαίαν
    ναιετάει, γνῶεν δὲ πόλιν καὶ ἤθεα λαῶν.
    Τοῖς δ' ἄφαρ ὠμάρτησε καταντίον ἐρχομένοισι
    5. κούρη ὁμογνήτη μεγαλόφρονος Αἰήταο,
    'Ἠελίου θυγάτηρ: Κίρκην δὲ ἐ κικλήσκουσι
    μήτηρ 'Ἀστερόπη καὶ τηλεφανῆς `Ὑπερίων.
    ''Ἡ ρὰ θοῶς ἐπὶ νήα κατήλυθεν: ἐκ δ' ἄρα παντες
    θάμβεον εἰσορόωντες: ἀπὸ κρατὸς γὰρ ἔθειραι
    πυρσαῖς ἀκτίνεσσιν ἀλίγκιοι ἠώρηντο:
    στίλβε δὲ καλὰ πρόσωπα, φλογὸς δ' ἀπέλαμπεν ἀϋτμῆ.
    Αὐτὰρ ἐπεῖ Μήδειαν ἐσέδρακεν ὀφθαλμοίσι,
    (λίτι καλυπτομένην, ἐανῶ δ' ἀμφέσχε παρειάς
    αἰδομένη: χλωρὸν γὰρ ὑπὸ στέρνοις ἀκάχητο).
    '`Ην τότ' ἐποικτείρουσα προσηύδανε καὶ φάτο Κίρκη:
    »'~Ω δειλή, τί νὺ τοὶ τοίην Κύπρις ὤπασε μοῖραν;
    Οὐ γὰρ τοὶ λελάθεσθε, ἄπερ ρέξαντες ἰκνεῖσθε
    νῆσον ἐφ' ἡμετέρην πανετώσιον οὔνεκα πατρός
    γηραιοῦ κάσιος τέ, τὸν ἐκπάγλως: ὀλέσαντες,
    οὐδὲ γὰρ ὕμμε πάτρησιν οἴομαι ἄσσον ἰκέσθαι,
    εἰ ἐν ἀναγνίστοισιν ἀλιτροσύναις ἀκέοντες,
    μέσφ' ὅταν ἐκνίψησθε μύσος θείοισι καθαρμοίς
    'Ὀρφέως ἰδμοσύνησι παρὰ κροκάλοισι Μαλείης.
    Οὐδὲ γὰρ ἠμετέροιο δόμου θέμις ἐστιν ἰκέσθαι
    προστροπίους: τοίω γὲ λύθρω πεπαλαγμένοι ἐστέ:
    'Ἀλλὰ μὶν αὐτῖκ' ἐγὼ προφρων ξυνήϊα πέμψω
    σῖτον καὶ μέθυ λαρὸν ἔχειν, σὺν δὲ κρέα πολλά.»
    '`Ως εἰποῦσ', ἄψορρος ἀπέπτατο: νηΐ δὲ μέσση
    δαιτὸς τ' ἠδὲ ποτοῖο τετυγμένα τεῦχε' ἔκειτο.
    '`Αν δ' ἂρ' ἐπειγομένοισι θέεν λιγὺς οὖρος ἀήτης:
    καὶ τότε λυσάμενοι κείνης ἀπὸ πείσματα νήσου,
    κῦμα διαπρήσσοντες ἀνὰ στόμα Ταρτησσοῖο
    ἰκόμεθα, στήλαισι δ' ἐκέλσαμεν `Ἠρακλεῆος.
    ''Ἀκραις δ' ἂμφ' ἱεραίσι Διωνύσοιο ἀνακτος
    μίμνομεν ἐσπέριοι: δαιτὸς γὰρ ἐδεύετο θυμός.
    Τῆμος δ' ἀντολίαισιν ἐγείρετο φωσφόρος αἴγλη,
    ὄρθριοι εἰρεσίης γλαυκὴν ἐχαράξαμεν ἅλμην,
    Σαρδῶον δ' ἰκόμεσθα βυθόν, κόλπους τὲ Λατίνων,
    νήσους τ' Αὐσονίας, Τυρρηνᾶς δ' ἰκόμεθ' ἀκτᾶς:
    Αὐτὰρ ἐπεῖ Λιλύβαιον ἐπέσχομεν ἠχέτα πορθμόν,
    Τριγλώχινα τὲ νῆσον ἐπέσχομεν, 'Ἐγκελάδοιο
    Αἰτναίη φλὸξ σφὶν ἂρ' ἐρήτυεν μεμαώτας,
    δὴ τόθ' ὑπὲρ πρώρης ὁλοὸν περιέζεεν ὕδωρ
    νειόθεν, ἐκ μυχάτου δὲ βυθοῦ ροίβδησε Χάρυβδις
    κύματι καχλάζοντι, καὶ ἱστίον ἄκρον ἵκανε.
    Νήα δ' ἂρ' αὐτόθι οἱ κατέχεν ρόος, οὐδὲ μὶν εἴα
    προπροθέειν, οὐδ' αὐτὶκ' ἀναρρώσεσθαι ὀπίσσω,
    κοίλω ἐπὶ λυγρῶ δὲ περιστροφάδην ἀλάλητο.
    '~Η τάχα καὶ δύσεσθ' 'Ἀργῶ κατὰ βένθε' ἔμελλεν
    εἰ μὴ πρεσβίστη θυγάτηρ ἀλίοιο γέροντος
    εὐρυβίην Πηλήα πόσιν λελίητο ἰδέσθαι,
    μειλιχίη δ' ἐκδύτο βυθοῦ καὶ ρύσσατ' ὀλέθρου
    'Ἀργώαν ἄκατον, καὶ ὑπ' ἰλῦος ἐξεσάωσε.
    Δὴ τότε οἱ πλώοντες ἐπέσχομεν οὐ μάλα τηλοὺ
    προβλῆτα σκόπελον: πέτρη δ' ἐφύπερθεν ἀπορρώξ
    λισσοῖς χηραμόνεσσιν ἐπιθρώσκουσα βιᾶται
    πόντον ἔσω, χαροπὸν δ' ἂρ' ὑποβρέμει ἔνδοθι κῦμα.
    ''Ἔνθα δ' ἐφεζόμεναι λιγυρὴν ὄπα γηρύουσι
    κούραι, ἀνοστήτους δὲ βροτῶν θέλγουσιν ἀκουά.
    Δὴ τότε Μινύαισιν ἐφήνδανε πύστις ἀοιδής
    Σειρήνων: οὐδὲ σφὶ παραπλώσεσθαι ἔμελλον
    φθογγὴν οὐλομένην, χειρῶν δὲ οἱ ἤκαν ἐρετμά:
    'Ἀγκαῖος δ' ἴθυνεν ἐπὶ προβλῆτα κολωνόν
    εἰ μὴ ἐγὼ φόρμιγγα τιτηνάμενος παλάμησι
    μητρὸς ἐμῆς ἐκέρασσ' εὐτερπέα κόσμον ἀοιδής.
    ''Ἠειδον δὲ λιγὺ κλάζων διὰ θέσκελον ὕμνον,
    ὡς ποτὲ οἱ δήρισσαν ἀελλοπόδων ὑπὲρ ἵππων:
    Ζεὺς ὑψιβρεμέτης καὶ πόντιος 'Ἐννοσίγαιος:
    Αὐτὰρ Κυανοχαίτα χολωσάμενος Διὶ πατρὶ
    τύψεν Λυκτονίην γαίην χρυσήνι τριαίνη
    καὶ ρ' ἀΐγδην ἐσκέδασεν κατ' ἀπείρονα πόντον,
    νήσους εἰναλίας ἔμεναι: τὰς ρ' ἐξονόμηναν
    Σαρδῶ τ' Εὔβοιαν τ' ἐπὶ δὲ Κύπρον ἠνεμόεσσαν
    Δὴ τότε φορμίζοντος, ἀπὸ σκοπέλου νιφόεντος
    Σειρῆνες θάμβησαν, ἐὴν δ' ἄμπαυσαν ἀοιδήν:
    Καὶ ρ' ἡ μὲν λωτούς, ἡ δ' αὖ χέλυν ἔκβαλε χειρῶν.
    Δεινὰ δ' ἀνεστονάχησαν, ἐπεῖ πότμος ἤϊε λυγρός
    μοιριδίου θανάτοιο: σφέας δ' ἀπὸ ρωγάδος ἄκρης
    ἒς βυθὸν δίσκευσαν ἀλιρροθίοιο θαλάσσης,
    πέτραις δ' ἠλλάξαντο δέμας μορφὴν θ' ὑπερόπλον.
    Αὐταρ ἐπεῖ καὶ τόνδε πότμον παραμειψε θεουσα
    'Ἀργῶ, κῦμα δὲ πόντου καὶ κόλπον ἵκανε,
    λαιψηροῖς πλήθουσα κατὰ προτόνων ἀνέμοισι,
    Κέρκυραν βαθέην ἐξίκετο, τὴν σφὶν ἔναιον
    ἴδριες εἰρεσίης καὶ ἀλιπλάγκτοιο πορείης
    Φαίηκες: τοίσιν δ' ἂρ' ἐφημοσύναισι θέμιστας
    'Ἀλκίνοος κραίνεσκε δικαιότατος βασιλήων.
    Πείσματα δ' ἀψάμενοι πορσύνομεν ἱερὰ θέσθαι
    Ζηνὶ πανομφαίω καὶ ἐπακτίω 'Ἀπολλωνι.
    'Ἐν δ' ἂρ' ὓπ' εἰρεσίησιν ἐπειγόμενοι φορέοντο
    νηυσὶν ἀπειρεσίαις βριαρὸς λόχος Αἰήταο
    Κόλχων 'Ἐράνων τέ, Χαρανδαίων Σολύμων τὲ
    διζόμενος Μινύας, τόφρ' ἂν Μήδειαν ἄγοιντο
    ὄψιν ἒς Αἰήταο πατρός, τίσειε δ' ἀμοιβάς
    σφήσιν ἀτασθαλίησιν ἀδελφειοὺ κταμένοιο.
    'Ἀλλ' ὄτε δὴ κοίλου λιμένας μυχῶ ἄσσον ἴκοντο,
    αἴψα δ' ἂρ' 'Ἀλκινόοιο δόμον κήρυκες ἔβαινον,
    Μηδείης λύτο γοῦνα, δέος δ' ὤχριε παρειᾶς,
    μὴ οἱ ἑλῶν ἀέκουσαν ἐὸν πέμψειε δόμονδε
    Φαιήκων βασιλεύς, ἀναπυστὰ τὲ ἔργα γένηται.
    'Ἀλλ' οὗ οἱ τάδε μοῖρα τελεσσίνοος κατένευσε,
    πρὶν δὴ τοὶ Πελίαο δόμοις ἐπὶ λυγρὸν ὄλεθρον
    αὐτῶ τὲ κρείοντι φέροι κακὸν οἶτον 'Ἰήσων.
    'Ἀλλ' ὄτε δὴ βασιλῆος ἀπηνέος ἔκλυεν αὐδήν
    'Ἀρήτη ροδοπῆχυς, Ἰδ' 'Ἀλκίνοος θεοειδῆς,
    'Ἀλκίνοος μὲν ρ' ὢκ' ἐπετέλλετο κηρύκεσσι,
    κούρην ἀμφήριστον ἄγειν ἀπὸ νηὸς ἐρυμνής,
    πατρὶ θ' ἐῶ † τίσεσθαι δίκην ἀλιτημοσυνάων,
    'Ἀρήτη δ' ὤκτειρεν ἀγακλειτὴ βασίλεια,
    μείλιχα παρφαμένη δὲ τὸν ὂν πόσιν, ὠδ' ἀγόρευεν:
    »Οὐ μὲν δὴ φίλον ἐστὶν ἀπὸ ρ' ὤσασθαι ὅμιλον
    Λέκτρα τὲ στορέσαι, λύσαι τ' ἐκ πυρσὸν ἔρωτος.
    Θυμαίνει μάλα γὰρ σφὶ Διωναίη 'Ἀφροδίτη
    ἀνδρᾶσιν ἠδὲ γυναιξίν, ὄτις τάδε μήσεται ἔργα.
    'Ἀλλ' εἰ μὲν κούρη πέλεται καὶ ἄχραντος ἰκάνει,
    οἰχέσθω πατρὸς τὲ δόμον καὶ ἒς ἤθεα Κόλχων:
    εἰ δὲ κὲ νυμφιδίοις ὀάροις λέκτρω τὲ κλιθείσα
    παρθενίην ἤσχυνεν, ἐὸς πόσις ἄμμιν ἀγέσθω.»
    '`Ως ἒφατ': 'Ἀλκινόω δὲ περὶ φρένας ἤλυθε μῦθος:
    Καὶ ρ' οὕτω τάδε πάντα τελευτήσεσθαι ἔμελλεν.
    'Ἀλλ' οὗ οἱ βουλὴ Μινύας λάθεν: αἴψα γὰρ ''Ἠρη
    δμωὶ δέμας εἰκυία, θοῶς φάτο καὶ κατένευσε,
    νηὸς ἐπὶ προθοροῦσα, τὰ οἱ μήτιον ἄνακτες.
    Δὴ τότε Μηδείη θαλάμων πορσύνετο λέκτρον
    πρύμνη ἐπ' ἀκροτάτη, περὶ δ' ἐστορέσαντο χαμεύνας,
    ἀμφ' αὐτὴ χρύσειον ἐφαπλώσαντες ἄωτον.
    Αὐτὰρ ἐπεῖ δοράτεσσιν ἐπαρτήσαντο βοείας,
    τεύχεα τέ, κρύπτον τὲ γάμων αἰδέσσιμον ἔργον,
    καὶ τότε παρθενίης νοσφίζετο κούριον ἀνθος
    αἰνόγαμος Μήδεια δυσαινήτοις ὑμεναίοις.
    Αὐτὰρ ἐπεῖ βασιλῆος ἀμύμονος ὄψιν ἴκοντο
    Κόλχοι καὶ Μινύαι, καὶ ἐμυθήσαντο ἕκαστοι,
    ἐκ δ' ἔλαχ' Αἰσονίδης ἄλοχον Μήδειαν ἄγεσθαι
    'Ἀλκινόου, τοὶ δ' ὤκα λύοντ' ἐκ πείσματα νηός
    δὴ τόθ' ὓπ' εἰρεσίησι θέεν πολυηγόρος 'Ἀργῶ,
    'Ἀμπρακίου κόλποιο διαπρήσσουσα κέλευθα:
    ''Ἔνθα τί τοι, Μουσαῖε θεηγενές, ἑξαγορεύσω
    ὄσσα πάθον Μινύαισιν ὁμοὺ ποτὶ Σύρτιν ἀήταις
    ἢ πῶς ἐξεσάωθεν ἀλιπλάγκτοιο πορείης:
    ὄσσα τ' ἂρ' ἐν Κρήτῃ πάθον ἄλγεα τετληῶτες,
    χάλκειον τριγίγαντα δοκεύμενοι ὂφρ' ἰκόμεσθα,
    ὃς ρὰ οἱ οὐκ εἴα λιμένων ἔντοσθεν ἰκέσθαι.
    'Ἠδ' ὡς στεινόμενοι βαρυηχέϊ κύματι πόντου
    ρίμφα τὲ κυανέησι βαρυνόμενοι νεφέλησιν,
    ἠλπόμεθα σκοπέλοισι Μελαινείοισιν ἰκέσθαι
    νήα θοήν: Παιὰν δ' ἂρ' ἑκηβόλος † ἀγχόθεν αἰέν, †
    Δήλου ἀπὸ κραναὴς ἦκεν βέλος, ἐκ δ' ἀνέφηνε
    Μεσσατίων Σποράδων: Κρανάην δὲ ἐ πάντες ὀπίσσω
    νῆσον ἐπικλήσκουσι περικτίονες ἄνθρωποι.
    'Ἀλλ' οὗ οἱ θέμις ἔσκε διαμπερὲς ἐξ ἀλὸς ἔρξαι
    Αἰσονίδην: περὶ γὰρ ρὰ λύτρον φέρεν: ἄλτο δ' ὀπίσσω
    Μοίρ' ὁλοή: κότεεν γὰρ ἐπιφραδέως `Ὑπερίων.
    'Ἀλλ' ὂθ' ὓπ' εἰρεσίης Μαλεώτιδας ἰκόμεθ' ἄκρας,
    Κίρκης ἐννεσίησιν ἀπορρίψεσθαι ἔμελλον
    ἀρᾶς Αἰήτεω καὶ ἠλιτόποινον 'Ἐριννύν:
    δὴ τότ' ἐγὼ Μινύαισιν ἐφ' ἱερὰ λύτρα καθαρμών
    ρέξα, καὶ ἐλλισάμην Γαιήοχον 'Ἐννοσίγαιον
    νόστον ἐπειγομένοις δόμεναι γλυκεροὺς τὲ τοκήας.
    Καὶ ρ' οἳ μὲν πλώοντες ἐϋκτιμένην ἐπ' 'Ἰωλκόν
    θύνον: ἐγὼ δ' ἰκόμην ἐπὶ Ταίναρον ἠνεμόεντα,
    ὄφρα κὲν ἔντομα ρέξω ἀγακλειτοῖς βασιλεύσιν
    οἳ τ' ἄρα νερτερίων βερέθρων κληίδας ἔχουσιν.
    ''Ἔνθεν δ' ὀρμηθεῖς ἐσύθην χιονώδεα Θρήκην
    Λειβήθρων ἒς χῶρον, ἐμὴν ἒς πατρίδα γαῖαν:
    ἄντρον δ' εἰσεπέρησα περικλυτόν, ἔνθα μὲ μήτηρ
    γείνατ' ἐνὶ λέκτροις μεγαλήτορος Οἰάγροιο.


    ___________________________________________________________________________________________
    ΜΕΛΕΤΕΙ ΤΟ ΠΑΝ
    Helene
    Helene
    Admin
    Admin


    Messages : 7126
    Date d'inscription : 12/04/2012
    Localisation : Athènes- Grèce

    ΟΡΦΕΩΣ - ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ (ἀρχαῖο κείμενο στίχοι 1-1180)  Empty Re: ΟΡΦΕΩΣ - ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ (ἀρχαῖο κείμενο στίχοι 1-1180)

    Message  Helene Ven 25 Jan - 7:45

    ΟΡΦΕΩΣ - ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ (ἀπόδοση στὰ νέα ἑλληνικὰ στίχοι 1-1384)




    1. Ὢ ἄνακτα, προστάτη τῆς Πυθῶνος, μακροβόλε, μάντη,
    πού σου ἔλαχε ἡ ἀπόκρημνη καὶ βραχώδης κορφὴ τοῦ Παρνασσοῦ,
    τὴν ἀρετή σου ἐξυμνῶ, καὶ σὺ χάρισέ μου ἀγαθὴ φήμη.
    Ἀφύπνισε στὴν καρδιά μου τὸν ἀληθινὸ λόγο, γιὰ νὰ ψάλω
    5. στὶς διασκορπισμένες φυλὲς τῶν ἀνθρώπων ὕμνο μελῳδικό,
    σύμφωνα μὲ τῆς Μούσας τοὺς κανόνες καὶ μὲ συνοδεία ἅρπας
    καλοκουρδισμένης γιατί τώρα, Λυράρη, καθὼς ψάλλω σὲ σένα
    τὸν ὕμνο, μὲ παρακινεῖ ἡ καρδιά μου νὰ φανερώσω πράγματα
    ποὺ ποτὲ πρὶν δὲν εἶπα, ὅταν παρασυρόμενος ἀπὸ τὴ βακχικὴ
    10. μανία καὶ τὴν ἀπολλώνια, ἀποκάλυψα τὰ φοβερὰ βέλη
    στοὺς θνητοὺς καὶ τὰ γαλήνια ὄργια στοὺς μύστες. Καὶ πρῶτα
    τοὺς φανέρωσα τὴν ἀκαθόριστη ἀνάγκη τοῦ ἀρχέγονου χάους
    καὶ τὸν Κρόνο, πῶς στὴν ἀπέραντη ἀγκαλιὰ τοῦ τὸν αἰθέρα
    γέννησε, καθὼς καὶ τὸ διφυῆ, μὲ τὴν πύρινη ματιά, ἔνδοξο
    15. Ἔρωτα, ξακουστὸ γιὸ τῆς αἰώνιας Νυκτός, ποὺ οἱ νεώτεροι
    Φάνητα ἀποκάλεσαν, ἀφοῦ πρῶτος φανερώθηκε. Ἐπίσης
    ἀποκάλυψα τὰ τέκνα τῆς ἰσχυρῆς Βριμοὺς καὶ τὰ ἔργα
    τὰ σκοτεινὰ τῶν Γηγενῶν, οἱ ὁποῖοι, παίρνοντας ὀλέθριο
    σπέρμα ἀπ' τὸν Οὐρανό, ἔπλασαν τὸ προηγούμενο γένος
    20. τῶν θνητῶν ποὺ κατοικοῦν πάντα στὴν ἀπέραντη γῆ.
    Κι ἀκόμη τὸ ἔργο τοῦ Διὸς καὶ τὴν ἀφοσίωση τῆς ὀρεσίβειας
    Μητέρας, ἡ ὁποία συμβουλεύθηκε στὰ Κύβελα τὴν Περσεφόνη
    γιὰ τὸν ἀκαταμάχητο Κρονίωνα. Μίλησα ἐπίσης γιὰ τὸ περίφημο
    καταξέσκισμα τοῦ Ἡρακλῆ καὶ τοῦ Εὐβούλου, γιὰ τὰ ὄργια
    25. τῶν Ἰδαίων καὶ τὴ μεγάλη δύναμη τῶν Κορυβάντων,
    γιὰ τὴν περιπλάνηση τῆς Δήμητρας καὶ τῆς Περσεφόνης τὸ μέγα
    πένθος, γιὰ τὴν ὅσια Θεσμοφόρο καὶ τῶν Καβείρων τὰ δῶρα
    τὰ λαμπρά, γιὰ τοὺς ἀπόκρυφους χρησμοὺς τῆς Νυκτὸς σχετικὰ
    μὲ τὸν ἄνακτα Βάκχο, γιὰ τὴν ἱερὴ τὴ Λῆμνο καὶ τὴ θαλασσινὴ
    30. Σαμοθράκη, τὴν ὑψιτενὴ Κύπρο καὶ τὴν Ἀδωναία Ἀφροδίτη,
    γιὰ τὰ ὄργια τῆς Πραξιδίκης καὶ τὶς νύκτες τῆς φιλοπόλεμης
    Ἀθηνᾶς, γιὰ τοὺς θρήνους τῶν Αἰγυπτίων καὶ τὰ ἱερὰ λουτρὰ
    τοῦ Ὄσιρη. Ὅσο γιὰ τὴ μαντικὴ τέχνη, ἐσὺ γνωρίζεις τοὺς δρόμους
    τοὺς πολυποίκιλους τῶν ζῴων καὶ τὶς πορεῖες τῶν πουλιῶν καὶ τὴ θέση
    35. τῶν σπλάχνων, καθὼς καὶ ὅσα προλέγουν οἱ ψυχὲς τῶν θνητῶν
    μὲ ὀνειρικὲς σκηνές, ὅταν ὁ νοῦς κοιμᾶται. Κι ἀκόμη γνωρίζεις
    τὴν ἐξήγηση σημείων καὶ τεράτων, τὶς πορεῖες τῶν ἄστρων
    καὶ τὸν ἐξαγνιστικὸ καθαρμό, ποὺ μέγα ὄφελος εἶναι στοὺς θνητούς,
    καθὼς καὶ τὶς ἐξιλεώσεις τῶν θεῶν καὶ τὰ ἄφθονα γιὰ τοὺς νεκροὺς
    40. δῶρα. Καὶ ἄλλα βέβαιά σου ἀπαρίθμησα, ὅσα εἶδα καὶ κατάλαβα,
    ὅταν κατέβηκα τὸ σκοτεινὸ δρόμο τοῦ Ταινάρου, γιὰ νὰ μπῶ
    στὸν ’δη λόγω τοῦ ἔρωτα πρὸς τὴ γυναῖκα μου, ἔχοντας πεποίθηση
    βέβαια στὴ δική μου τὴν κιθάρα. Καὶ ἀκόμη ὅσα ἱερὰ λόγια
    ξεστόμισα στὴν Αἴγυπτο, ὅταν ἔφθασα στὴ σεπτὴ Μέμφιδα καὶ στὶς ἱερὲς
    45. πόλεις τοῦ ’πιδος, ποὺ στεφανώνει μὲ τὰ πολλὰ νερὰ τοῦ ὁ Νεῖλος.
    Ὅλα αὐτὰ μὲ ἀκρίβεια ἔμαθες ἀπ' τὰ δικά μου στέρνα.
    Μὰ τώρα ποὺ ὁ πλανώμενος στὸν ἀέρα φοβερὸς οἶστρος
    ἄφησε τὸ σῶμα μου καὶ πέταξε στὸν πλατὺ οὐρανό, θὰ μάθεις
    ἀπ' τὰ δικά μου χείλια ὅσα πρὶν ἀπέκρυπτα. Δηλαδὴ πῶς κάποτε
    50. ἀπὸ τὴν Πιερία κι ἀπ' τὶς ἀπόκρημνες κορυφὲς τῶν Λειβήθρων
    ὁ πρῶτος τῶν ἡρῴων καὶ τῶν ἡμιθέων πέρασε,
    παρακαλώντας μὲ νὰ γίνω βοηθὸς στὸ δικό του ταξίδι
    μὲ ποντοπόρο πλοῖο πρὸς ἀφιλόξενα γένη ἀνθρώπων,
    σὲ ἕνα ἔθνος πλούσιο καὶ ἀγέρωχο, στὸ ὁποῖο βασιλεύει
    55. ὁ Αἰήτης, γιὸς τοῦ Ἥλιου ποὺ φωτίζει τοὺς ἀνθρώπους.
    Γιατί ὁ Πελίας φοβόταν τοὺς χρησμούς, δηλαδὴ μήπως ὕπουλα
    χάσει ἀπ' τὸν Αἰσονίδη τὴ βασιλικὴ ἀρχή, καὶ δολερὸ τέχνασμα
    στὸ μυαλὸ τοῦ σχεδίαζε γιὰ νὰ τὸν ξεγελάσει. Γιατί τὸν διέταξε
    νὰ φέρει ἀπὸ τοὺς Κόλχους τὸ χρυσόμαλλο δέρας στὴ Θεσσαλία,
    60. τὴ γεμάτη μὲ ἄλογα. Ἐκεῖνος ἀκούγοντας τὴ φοβερὴ προσταγή,
    ἐπικαλέστηκε τὴ σεπτὴ Ἥρα, ὑψώνοντας τὰ χέρια στὴ θεά,
    γιατί αὐτὴν ἀπὸ τοὺς μακάριους θεοὺς λάτρευε περισσότερο.
    Κι ἐκείνη εἰσάκουσε τὶς προσευχὲς ἐνδιαφερόμενη γιὰ κεῖνον,
    γιατί ἀπ' ὅλους τους θνητοὺς τιμοῦσε πολὺ καὶ ἀγαποῦσε
    65. τὸ δυνατὸ ἥρωα, τὸν ἔνδοξο γιὸ τοῦ Αἴσονος.
    Ἔτσι ἀφοῦ τὴν ἱκέτευσε, ἐκείνη ἔδωσε στὴν Τριτογένεια
    ἐντολή, κι αὐτὴ γιὰ πρώτη φορὰ τότε ἐφτίαξε γιὰ χάρη του
    δρύινο πλοῖο. Κι ἀλήθεια, πρῶτο αὐτὸ μὲ κουπιὰ ἐλάτινα
    πέρασε τοὺς ἁλμυροὺς πυθμένες καὶ διέσχισε θαλάσσιους
    70. δρόμους. Ἀλλὰ ὅταν συγκάλεσε τοὺς ξακουστοὺς βασιλιάδες,
    ὁ θεϊκὸς Ἰάσων ἔσπευσε στὴ Θρᾴκη μὲ τὰ πολλὰ ἄλογα
    καὶ μὲ συνάντησε, καθὼς ἑτοίμαζα τὴν πολυποίκιλτη λύρα
    γιὰ νὰ πῶ ἕνα μελῳδικὸ τραγοῦδι ἐξυμνώντας σὲ
    καὶ νὰ μαγέψω τὰ ζῷα, τὰ ἑρπετὰ καὶ τὰ πτηνά.
    75. Καὶ μπαίνοντας στὸ πολυαγαπημένο μου ἄντρο,
    μοῦ μίλησε μὲ μειλίχια φωνὴ ποὺ ἔβγαινε ἀπὸ τὰ δικά του στέρνα.
    «Φίλε Ὀρφέα, τοῦ Οἰάγρου γιὲ καὶ τῆς Καλλιόπης, ποὺ βασιλεύεις
    στοὺς Κίκονες τῆς Βιστωνίας μὲ τὰ πολλὰ ποίμνια, χαῖρε,
    γιατί γιὰ πρώτη φορὰ ἔρχομαι στὶς βουνοκορυφὲς τοῦ Αἵμου,
    80. στὰ ρεύματα τοῦ Στρυμόνα καὶ στὰ ὀρεινὰ φαράγγια τῆς Ροδόπης.
    Ἀπὸ τὴν ἔξοχη γενιὰ τῶν Μινύων κατάγομαι ἐγώ, Αἰσονίδης
    Θεσσαλὸς καὶ θὰ χαρῶ, ἂν τύχω τῆς φιλοξενίας σου. Ἔτσι
    μὲ εὐμένεια δέξου μὲ σὰν φίλος καὶ ἄκουσε εὐνοϊκὰ
    τὰ λόγιά μου καὶ ἐμένα ποὺ σὲ ἱκετεύω νὰ μὲ ἀκολουθήσεις
    85. στὰ βάθη τοῦ Εὔξεινου Πόντου καὶ στὸν ὄμορφο Φάσι
    μὲ τὸ πλοῖο Ἀργῶ καὶ νὰ μᾶς δείξεις τοὺς θαλάσσιους δρόμους
    τῆς Παρθενίας θάλασσας, ὡς συμπαραστάτης τῶν ἡρῴων,
    ποὺ περιμένουν νὰ ἀκούσουν τὴ λύρα καὶ τὴ θαυμάσια φωνή σου
    καὶ ἐπιθυμοῦν νὰ σὲ ἔχουν βοηθὸ σὲ κοινοὺς μόχθους στὸ πέλαγος.
    90. Γιατί φυσικά, δὲν σκέφτονται νὰ ταξιδεύσουν σὲ βαρβαρικὲς φυλὲς
    δίχως ἐσένα. Πράγματι, μόνον ἐσὺ ἀπ' τοὺς ἀνθρώπους
    μπορεῖς νὰ διαβεῖς τὴ σκοτεινὴ καταχνιὰ καὶ τὸν ἔσχατο
    κρυψώνα καὶ νὰ βρεῖς τὸ δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς.
    ??????????????????
    95. Γιὰ χάρη τοὺς κοινὰ βάσανα μὲ τοὺς Μινύες θὰ ὑποστεῖς,
    καὶ θὰ σ' ἀκολουθεῖ ἡ δόξα στὶς μετέπειτα γενιές».
    Τότε ἐγώ, ἀποκρινόμενος στὰ λόγια του, εἶπα:
    «Αἰσονίδη, τί μου τὰ λὲς αὐτὰ γιὰ νὰ μὲ πείσεις
    νὰ ἔλθω στοὺς Κόλχους βοηθώντας τοὺς Μινύες
    100. στὴ μαύρη θάλασσα μὲ τὸ καλοφτιαγμένο καράβι;
    Ἀρκετοὶ εἶναι οἱ κόποι, ἀρκετοὶ καὶ οἱ μόχθοι ποὺ πέρασα
    ταξιδεύοντας στὴν ἀπέραντη γῆ καὶ στὶς πόλεις,
    φανερώνοντας στοὺς θνητούς τους θείους νόμους στὴν Αἴγυπτο
    καὶ στὴ Λιβύη. Ἀπ' τὶς περιπλανήσεις αὐτὲς κι ἀπ' τὴ μανία,
    105. ἡ μητέρα μου μ' ἔσωσε ὁδηγώντας μὲ στὸ σπίτι,
    γιὰ νὰ τελειώσω ἐδῶ μὲ θλιβερὰ γεράματα. Μὰ νὰ ἀποφύγω
    δὲν μπορῶ ὅσα τὸ πεπρωμένο φέρνει καὶ ἀπὸ τὶς παραινέσεις
    ἐξωθοῦμαι τῶν Μοιρῶν. Γιατί οἱ Λιτές, κόρες τοῦ φιλεύσπλαχνου
    Διός, πρέπει νὰ τιμοῦνται. Θὰ ἔλθω κι ἐγὼ λοιπὸν νὰ προστεθῶ
    110. στὸν ἀριθμὸ τῶν νεώτερων βασιλιάδων καὶ ἡμιθέων»,
    Κι ἀμέσως τότε διάβηκα τὸ προσφιλές μου ἄντρο, τὴ φόρμιγγα
    κρατώντας, καὶ κατευθύνθηκα μὲ γρήγορα βήματα στοὺς Μινύες,
    περνώντας πάνω ἀπ' τὶς ἀκτὲς τῶν Παγασῶν. Ἐκεῖ θορυβώδικα
    μαζευόταν σὲ ὁμάδες ὁ λόχος τῶν Μινυῶν ἀρχόντων,
    115. στὴ στενὴ ἀμμουδιά, στὶς ὄχθες τοῦ Ἀναύρου.
    Ἀλλὰ ὅταν μὲ ἀντιλήφθηκαν ἀπὸ τὸ δρόμο νὰ ἔρχομαι,
    σηκώθηκαν μὲ χαρὰ' ἡ καρδιὰ καθενὸς ἐνίωσε ἀγαλλίαση.
    Κι ἀμέσως τοὺς μίλησα ἀπευθυνόμενος στοὺς ἄριστους ἄνδρες.
    Καὶ πρῶτα εἶδα τὴ θωριὰ τοῦ θείου Ἡρακλῆ, τὸν ὁποῖον
    120. ἡ Ἀλκμήνη γέννησε σμίγοντας μὲ τὸν Κρονίωνα Δία ὅταν στὴν
    πορεία τοῦ ὁ ἥλιος ἔχανε τὴν τριπλῆ αἴγλη τοῦ Σειρίου κι ἀπὸ
    παντοῦ ἁπλωνόταν ἡ μακριὰ νύκτα. Εἶδα καὶ τὸν Ἀγνιάδη Τίφυ,
    κυβερνήτη τοῦ μακριοῦ καραβιοῦ, στὸ σημεῖο ὅπου οἱ Θεσπιεῖς,
    ποὺ ζοῦσαν πλάι στὶς ὄχθες τοῦ Περμησσοῦ, ἔκαναν συμφωνίες
    125. μὲ τοὺς Σιφαεῖς γιὰ τὸ ποτάμι ποὺ τοὺς χώριζε,
    αὐτὸς ἤξερε νὰ κατευθύνει μὲ δεξιοτεχνία τὸ καράβι
    ἀκόμη καὶ στὶς σφοδρὲς λευκὲς θύελλες. Ἀναγνώρισα
    τὸν Κάστορα καὶ τὸν Πολυδεύκη, τὸν ἰπποδαμαστή,
    μὰ καὶ τὸν Μόψο ἀπ' τὸν Τίταρο, τὸν ὁποῖο γέννησε κάτω ἀπὸ
    130. τὴ Χαονία βαλανιδιὰ ἡ Ἀρηγονίς, ἀφοῦ παντρεύτηκε τὸν ’μπυκα,
    Καὶ τὸν Πηλέα, τὸν Αἰακίδη, εἶδα, ξακουστὸ γιὸ τῆς Αἴγινας
    ποὺ βασίλευε στοὺς Δόλοπες τῆς εὔφορης Φθίας. Εἶδα
    καὶ τὴν τριπλῆ καὶ ἔνδοξη γενιὰ τοῦ Ἑρμῆ, τὸν Αἰθαλίδη
    δηλαδή, τὸν ὁποῖον ἡ διάσημη Εὐπολέμεια γέννησε,
    135. ἡ κόρη τοῦ Μυρμιδῶνος, στὴ βραχώδη Ἀλόπη,
    καὶ τὸν Ἔρυτο καὶ τὸν ὄμορφο Ἐχίονα, τοὺς ὁποίους ὁ Ἀργειφόντης
    μὲ τὴ χρυσὴ ράβδο, ὁ προστάτης τῆς Κυλλήνης, γέννησε ὅταν μὲ τὴ
    νύμφη Λαοθόη πλαγίασε κάποτε, τοῦ Μενετοῦ τὴν κόρη.
    Ἔπειτα ἦλθε ὁ Ἀλεκτορίδης Κόρωνος ποὺ τ' ἄρεσαν πολὺ τὰ κρέατα
    140. βοδιῶν, κι ἐκεῖ ἦταν κι ὁ 'Ἰφικλοτ; θεία γενιὰ τοῦ Φυλάκου,
    καὶ ὁ Αἰνιάδης Βούτης, ὅμοιος μὲ τὸ χρυσάορα Φοῖβο. Ὁ Κάνθος
    πάλι ὁ Ἀβαντιάδης ἔφθασε ἀπ' τὴν Εὔβοια, ἂν καὶ ἡ μοῖρα
    τὸν νίκησε κι ἡ ἀνάγκη τοῦ ἐπέβαλε πρόωρα ἕνα τέλος, νὰ χαθεῖ
    δηλαδὴ στὴ Λιβύη καὶ νὰ μὴν ἐπιστρέψει ποτὲ στὴν πατρίδα.
    145. Ἦλθε ἀκόμη τοῦ ’λκωνος ὁ Φάληρος ἀπ' τὰ νερὰ τοῦ Αἰσήπου,
    ὁ ὁποῖος ἔκτισε τὴ θαλασσόβρεκτη πόλη τῆς Γυρτῶνος,
    καὶ μαζὶ μ' αὐτοὺς ὁ 'Ἰφιτοξ, γιὸς τοῦ Ναυβόλου, ποὺ βασίλευε
    στὴ Φωκίδα καὶ τὴν πυργοθωρακισμένη Τανάγρα. Ἦλθαν
    καὶ οἱ ἄψογοι ἀδελφοὶ Λαοδόκος, Ἀρήιος καὶ Ταλαός,
    150. ξακουστοὶ Ἀβαντιάδες, τοὺς ὁποίους γέννησε ἡ Πηρῶ.
    Ἔφθασε καὶ ὁ Ἀμφιδάμας τοῦ Ἀλέου, γιατί σταλμένος
    ἀπὸ τὸ γενναῖο πατέρα του, ἄφησε πίσω τὴν ἐπικράτεια
    τῆς Τεγέας κι ἀκόμη ἦλθε ὁ Ἐργίνος, ἀφήνοντας τὴ σιτοφόρα γῆ
    τοῦ Βράγχου καὶ τοὺς πύργους τῆς ὀχυρῆς Μιλήτου
    155. ποὺ περιβρέχεται ἀπὸ τὸ δαιδαλώδη Μαίανδρο.
    Κατέφθασε κι ὁ Περικλύμενος, τοῦ Νηλέα γιός, ἀφήνοντας
    τὶς Κολωνὲς μὲ τὰ πολλὰ λιβάδια, πόλη εὔφορη
    κοντὰ στὴν Παλλήνη καὶ στὴν ὑδροχαρῆ Λίπαξο. Ἀφήνοντας
    τὴν Καλυδώνα ἦλθε κι ὁ γοργοπόδαρος Μελέαγρος,
    160. γιὸς τοῦ Οἰνέα καὶ τῆς ροδοδάκτυλης Ἀλθαίας.
    Κι ἀκόμη ὁ 'Ἰφικλοξ, συγγενής της Ἀλθαίας, ἔφθασε,
    ἀφοῦ ἐγκατέλειψε τὴν Ἃ τρακηίδα αὐτὸς τιμοῦσε ἀπ' ὅλους
    πιὸ πολὺ τὸν ὄμορφο Μελέαγρο καὶ τὸν δίδασκε τὰ λαμπρὰ ἔργα.
    Κι ὁ Ἀστερίων ἦλθε, παιδὶ τοῦ ἔνδοξου Κομήτη, ὁ ὁποῖος
    165. στὴν Πειρεσία ζοῦσε, ὅπου τὰ νερὰ τοῦ Ἀπιδανοῦ
    ἑνώνονται μὲ τὰ νερὰ τοῦ Πηνειοῦ καὶ χύνονται μαζὶ
    στὴ θάλασσα. Κι ὁ Εὐρυδάμας ἔφθασε ἀφήνοντας
    τὴ Βοιβηίδα, ποὺ εἶναι στὸν Πηνειὸ κοντὰ καὶ στὴν
    πελαγίσια Μελίβοια. Κι ἔπειτα ὁ Πολυφημος, γιὸς τοῦ Ἐλάτου,
    170. ποὺ διακρινόταν γιὰ τὴν ἀνδρεία τοῦ ἀνάμεσα στοὺς ἥρωες.
    Καὶ ὁ γιὸς τοῦ Καινέως ἦλθε, γιὰ τὸν ὁποῖο λένε ὅτι σύμμαχος
    ὄντας τῶν Λαπιθῶν, καταβλήθηκε ἀπὸ τοὺς Κένταυρους, ὅταν
    ἐκεῖνοι κορμοὺς πεύκων καὶ ἐλάτων τοῦ ἔριχναν, ἐνῷ αὐτὸς ὄρθιος
    καὶ μὲ μπηγμένα στὸ χῶμα τὰ γόνατα κρατιόταν, κατερχόμενος
    175. ἔτσι ζωντανὸς στὰ βάθη τῆς γής, ὅπου εἶναι τὰ ἄντρα τῶν νεκρῶν.
    Ἀπ' τὶς Φερὲς ὁ ’δμητος κατέφθασε, τὸν ὁποῖον κάποτε
    ὑπηρετοῦσε ὁ Παιάν, γλίτωσε ὅμως ἀπ' τὴν ὀργὴ τοῦ Διός,
    ἐπειδὴ μὲ τὰ ἀκαταμάχητα βέλη τοῦ ἔστειλε στὸν ’δὴ
    τοὺς Κύκλωπες, ποὺ κακὸ εἶχαν κάνει στὸν Ἀσκληπιό, Ἦλθε
    180. κι ὁ Εὐρυτίων, τοῦ 'Ἰρου παιδὶ καὶ ἐγγονὸς τοῦ Ἀκτορίωνος,
    ἀφοῦ ἄφησε τὴ βραχώδη Ὀπούντα' καὶ μαζὶ μ' αὐτὸν ἦλθε
    κι ὁ Ἴδας κι ὁ Λυγκεύς, ποὺ αὐτὸς μόνος ἀπ' τοὺς ἀνθρώπους
    μὲ τὴ φοβερὴ ματιὰ τοῦ ἔβλεπε τὰ βάθη τοῦ αἰθέρα καί της
    θάλασσας, καθὼς καὶ τοῦ Πλούτωνα τὰ ὑπόγεια βάραθρα.
    185. Κι αὐτοὺς ἀκολουθοῦσε ὁ Τελαμών, τὸν ὁποῖο γέννησε μὲ τὸν
    ἀκατάβλητο Αἰακὸ ἡ Αἴγινα, κόρη τοῦ ἔνδοξου Ἀσωποῦ, ἐκεῖ στὶς
    κροκάλες τῆς ἀλιστεφοὺς Σαλαμῖνος. Τότε ἦλθε κι ὁ δυνατὸς
    Ἴδμων, νόθο παιδὶ τοῦ ’βαντος, ποὺ γεννήθηκε ἀπὸ τὴν Ἀντιάνειρα,
    κόρη τοῦ Φέρητος, κοντὰ στὶς ὄχθες τοῦ Ἀμφρύστου,
    190. ὅταν αὐτὴ ἔμεινε ἔγκυος ἀπὸ τὸν ἄνακτα Ἀπόλλωνα.
    Σ' αὐτὸν ὁ Φοῖβος τὴ μαντοσύνη χάρισε καὶ φωνὴ
    προφητικὴ γιὰ νὰ φανερώνει στοὺς ἀνθρώπους τὰ μέλλοντα.
    Ἦλθε ἐπίσης ἀπ' τὴν Ὀπούντα ὁ Μενοίτιος, γείτονας
    τῶν Μινύων κι ἀκόμη ὁ θεῖος Ὀϊλεύς. Κι ὁ Φλίας ἔφθασε,
    195. ὁ ἔνδοξος, μὲ ἄψογη θωριὰ καὶ φρόνιμη σκέψη, τὸν ὁποῖον
    κάποτε γέννησε μία νύμφη, πλαγιάζοντας μὲ τὸ Βάκχο πλάι
    στὶς ὄχθες τοῦ Ἀσωποῦ, Ἀπὸ τὴν Ἀρκαδία ὁ Κηφεὺς ἦλθε
    νὰ ἑνωθεῖ μὲ τοὺς ἥρωες, ἀλλὰ καὶ ὁ Ἀγκαῖο; ἀπὸ τὴν Ἀρκαδία
    μὲ τὰ πολλὰ πρόβατα προστέθηκε στὸν ὅμιλο, σταλμένος
    200. ἀπὸ τὸ γέρο πατέρα του γιὰ τὸ ταξίδι πρὸς τὸν Εὔξεινο.
    Αὐτὸς ποτὲ χλαίνη δὲν ἔβαζε στοὺς στιβαρούς του ὤμους,
    μόνο μὲ πυκνότριχο δέρμα ἀρκούδας προφύλαγε τὰ στέρνα του.
    Κι ὁ Ναύπλιος πάλι, τῆς Ἀμυμώνης γιὸς ἀγαπητὸς ἦλθε,
    ποὺ τὸν γέννησε πλαγιάζοντας μὲ τὸν ξακουστὸ Ἐννοσίγαιο,
    205. λαμπρὸς κι ἀνδρεῖος ἦταν, μὲ σῶμα ὅμοιο μὲ τῶν ἀθανάτων.
    Κι ὁ Εὔφημος ἔφθασε ἀπὸ τὸ Ταίναρο, ἀφήνοντας τὶς χαράδρες
    τοῦ ἀκρωτήριου Μαλέα καὶ τὶς θαλασσόβρεκτεξ Θεράπνες. Μὰ κι ὁ
    Ἀγκαῖος φάνηκε ἀπ' τὴν Πλευρώνα, ποὺ τὶς οὐράνιες πορεῖες
    γνώριζε τῶν ἄστρων καὶ τὶς πλανητικὲς τροχιές, γιατί ζητοῦσε
    210. νὰ μάθει τῶν ἀνθρώπων τὰ τωρινὰ καὶ τὰ μελλούμενα.
    Ἐκεῖ καὶ ὁ Παλαιμόνιος, νόθος γιὸς τοῦ Λέρνου, ἔφθασε,
    ποὺ βλαμμένα εἶχε καὶ τὰ δύο σφυρά, κι οὔτε
    τὰ πόδια τοῦ ἦταν σωστὰ προσαρμοσμένα, γι' αὐτὸ
    καὶ ὅλοι γιὸ τοῦ Ἡφαίστου τὸν ἀποκαλοῦσαν.
    215. Καὶ ὁ Αὐγείας ἦλθε, γιὸς τοῦ φλογεροῦ Ἡλίου,
    ἀφήνοντας τὶς ὄχθες τοῦ Ἀλφειοῦ καὶ τῆς Πισάτιδος. Προσῆλθαν
    καὶ οἱ δίδυμοι λαμπροὶ νέοι, ὁ ξακουστό; Ἀμφίων κι ὁ Ἀστέριος,
    ποὺ ἦταν καρτερικὸς στὴ μάχη, ἀφοῦ τὴν Παλλήνη ἄφησαν καὶ τὰ
    ἤθη τῆς πατρίδας τους. Εἶδα καὶ τοὺς δύο ὄμορφους βλαστοὺς
    220. τοῦ Βορέου, ποὺ γέννησε ἡ Ὠρείθυια, κόρη τοῦ Ἐρεχθέα,
    ὅταν ἐρωτικὰ ἑνώθηκε μ' αὐτὸν κοντὰ στὸ ρεῦμα
    τοῦ Ἰλισσοῦ, ὁ Ζήτῃς δηλαδὴ καὶ ὁ Κάλαϊς, ποὺ πετοῦσαν
    μὲ ὑποπόδια ποὺ εἶχαν στὶς φτέρνες τῶν ποδιῶν τους
    καὶ εἶχαν σῶμα παρόμοιο μὲ τῶν ἀθανάτων.
    225. ?????????????????
    Ἦλθε ἀκόμη κάποιο; συγγενής του βασιλιᾶ Πελία ἀπὸ τὶς Φερρές,
    γιατί ποθοῦσε νὰ ἀνέβει στὴν Ἀργώ, καὶ στὸν ἀφιλόξενο Φάσι μαζὶ
    μὲ τοὺς ἥρωες νὰ φθάσει. Μαζὶ μ' αὐτοὺς ἦλθε κι ὁ ὡραῖος Ὕλας,
    συγγενής του θείου Ἠρακλέους πάνω ἀπὸ τὸ δροσερὸ πηγοῦνι του,
    230. τὸ ἁπαλὸ χνοῦδι δὲν εἶχε ἀκόμη χρωματίσει τὰ λευκά του μάγουλα,
    μὰ ἦταν ἔφηβος ἀκόμη καὶ ἄρεσε πολὺ στὸν Ἠρακλέα.
    Ὅλοι αὐτοὶ ἦταν σὰν λόχος μαζεμένοι κοντὰ στὸ πλοῖο,
    καλώντας καὶ προστάζοντας ὁ καθένα; ἀπ' τὴ μεριά του.
    Δεῖπνα ἑτοιμάζονταν σὲ φιλόξενο τραπέζι, ὅπου κάθονταν
    235. πλάι-πλάι' κι ὁ καθένας ἤθελε νὰ συμμετέχει στὸ ἔργο.
    Κι ὅταν νόμισαν πὼς εἶχαν φάει καὶ πιεῖ ἀρκετά,
    σηκώθηκαν ἀπ' τὴν παχιὰ ἄμμο καὶ ἄρχισαν ὅλοι
    νὰ βαδίζουν πρὸς τὸ μέρος ὅπου τὸ πλοῖο στεκόταν
    πάνω ἀπ' τὴ θαλάσσια ἄμμο καὶ νὰ θαυμάζουν βλέποντας τό.
    240. Τότε ἀποφάσισε ὁ ’ργος νὰ μετακινήσει τὸ πλοῖο.
    Ἔτσι ἀφοῦ κρέμασε ἀπὸ τὴν πρύμνη ξύλινους κυλίνδρους
    καὶ καλοστριμμένα σχοινιά, τοὺς καλοῦσε μὲ κάθε λογὴς
    ἐπαίνους στὸ ἐπίμοχθο ἔργο. Ἐκεῖνοι πρόθυμα ὑπάκουσαν
    καὶ ἀφήνοντας τὰ ὄπλα τοὺς πέρασαν γύρω ἀπὸ τὰ στέρνα τους
    245. τὰ στριφτὰ σχοινιά, γιατί μὲ ὅλη τους τὴν ὁρμὴ ἤθελαν νὰ σύρουν
    ἀμέσως στὸ εὐκίνητο κῦμα τὴ γλυκόλαλη Ἀργό).
    Αὐτὴ ὅμως εἶχε κατακαθήσει στὴν ἄμμο ἀπὸ τὸ βάρος
    τὰ ξερὰ φύκια τὴν συγκρατοῦσαν στὴ στεριὰ
    καὶ δὲν ὑποτασσόταν στὰ στιβαρὰ χέρια τῶν ἡρῴων.
    250. Τότε πάγωσε ἡ καρδιὰ τοῦ Ἰάσονος καὶ στρεφόμενος σὲ μένα,
    μοῦ ἔκανε νεῦμα νὰ διεγείρω μὲ τὸ τραγοῦδι μου τὴν ὁρμὴ
    καὶ τὸ θάρρος στοὺς κουρασμένους ἥρωες. Κι ἀμέσως
    ἐγώ, παίρνοντας τὴ φόρμιγγα στὰ χέρια μου, τοὺς κέρασα
    ἕνα ὄμορφο τραγοῦδι τῆς μητέρας μου, συνοδεύοντας τὸ
    255. μὲ ἁπαλὴ φωνὴ ποὺ ἔβγαινε ἀπ' τὰ στήθη μου.
    «Ὤ, ἐσεῖς ποῦ μέσα σᾶς κυλάει αἷμα τῆς γενιά;
    τῶν Μινύων ἡρῴων, ἐμπρὸς κάτω ἀπ' τὰ δυνατὰ στέρνα
    σφίξτε τώρα ὅλοι μαζὶ τὰ σχοινιά. Στηρίξτε τὰ πέλματα
    στὴ γῆ καὶ τεντῶστε πόδια καὶ σῶμα, σπρώχνοντας
    260. χαρούμενοι τὸ καράβι στὰ γαλανὰ κύματα.
    Καὶ σύ, ὢ Ἀργῶ, φτιαγμένη ἀπὸ πεῦκα καὶ δρῦς, τὴ φωνή μου
    ἄκου, ὅπως καὶ παλιότερα ἄκουγεξ ὅταν στοὺς δασωμένους
    λόφους μάγευα τὰ δένδρα καὶ τὰ βράχια τὰ ἀπόκρημνα
    ποὺ κατέβαιναν κυλώντας πρὸς ἐμένα, ἀφήνοντας
    265. πίσω τὰ ψηλὰ βουνά. Σπεῦσε ξανὰ στοὺς δρόμους
    τῆς Παρθενίας θάλασσας γιὰ νὰ φθάσεις γρήγορα στὸ Φάσι,
    πειθόμενη στὴ δική μου κιθάρα καὶ θεϊκὴ φωνή». Τότε
    βγάζοντας δυνατὸ ἦχο, μ' ἄκουσε ἡ βαλανιδιὰ ἀπ' τὸν Τόμαρο
    ποὺ ξύλα τῆς εἶχε ὁ ’ργος βάλει στὸ μαῦρο καράβι
    270. μὲ συμβουλὴ τῆς Παλλάδος. Καὶ ἀνυψώθηκε ἀμέσως
    ἐλαφρώνοντας τὰ ξύλα καὶ γρήγορα γλίστρησε στὴ θάλασσα,
    ἀφοῦ διέσπασε τὴ σειρὰ τῶν ξύλινων κυλίνδρων ποὺ εἶχαν μπεῖ
    κάτω ἀπ' τὴν καρῖνα δεμένοι μὲ σχοινιά. Μπῆκε λοιπὸν
    στὸ λιμάνι καὶ ὑποχώρησε τὸ γαλανὸ κῦμα, ἐνῷ κατακλύστηκε
    275. ἀπ' τὸ νερὸ ἡ ἀμμουδιά. Τότε ὁ Ἰάσων χάρηκε στὴν καρδιά του κι ὁ
    ’ργὸς πήδησε μέσα στὸ καράβι, ἀκολουθούμενος
    ἀπὸ τὸν Τίφυ. Καὶ ἑτοίμασαν τὸ πλοῖο, φτιάχνοντας
    τὰ ἄρμενα, τὸν ἱστὸ καὶ τὰ πανιὰ ἔδεσαν καὶ τὰ πηδάλια,
    κρεμώντας τὰ στὴν πρύμνη, καὶ μὲ ἱμάντες τὰ ἕσφιξαν γερά.
    280. Ἔπειτα ἁπλώνοντας τὰ κουπιὰ δεξιὰ κι ἀριστερά,
    νὰ μποῦν διέταξαν τοὺς βιαστικοὺς Μινύες. Κατόπιν ὁ Αἰσονίδης,
    ἀπευθυνόμενος σ' ἐκείνους, εἶπε αὐτὰ τὰ ἐμπνευσμένα λόγια.
    «Ἀκοῦστε μέ, ἔξοχοι βασιλιάδες. Δὲν μ' ἀρέσει βέβαια νὰ ἐξουσιάζω
    σὲ ἀνθρώπους πιὸ ἀνδρείους ἀπὸ μένα. Σεῖς λοιπὸν
    285. βάλτε ἀρχηγό, ὅποιον ἡ ψυχὴ καὶ ἡ καρδιὰ σᾶς προτιμᾷ.
    Αὐτὸς θὰ μεριμνᾷ γιὰ ὅλα καὶ θὰ ὑποδείχνει, λέγοντας
    καὶ κάνοντας ὅ,τι πρέπει καθὼς θὰ πλέουμε στὸν πόντο
    καὶ ὅταν σὲ στεριὰ πλησιάζουμε εἴτε τῶν Κόλχων
    εἴτε ἄλλων ξένων φυλῶν. Γιατί βέβαια ἐσεῖς πολλοὶ
    290. καὶ ἱκανοί, ποὺ καυχιέστε ὅτι ἀπ' τὸ ἀθάνατο γένος
    κατάγεστε, ἕνα μόνο μόχθο ἀναλάβατε μ' ἐμένα
    γιὰ χάρη τῆς δόξας. Δὲν νομίζω λοιπὸν ὅτι πρέπει
    νὰ θεωροῦμαι πιὸ ἰσχυρὸς καὶ ἀνδρεῖος
    ἀπὸ τὸν ἄνακτα Ἡρακλῆ: τὸ ξέρετε κι ἐσεῖς».
    295. Ἔτσι μίλησε καὶ ὅλοι βέβαια φωναχτὰ τὸν ἐπαίνεσαν,
    ἐνῷ τὸ πλῆθος συμφωνοῦσε νὰ εἶναι τῶν Μινύων ἀρχηγὸς
    ὁ Ἀλκείδης, ποὺ ἦταν ἐξοχότερος ὅλων τῶν ἑταίρων. Ὅμως
    δὲν ἔπειθαν τὸν ἐμπνευσμένο ἄνακτα, πού, παρακινούμενος
    ἀπὸ τὴν Ἥρα, ἀναγνώρισε τὸν τιμημένο ἄνδρα,
    300. γιατί αὐτὴ θὰ τοῦ χάριζε μεγάλη δόξα στὶς μετέπειτα γενιές.
    Ἔτσι πρότεινε στὴν ξηρὰ καὶ στὴ θάλασσα ὁ Ἰάσων
    νὰ εἶναι ἀρχηγὸς στοὺς πενήντα κωπηλάτες.
    Τότε ἐπαίνεσαν πολὺ αὐτὰ ποὺ ὁ Ἡρακλῆς πρότεινε,
    καὶ τὸν Ἰάσονα ψήφισαν νὰ εἶναι ἀρχηγός.
    305. Ἤδη ὁ ἥλιος ποὺ διασχίζει τὸν ἀπέραντο αἰθέρα
    μὲ τὰ γρήγορα ἄτια τοῦ ἔσερνε πίσω του τὴ σκοτεινὴ νύκτα,
    ὅταν ὁ γιὸς τοῦ Αἴσονα σκέφθηκε νὰ ζητήσει πίστη '_
    ἀπὸ τοὺς ἥρωες καὶ ὅρκους γιὰ τὴ συμφωνία,
    ὥστε σταθερὰ νὰ διαφυλάξουν τὰ λεγόμενα.
    310. Τότε λοιπόν, Μουσαῖε, ἀγαπητὸ παιδὶ τοῦ Ἀντιοφήμου,
    μὲ κάλεσε νὰ ἑτοιμάσω ἱερὰ ζῷα γιὰ θυσία. Κι ἀμέσως
    ἐγὼ κουβάλησα ξύλα στὴν ἀμμουδερὴ παραλία
    ἀπὸ τὴ ζωοδότρα βαλανιδιὰ κι ἀπὸ πάνω ἔβαλα
    γιὰ τοὺς θεοὺς ἕνα καλάθι μὲ ἄφθονα δῶρα.
    315. Ἔσφαξα εὐθὺς τὸ βασιλιὰ τῶν βοδιῶν, ἕναν ψηλὸ ταῦρο,
    στρέφοντας τὸ κεφάλι του στὸ θεῖο αἰθέρα, καὶ τὸν τεμάχισα
    χύνοντας αἷμα ἐδῶ κι ἐκεῖ τριγύρω στὴν πυρά.
    Ἔπειτα, βγάζοντας τὴν καρδιά του, ἔριξα πάνω της
    γλυκίσματα, ἀφοῦ τὴν ἄλειψα μὲ λάδι καὶ γάλα πρόβειο.
    320. Καὶ κάλεσα τοὺς ἥρωες, ἀφοῦ πλησιάσουν κυκλικά,
    τὰ δόρατα στὴ γῆ νὰ μπήξουν καὶ τὰ ξίφη τους
    καὶ τὶς παλάμες νὰ ἀκουμπήσουν στὰ σπλάχνα τοῦ ταύρου
    καὶ στὸ δέρμα του. Κι ἔβαλα στὴ μέση, ἀφοῦ τὸ στήριξα καλά,
    ἀγγεῖο ἀπὸ ὄστρακο γεμάτο κυκεῶνα, μέσα στὸν ὁποῖον ὅλα
    325. εἶχαν προσεκτικὰ ἀναμιχθεῖ, τὸ ζωοποιό της Δήμητρας κριθάλευρο
    πρῶτα κι ὕστερα αἷμα ταύρου καὶ ἁλμυρό της θάλασσας νερό.
    Τοὺς παρακίνησα ἀκόμη νὰ φορέσουν ὡραία στεφάνια
    ἀπὸ κλαδιὰ ἐλιᾶς καὶ παίρνοντας χρυσὴ φιάλη στὰ χέρια μου,
    τὴ γέμισα μὲ κυκεῶνα καὶ ἔδωσα μὲ τὴ σειρὰ
    330. νὰ πιεῖ ὁ καθένας ἀπὸ τοὺς ἰσχυροὺς βασιλιάδες.
    Καὶ εἶπα στὸν Ἰάσονα νὰ ἀνάψει λαμπάδα ἀπὸ ξερὸ πευκόκλαδο,
    ἀπ' ὅπου πράγματι ξεπήδησε θεσπέσια φλόγα. Καὶ τότε ἐγώ,
    ἁπλώνοντας τὰ χέρια πάνω ἀπ' τὸ κῦμα τῆς θάλασσας
    τῆς πολυτάραχης, ἐκφώνησα τὰ λόγια τοῦτα: «Ὢ ἄρχοντες
    335. τοῦ Ὠκεανοῦ, θεοὶ μακάριοι, ποὺ ζεῖτε στὰ βάθη
    τοῦ πολυκύμαντου πόντου καὶ στὶς ἀμμώδεις ἀκτὲς
    μὲ τὶς θαλασσινὲς κροκάλες καὶ στῆς Τηθύος τὰ ἔσχατα νερά.
    Τὸν Νηρέα πρῶτα καλῶ, τὸν πρεσβύτερο ὅλων,
    μαζὶ μὲ ὅλες τὶς πενήντα ἀξιαγάπητες κόρες του,
    340. τὴ γαλανή, ἀπέραντη, γεμάτη ψάρια, Ἀμφιτρίτη,
    τὸν Πρωτέα, τὸν Φόρκυνα καὶ τὸν πανίσχυρο Τρίτωνα,
    τοὺς γρήγορους ἀνέμους καὶ τὶς χρυσοφτέρες Αὖρες,
    τὰ ἄστρα ποὺ ἀπὸ μακριὰ φέγγουν καὶ τῆς σκοτεινῆς Νύκτας
    τὴν ἀχλὺ καὶ τὴν Αὐγὴ ποὺ ὁδηγεῖ τὰ γρήγορα ἄτια τοῦ Ἡλίου,
    345. τοὺς δαίμονες τῆς θάλασσας, συντρόφους τῶν ἡρῴων,
    τοὺς παράκτιους θεοὺς καὶ τ' ἁλμυρὰ ρεύματα τῶν ποταμῶν
    ποὺ χύνονται στὴ θάλασσα' καὶ τὸν Κρονίδη, βέβαια, κυανοχαίτη
    καὶ κοσμοσείστη ἐπικαλοῦμαι, νὰ ἔλθει, βγαίνοντας ἀπ' τὸ κῦμα,
    ὡς ἐγγυητὴ τῶν ὅρκων, γιὰ νὰ μένουμε σταθεροὶ πάντα βοηθοὶ
    350. τοῦ Ἰάσονα μετέχοντας πρόθυμα στοὺς κοινοὺς ἄθλους
    καὶ ὁ καθένας νὰ γυρίσει ζωντανὸς στὴ δική του πατρίδα.
    Ὅποιος ὅμως παραβεῖ τὶς συμφωνίες, περιφρονώντας
    ἀσεβῶς τὸν ὅρκο, ἡ ὁδηγήτρια Δίκη κι οἱ Ἐρινύες
    ἂς εἶναι μάρτυρές του, αὐτὲς ποὺ ρίχνουν συμφορές».
    355. Ἔτσι μίλησα, κι ἐκεῖνοι συγκατένευσαν ὁμόφωνα
    φοβούμενοι τοὺς ὅρκους καὶ μὲ τὶς παλάμες τους
    τὸ ἐπισφράγισαν. Κι ἀφοῦ ὁρκίστηκαν καὶ τελείωσαν
    τὸν ὅρκο, πέρασαν ὅλοι στοῦ πλοίου τὸ εὐρύχωρο ἀμπάρι
    καὶ βάζοντας κάτω ἀπ' τοὺς πάγκους τὰ ἅρματά τους,
    360. ἐπίασαν μὲ τὰ χέρια τὰ κουπιά. Κι εὐθὺς ὁ Τίφυς φώναξε
    νὰ δέσουν τὰ ἄρμενα στὴ μεγάλη σκάλα, νὰ ἁπλώσουν
    τὰ πανιὰ καὶ νὰ σηκώσουν τὰ παλαμάρια ἀπ' τὸ λιμάνι.
    Καὶ ξαφνικὰ ἡ Ἥρα, ἡ σύζυγος τοῦ Διός, ἔστειλε οὔριο ἄνεμο
    ἁπαλὸ γιὰ νὰ ἀποπλεύσουν κι ἡ Ἀργὼ ξεκίνησε γιὰ τὸ ταξίδι. Καὶ
    365. ἐκεῖνοι, βασιλιάδες ἀκατάβλητοι, εἶχαν τὰ χέρια καὶ τὸ νοῦ τους
    προσηλωμένα στὰ κουπιά, ἐνῷ τὸ πλοῖο τὰ ἀτέλειωτα ἔσχιζε
    νερὰ καὶ ἀφρὸς σηκωνόταν δεξιὰ κι ἀριστερὰ κάτω
    ἀπ' τὴν καρῖνα. Τὴν ὥρα ἐκείνη ὁ ἱερὸς ὄρθρος ἄνοιγε
    ἀπ' τὰ κύματα τοῦ Ὠκεανοῦ τὴν ἀνατολὴ κι ἀκολουθοῦσε
    370. αὐγή, ποὺ φέρνει τὸ γλυκὸ φῶς σὲ θνητοὺς κι ἀθάνατους.
    Καὶ τότε φάνηκαν οἱ κορυφὲς καὶ τὰ δασωμένα ὑψώματα
    τοῦ ἀνεμόδαρτου Πηλίου. Καὶ ὁ Τίφυς, ἀφήνοντας τὸ πηδάλιο
    τοῦ μεγάλου πλοίου, ζήτησε νὰ συνεχίσουν νὰ κτυποῦν
    γιὰ λίγο ἀκόμη τὰ κουπιὰ πάνω στὸ κῦμα, καὶ σύντομα
    375. πλησίασαν στὴν ἀκτή. Ἀφοῦ κατέβασαν ἀπ' τὸ πλοῖο
    τὴν ξύλινη σκάλα στὸ λιμάνι, ἀναπαύθηκαν οἱ ἥρωες
    Μινύες ἀπ' τὸ μόχθο καὶ βγῆκαν στὴ στεριά. Καὶ σ' αὐτούς,
    ποὺ ἦταν μαζεμένοι σὲ παρέες, μίλησε ὁ Πηλέας
    ὁ ἱππότης καὶ εἶπε: «Κοιτάξτε, φίλοι, τὸ σκιερὸ ἐκεῖνο ὕψωμα
    380. ποὺ ἐξέχει στὸ μέσον του βουνοῦ. Ἐκεῖ ζεῖ ὁ Χείρων
    μέσα σὲ σπήλαιο, ὁ δικαιότερος τῶν Κενταύρων, οἱ ὁποῖοι
    ἀνατράφηκαν στὴ Φολόη καὶ στὶς ἀπόκρημνες κορφὲς τῆς Πίνδου.
    Αὐτὸς μεριμνᾷ γιὰ τὴ δικαιοσύνη καὶ γιὰ τὰ φάρμακα γιὰ κάθε
    ἀσθένεια. ’λλοτε πάλι, κρούοντας μὲ τὰ χέρια τοῦ τὴν κιθάρα του
    385. Φοίβου ἢ τοῦ Ἑρμοῦ τὴ γλυκιὰ φόρμιγγα ἀπὸ ὄστρακο χελώνας,
    φανερώνει τὰ δίκαια ἔργα στοὺς ντόπιους ποὺ μένουν ἐκεῖ
    γύρω. Γι' αὐτὸ καὶ τὸ δικό μου γιὸ ἡ Θέτις μὲ τὰ λευκὰ πόδια
    παίρνοντας στὴν ἀγκαλιά της, ἀνέβηκε στὸ κυνισίφυλλο
    βουνὸ καὶ τὸν παρέδωσε στὸ Χείρωνα γιὰ νὰ τὸν φροντίζει
    390. μὲ ἀγάπη καὶ νὰ τὸν ἀνατρέφει μὲ ἐπιμέλεια.
    Αὐτὸν ἡ καρδιά μου ποθεῖ νὰ δεῖ. Ἀλλά, φίλοι,
    ἂς πλησιάσουμε στὸ σπήλαιο γιὰ νὰ διαπιστώσουμε
    τὴ μόρφωση τοῦ παιδιοῦ καὶ τὰ ἤθη ποὺ τὸ κοσμοῦν».
    Αὐτὰ εἶπε καὶ ξεκίνησε, ἐνῷ ἐμεῖς ἀκολουθούσαμε
    395. στὸ μονοπάτι. Φθάνοντας, μπήκαμε στὴ σκιερὴ αὐλή.
    Κι ἐκεῖ στὸ ἔδαφος γερμένος πάνω σὲ ψάθες ὁ μέγας
    Κένταυρος ξεκουραζόταν μὲ τεντωμένα μέλῃ καὶ
    στηριζόμενος μὲ τὰ ἀλογίσια πόδια του σὲ βράχο. Ἐκεῖ κοντὰ
    στεκόταν τῆς Θέτιδος ὁ γιὸς καὶ τοῦ Πηλέως, κρούοντας
    400. μὲ τὰ χέρια τοῦ τὴ λύρα, καὶ ἡ καρδιὰ τοῦ Χείρωνα χαιρόταν.
    Ἀλλὰ ὅταν ἀντιλήφθηκε τοὺς ἔνδοξους βασιλιάδες, ἀναπήδησε
    μὲ χαρὰ καὶ ἀγκαλίασε τὸν καθένα ἀπ' τοὺς ἄνδρες
    κι εὐθὺς ἑτοίμασε νὰ φᾶνε. 'Ἔφερε μέσα σὲ ἀμφορεῖς κρασὶ
    γλυκὸ κι ἔστρωσε φύλλα δένδρων πάνω σὲ σειρὲς στρωμάτων
    405. καὶ τοὺς κάλεσε νὰ καθήσουν, ἐνῷ σὲ πρόχειρα πανέρια
    τοὺς πρόσφερε κρέατα ἀπὸ γοργοπόδαρα ἐλάφια,
    μαζὶ καὶ χοιρινά. Κι ἔπειτα τοὺς κέρασε μελόγλυκο κρασί.
    Ὅταν ὅμως χόρτασε ἡ ψυχή τους ἀπὸ ποτὸ καὶ φαγητό,
    κτυπώντας ὅλοι μαζὶ τὰ χέρια τους μὲ καλοῦσαν
    410. νὰ παραβγῶ στὸ παίξιμο τῆς κιθάρας μὲ τὸν Χείρωνα.
    Ἀλλὰ ἐγὼ δὲν πειθόμουν, γιατί ἐνίωθα ντροπή, ὄντας νεώτερος
    νὰ ἐξισωθῶ μὲ γεροντότερο, μέχρις ὅτου, ἐπιθυμώντας
    ὁ Χείρων νὰ μὲ ἀκούσει, μὲ ἀνάγκασε νὰ παίξω
    καὶ νὰ παραβγῶ μαζί του στὸ τραγοῦδι Πρῶτος λοιπὸν
    415. ἐκεῖνος ἁπλώνοντας τὰ χέρια σήκωσε ὡραῖα πηκτίδα,
    ποὺ ὁ Ἀχιλλεὺς τοῦ ἔδωσε, κι ἄρχισε νὰ τραγουδᾷ
    τὴ μάχη τῶν γενναιόψυχων Κενταύρων, τοὺς ὁποίους
    οἱ Λαπίθες σκότωναν γιὰ τὶς ἀτασθαλία; τοὺς κι ἀκόμη
    τὴ μάχη τους στὴ Φολόη, ὅπου ξαναμμένοι
    420. ἀπ' τὸ κρασί, ὅρμησαν ἐναντίον τοῦ Ἠρακλέους.
    Μετὰ ἀπ' αὐτόν, παίρνοντας τὴ γλυκόηχη φόρμιγγα, ἀνέπεμψα
    ἀπ' τὰ στήθη μου μελῳδικὸ τραγοῦδι. Καὶ πρῶτα ἔψαλλα
    βαθυστόχαστο ὕμνο γιὰ τὸ χάος τὸ ἀρχέγονο, δηλαδὴ πῶς
    μετάλλαξε τὶς φύσεις καὶ πῶς ὁ οὐρανὸς ἁπλώθηκε στὰ πέρατα,
    425. γιὰ τὴ γέννηση τῆς ἀπέραντης γὴς καὶ τοὺς βυθοὺς τῆς θάλασσας
    καὶ γιὰ τὸν ἀρχαιότατο καὶ αὐτοτελῆ, πολυμήχανο Ἔρωτα καὶ
    γιὰ ὅλα ὅσα γέννησε καὶ ξεχώρισε μεταξύ τους, καὶ γιὰ
    τὸν Κρόνο τὸν ὀλέθριο καὶ πῶς στὸν τερπικέραυνο πέρασε
    τὸ Δία ἡ κυριαρχία ἡ βασιλικὴ πάνω στοὺς μακάριους ἀθάνατους.
    430. Μετὰ ὕμνησα τὴ γέννηση καὶ κρίση τῶν νεώτερων θεών'
    τὰ σκοτεινὰ ἔργα τῆς Βριμούς, τῶν Γιγάντων καὶ τοῦ Βάκχου,
    καὶ τέλος τὸ πολυεθνὲς γένος τῶν ἀδύναμων θνητῶν.
    Ἡ φωνή μου διαπέρασε τοῦ σπηλαίου τὸ στενὸ χῶρο,
    καὶ ἡ λύρα ἀνέδιδε γλυκιὰ μελῳδία. Οἱ ἀκροκορφὲς
    435. καὶ τὰ δασωμένα φαράγγια τοῦ Πηλίου αἰωροῦνταν
    καὶ κινοῦνταν, ἐνῷ ἡ φωνή μου ἔφθανε ὡς τὶς ψηλὲς
    βαλανιδιές. Κι αὐτὲς ἀπὸ τὴ ρίζα τοὺς σείονταν
    καὶ κινοῦνταν πρὸς τὴ σκιερὴ αὐλή, οἱ βράχοι κροτοῦσαν
    μπροστὰ στὴ σπηλιὰ καὶ τὰ πουλιὰ ἀκόμη σχημάτιζαν
    440. κύκλο γύρω ἀπ' τὸ σταῦλο τοῦ Κενταύρου,
    ἀναπαύοντας τὰ κουρασμένα πόδια τους καὶ λησμονώντας τὶς
    φωλιές τους. Καὶ θαμπωμένος θωροῦσε ὅλα αὐτὰ ὁ Κένταυρος καὶ
    κτυποῦσε συχνὰ τὸ ἕνα χέρι πάνω στ' ἄλλο καὶ μὲ τὶς ὁπλὲς τὸ
    ἔδαφος κλωτσοῦσε. Ὅμως ὁ Τίφυς εἶχε ἤδη εἰσέλθει στὸ πλοῖο καὶ
    445. φώναζε στοὺς Μινύες νὰ μποῦν μέσα, ἐνῷ ἐγὼ ἔπαυσα τὸ τραγοῦδι.
    Κι ἐκεῖνοι ἔμπαιναν καὶ ὁ καθένας ἔπαιρνε τὴ θέση του
    στὸ πλοῖο. Ὁ ἱππότης Πηλέας σήκωσε τὸ παιδὶ στὴν ἀγκαλιὰ
    καὶ φίλησε τὸ κεφάλι καὶ τὰ δύο του μάτια καὶ δακρυσμένος
    γέλασε, ἐνῷ ἡ καρδιὰ τοῦ Ἀχιλλέα χαιρόταν. Τότε ὁ Κένταυρος
    450. μοῦ ἔδωσε μὲ τὸ ἴδιο του τὸ χέρι ἕνα δῶρο,
    λεοπάρδαλης δέρμα, ὡς ἀνάμνηση τῆς φιλοξενίας. Ἀλλὰ
    ὅταν προχωρήσαμε κι ἀπομακρυνθήκαμε ἀπ' τὴ σπηλιά του,
    εἴδαμε τὸ Φιλλυρίδη γέροντα σὲ μία βουνοκορφὴ
    μὲ ὑψωμένα χέρια νὰ προσεύχεται καὶ τοὺς θεοὺς
    455. νὰ ἐπικαλεῖται ὅλους γιὰ καλὴ ἐπιστροφὴ τῶν Μινύων
    καὶ γιὰ ἀγαθὴ δόξα τῶν νέων βασιλιάδων στὶς μεταγενέστερες
    γενιές. Ἀφοῦ ἔφθασαν ὅλοι στὴν ἀκτή, μπῆκαν στὸ πλοῖο
    καὶ καθισμένοι στὶς θέσεις ποὺ καὶ πρὶν εἶχαν, ἄρχισαν
    νὰ κτυποῦν μὲ τὰ κουπιὰ τὴ θάλασσα, ξεμακραίνοντας
    460. ἀπὸ τὸ Πήλιο. Πάνω ἀπὸ τὰ βαθιὰ νερὰ τοῦ πόντου
    ὁ ἀφρὸς σηκωνόταν καὶ λεύκαινε τὴ θάλασσα. Τὸ ἀκρωτήριο
    τῆς Τισαίας χάθηκε ἀπ' τὴ θέα καὶ ἡ ἀκτὴ τῆς Σηπιάδος
    καὶ φάνηκε ἡ Σκιάθος καὶ διακρινόταν ἤδη τοῦ Δόλοπος τὸ μνῆμα,
    κι ἀκόμη ἡ παράκτια Ὁμόλη καὶ τὸ ρεῦμα τοῦ Ἀναύρου
    465. ποὺ χύνεται στὴ θάλασσα ποὺ τὰ νερὰ τοῦ διαρρέουν πολλὴ γῆ,
    ἀλλὰ καὶ οἱ ἀπόκρημνες κορφὲς τοῦ Ὀλύμπου μὲ τὶς βαθιὲς
    χαράδρες. Ἀφοῦ παρέκαμψαν τὸ δασωμένο ’θω καὶ τὴν εὐρύχωρη
    Παλλήνη κι ἔφθασαν στῆς Σαμοθράκης τὸ ἱερὸ νησί,
    ὅπου τελοῦνται ὄργια θεῶν φρικτὰ κι ἀπόρρητα γιὰ τοὺς θνητοὺς
    470. σ' αὐτὰ μὲ χαρὰ τοὺς μυήθηκαν οἱ ἥρωες ἀκολουθώντας
    τὴ δική μου συμβουλή. Γιατί εἶναι ὠφέλιμο σὲ ὅσους
    πλέουν στὴ θάλασσα νὰ συμμετέχουν στὴν ἱεροτελεστία αὐτή.
    Ἀλλὰ καὶ στῆς ἱερῆς Λήμνου τὶς σιντιακὲς ἀκτὲς προσορμίσαμε
    τὸ ταχύπλοο καράβι, ὅπου ἂν ὅσια ἔργα μελετοῦσαν
    475. οἱ γυναῖκες, γιατί αὐτὲς εἶχαν σκοτώσει τοὺς ἄνδρες τους
    γιὰ τὶς ἀτασθαλίες τους. Σ' αὐτὲς τὶς ἐρωτοπαθεῖς γυναῖκες
    βασίλευε ἡ φημισμένη Ὑψιπύλη, ἡ ὡραιότερη ἀπ' ὅλες.
    Ἀλλὰ γιατί νὰ πολυλογῶ γι' αὐτές; Σοὺ λέω μόνο τοῦτο,
    ὅτι ἡ ἐρωτοτρόφος Κύπρις διήγειρε στὶς εὐγενεῖς Λημνιάδες
    480. τὸν πόθο νὰ σμίξουν στὰ κρεβάτια τους μὲ τοὺς Μινύες
    καὶ ὅτι τὴν Ὑψιπύλη δάμασε ὁ Ἰάσων μὲ ἐρωτικὰ φίλτρα.
    Ὁ καθένας διάλεξε τὴ γυναῖκα ποὺ θὰ σμίξει καὶ θὰ εἶχαν ξεχάσει
    τὸ ταξίδι, ἂν μὲ ἀποτρεπτικὲς φωνὲς καὶ γλυκὸ ὕμνο δὲν κατάφερνα
    νὰ τοὺς πείσω νὰ γυρίσουν στὸ μαῦρο πλοῖο καὶ νὰ ριχτοῦν πάλι
    485. στὰ κουπιά, ἔπειτα θυμήθηκαν καὶ τὸ γυρισμὸ στὴν πατρίδα.
    Ἀπὸ ἐκεῖ οὔριος ἄνεμος, ὁ σφοδρὸς Ζέφυρος, μᾶς ἔφερε
    στὸν Ἑλλήσποντο τὴν αὐγή, πέρα ἀπ' τὰ στενὰ τῆς Ἀβύδου,
    ἔχοντας στὰ δεξιά μας τὴν Ἴδῃ, τὴν Πιτύα καὶ τὴ Δαρδανία
    ὅπου ὁ Περκώτης κι ὁ Αἴσηπος μὲ τ' ἀσημένια νερά του
    490. ποτίζουν τὴ σιτοφόρο γῆ τῆς Ἀβαρνιάδος,
    ἀναπηδώντας ἔτρεχε γρήγορα ἡ γλυκόλαλη Ἀργώ. Σύντομα
    προσορμίσαμε σὲ μία ἀμμουδιὰ ὅπου ὁ Τίφυς, τοῦ πλοίου
    κυβερνήτης, μὰ κι ὁ λαμπρός του Αἴσονα γιὸς
    μαζὶ μὲ ἄλλους Μινύες, σήκωσαν βαρὺ λίθο ἀφιερώνοντας τὸν
    495. στὴ γαλανομάτα Τριτογένεια. Ἐκεῖ ἀκριβῶς οἱ νύμφες
    κάτω ἀπὸ τὴν Ἀρτακία κρήνη κάνουν τὰ θορυβώδικα νερὰ
    νὰ πλημμυρίζουν. Ἐξαιτίας τῆς ἀφιέρωσης αὐτῆς, ὅταν ἔπλευσαν
    στὸν πλατὺ Ἑλλήσποντο μέσα στὰ κύματα τῆς χειμωνιάτικης
    θύελλας, ξαφνικὰ μία γλυκιὰ νηνεμία ἐπικράτησε μέσα στὸ μυχὸ
    500. καὶ δὲν χρειάστηκε τὶς εὔκαμπτες ἄγκυρες νὰ ρίξουν.
    Ἐδῶ, ἀφοῦ πάνω στὶς μεγάλες κροκάλες ἑτοιμάσαμε
    τὸ δεῖπνο καὶ ἕνα μέρος γιὰ ὕπνο, ὁ καθένας κάθησε μὲ ὄρεξη
    γιὰ φαγητό. Κι ἐνῷ ἀναπαυόμαστε ἔτσι, ἦλθε ὁ ἥρωας Κύζικος,
    ποῦ βασίλευε στοὺς γειτονικοὺς Δολιεῖε; γιὸς τοῦ Αἰνέα,
    505. τὸν ὁποῖο γέννησε ἡ θεϊκὴ ἀνάμεσα στὶς γυναῖκες,
    πανέμορφη Αἰνήτη, κόρη τοῦ Εὐσώρου. Αὐτὸς τίμησε ὅλους
    τοὺς Μινύες, φιλοξενώντας τους καὶ σφάζοντας
    καλοθρεμμένα πρόβατα καὶ βόδια μὲ συστραμμένα
    πόδια καὶ ἀγριόχοιρους. Τοὺς πρόσφερε κόκκινο κρασὶ
    510. καὶ ἄφθονο σιτάρι γιὰ νὰ πάρουν ἀποπλέοντες
    καὶ χλαῖνες καὶ τάπητες καὶ καλοφτιαγμένους χιτῶνες. Τοὺς ἀγάπη¬σε
    ὅσο ἦταν ἐκεῖ καὶ τοὺς φιλοξένησε, γιατί ἦταν συνομήλικος
    μ' αὐτοὺς καὶ σὰν συνδαιτημόνας τοὺς ἔκανε ὅλη τὴ μέρα
    συντροφιά. Μὰ καθὼς ὁ Τιτὰν βυθιζόταν στοῦ Ὠκεανοῦ τὸ ρεῦμα
    515. καὶ ἡ σελήνη ποὺ φέγγει στὸ σκοτάδι ἔφερνε τὴν ἔναστρη νύκτα,
    κατέφθασαν κάποιοι ἄγριοι πολεμιστὲς ποὺ ζοῦσαν
    σὲ ὅρη τοῦ βορρᾶ, σὰν ἀδάμαστα θηρία, ὅμοιοι
    μὲ τοὺς ἰσχυροὺς Τιτᾶνες καὶ τοὺς γίγαντες, γιατί
    στὸν καθέναν ἔξι χέρια ξεπηδοῦσαν ἀπ' τοὺς ὤμους.
    520. Βλέποντας οἱ ἀκαταμάχητοι βασιλιάδες πὼς διψασμένοι
    ἦταν γιὰ μάχη, πῆραν τὰ ὄπλα κι ἁρματώθηκαν, Κρατώντας
    ἄλλοι πεῦκα κι ἄλλοι ἔλατα, ὅρμησαν μέσα στὴ σκοτεινὴ ὁμίχλη
    ἐνάντια στοὺς Μινύες, ἀλλὰ τοὺς ἐξολόθρευσε στὸ τρέξιμό τους
    ὁ ρωμαλέος γιὸς τοῦ Δία, ρίχνοντας βέλη μὲ τὸ τόξο του.
    525. Ὅμως μαζὶ μ' αὐτοὺς καὶ τὸ παιδὶ τοῦ Αἰνέα σκότωσε,
    τὸν Κύζικο, ἀκούσια βέβαια, ἀφοῦ εἶχε καταληφθεῖ
    ἀπὸ μανία, τῆς μοίρας τοῦ ἦταν ἀπ' τοῦ Ἡρακλῆ τὸ χέρι
    νὰ χαθεῖ. Ἔπειτα μπῆκαν γρήγορα οἱ Μινύες ἔνοπλοι
    στὸ μεγάλο πλοῖο καὶ ὁ καθένας κάθησε στὴ θέση του.
    530. Ὁ Τίφυς ἀπ' τὴν πρύμνη τοὺς παρακινοῦσε καὶ διέταζε
    νὰ τραβήξουν μέσα τὴ σκάλα καὶ τὰ παλαμάρια.
    Μὰ τὰ σχοινιὰ δὲν λύνονταν, γιατί μία δίνη γρήγορη
    τὰ ἔστριβε καὶ τὰ ἔδενε μὲ ἄλυτα δεσμά, ἐμποδίζοντας
    ἔτσι τὸ πλοῖο. Ὁ ἔξοχος Τίφυς ἀπόρησε κι ἄφωνος ἔμεινε
    535. καὶ τὸ πηδάλιο τῆς Ἀργοῦς τοῦ ἔφυγε ἀπ' τὰ χέρια.
    Δὲν ἤλπιζε πιὰ ὅτι θὰ διασχίσουν τὰ κύματα, γιατί
    ὀργιζόταν εὔκολα ἀπὸ τὸ θόρυβο τοῦ πλήθους.
    Μὰ ὅταν ἡ πορεία τοῦ ἡλίου ἔφθανε στὰ μέσα τῆς νύκτας
    καὶ ὅταν τὰ τηλεφανῆ ἄστρα ἔδυαν στὰ νερὰ τοῦ ὠκεανοῦ,
    540. τὰ μάτια τοῦ κυβερνήτη βυθίστηκαν σὲ βαθὺ ὕπνο.
    Κι ἐνῷ βαριὰ κοιμόταν, ἡ Ἀθηνᾶ, ποὺ ὑπομένει τοὺς Θορύβους
    παρουσιάστηκε δίπλα του καὶ τοῦ φανέρωσε σημάδια
    ἀληθινά. Ἔτσι ἀφοῦ τοῦ φώναξε, τοῦ εἶπε λόγια θεϊκά.
    «Κοιμάσε, Ἀγνιάδη, νικημένος ἀπὸ γλυκὸ ὕπνο
    545. ποὺ βάρυνε πολὺ τὰ βλέφαρά σου. Μὰ ξύπνα, Τίφυ,
    καὶ κάλεσε τοὺς ἥρωες νὰ βγοῦν σ' ἀπάνεμη ἀκτή, ἀφοῦ
    κατέβουν ἀπ' τὸ πλοῖο, ἐκεῖ ὅπου κεῖται νεκρὸς
    πάνω στὴν ἄμμο ὁ ξένος. Ἡ Ρέα, ἡ μητέρα ὅλων, προστάζει
    πρὸς τιμήν του νὰ κάνετε ἐπικήδειες τελετές, μὰ καὶ στοὺς
    550.


    ___________________________________________________________________________________________
    ΜΕΛΕΤΕΙ ΤΟ ΠΑΝ
    Helene
    Helene
    Admin
    Admin


    Messages : 7126
    Date d'inscription : 12/04/2012
    Localisation : Athènes- Grèce

    ΟΡΦΕΩΣ - ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ (ἀρχαῖο κείμενο στίχοι 1-1180)  Empty Re: ΟΡΦΕΩΣ - ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ (ἀρχαῖο κείμενο στίχοι 1-1180)

    Message  Helene Ven 25 Jan - 7:46

    550. ὑποχθόνιους σπονδὲς καὶ δάκρυα νὰ χύσετε, σεβόμενοι
    τὴ Θέμιδα ποὺ τιμᾶται μὲ ἁγνὲς τελετὲς καὶ τὸ φιλόξενο τραπέζι
    ποὺ ἐκεῖνος σᾶς παρέθεσε. Γιατί αὐτὸν βέβαια ἀκούσια
    ὁ Ἡρακλῆς κτύπησε μέσα στὴ σκοτεινιὰ τῆς νύκτας,
    ἀλλὰ πικράνατε τὴν καρδιὰ τῆς θεά; Ρέας. Ὅταν ὅμως
    δείξετε τὸν ὀφειλόμενο σεβασμὸ στὸ νεκρὸ ξένο, ἀνεβεῖτε
    555. μετὰ στὸ Δίνδυμο, ὅπου εἶναι ἡ κατοικία τῆς Ρέας,
    καὶ τὴν κόρη τῆς Γὴς ἱκετεῦστε μὲ ἐξιλαστήριες τελετές. Ἔπειτα
    μπορεῖτε νὰ σηκώσετε τὰ παλαμάρια, ἀφοῦ γυρίσετε στὸ πλοῖο».
    Ἀφοῦ εἶπε αὐτὰ ἡ θεά, σὰν βέλος πέταξε στὸν οὐρανὸ κι εὐθὺς
    ἐξαφανίστηκε ἡ ὑπνηλία τοῦ Τίφυος. Πήδηξε ἀπ' τὴν πρύμνη
    560. γρήγορα καὶ ὄντας ἀκόμη ταραγμένος ξύπνησε μὲ φωνὲς τὸ πλῆθος
    ποὺ κοιμόταν σκορπισμένο ἐδῶ κι ἐκεῖ στὰ πλευρὰ τοῦ πλοίου,
    κι ἀμέσως περιέγραψε βιαστικὰ στοὺς ἥρωες ὅλες
    τὶς εἰκόνες ποὺ εἶδε στὸ ὄνειρό του. Κι ἐκεῖνοι σηκώθηκαν
    εὐθὺς κι ὁ καθένας τότε πηδοῦσε στὴν ἀκτή. Ἡ Ἠῶς
    565. μὲ τὰ χρυσὰ ἡνία ἄνοιγε πρὸς τὴ μεριὰ τοῦ σκοτεινοῦ πόλου
    τὴν ἀνατολὴ κι ὁ οὐρανὸς τὸν ὄρθρο ὑποδεχόταν.
    Καὶ τότε οἱ ἄριστοι Μινύες εἶδαν καὶ ἀναγνώρισαν τὸ νεκρὸ
    γεμάτο σκόνες κι αἵματα, ἐνῷ γύρω κατάχαμα κείτονταν
    πελώρια καὶ Θηριώδη σώματα ἐχθρῶν. Περιβάλλοντας τὸ
    570. κι ἀπ' τὰ δύο μέρη, ἔσκυψαν πάνω ἀπὸ τὸν Κύζικο
    καὶ σηκώνοντας τὸ σῶμα, τὸ ἐναπόθεσαν σὲ κρεβάτι καλοξεσμένο.
    Ἔπειτα σωριάζοντας χῶμα, ἐφτίαξαν τύμβο καὶ μνῆμα
    κατασκεύασαν, Κι ἀμέσως ἔφεραν κλαδιὰ μὰ καὶ σφάγια ἀπὸ ζῷα
    ὁλόμαυρα, ποὺ τὰ ἔριξαν σὲ λάκκους. Κι ἔπειτα βέβαια ἐγὼ
    575. ἐξευμένισα τὴν ψυχή του καὶ χύνοντας ἱερὰ ὑγρά,
    γάλα μὲ νερὸ καὶ νάματα μελισσῶν, ἔκανα σπονδὲς
    καὶ τὸν τίμησα μὲ τοὺς δικούς μου ὕμνους.
    Κι ὁ Αἰσονίδης ἐπιτύμβιο κήρυξε πρὸς τιμήν του
    ἀγῶνα, δίνοντας στοὺς ἑταίρους ἔπαθλα,
    580. τὰ δῶρα ποὺ τοῦ χάρισε ἡ Ὑψιπύλη ἡ Λήμνια.
    Βραβεῖο πάλης στὸν Ἀγκαῖο ἔδωσε, εὐρύχωρο
    ἀμφικύπελλο χρυσὸ νὰ ἔχει, στὸν Πηλέα, ποὺ ἦταν
    γρηγορότερος στὸ στάδιο, ἔδωσε γιὰ τὴν ταχυποδία του
    χλαίνη φοινικόχρωμη, τῆς Ἀθηνᾶς περίτεχνο ἔργος
    585. τοῦ παγκράτιου ἔπειτα βραβεῖο στὸν Ἡρακλῆ ἦταν
    πολυποίκιλτος κρατῆρας ἀργυρός, τῆς ἱππασίας
    χρυσὰ φάλαρα στὸν Κάστορα, μὲ περίτεχνα στολίδια,
    τῆς πυγμαχίας τάπητα στὸν Πολυδεύκη ἔδωσε,
    στολισμένο μὲ θαλάσσια ἄνθη, γιατί ἔνδοξη νίκη
    590. πέτυχε. Μὰ καὶ ὁ ἴδιος παίρνοντας βέλη καὶ τόξο,
    τὸ τέντωσε καὶ ἔριξε βέλος ποὺ ἔφτασε μακριὰ
    καὶ τιμώντας τὸν ὁ λόχος τῶν Μινύων, ἔδωσε στὸ γιὸ
    τοῦ Αἴσονα στεφάνι πλεγμένο ἀπὸ μακροφυλλη ἐλιὰ
    ἀνθισμένη. Ὅσο γιὰ μένα, βραβεῖο μελῳδίας ἔλαβα
    595. ἀπ' τὸ θεῖο Ἰάσονα, πέδιλα μὲ πτερύγια χρυσά.
    Ἔτσι τελείωσε ὁ ἀγῶνας, ἀλλὰ ἡ φήμη ἔφθασε στὸ ἀνάκτορο
    τοῦ Κυζίκου πὼς πέθανε. Κι ὅταν τ' ἄκουσε ἡ δύσμοιρη
    γυναῖκα του, ἄρχισε κτυπώνταξ τὰ στήθη νὰ θρηνεῖ
    καὶ μὲ σχοινὶ περνώντας στὸ λαιμὸ θηλιά, ἔχασε ἔτσι τὴ ζωή της.
    600. Κι ἡ γῆ ποὺ τὴ δέχθηκε, κάτω ἀπ' τὴν πλάκα δάκρυα ἀπὸ πίδακα
    ἄρχισε νὰ ἀναβλύζει, νερὸ καθάριο ἀπ' τὴ μέση της κρήνης
    ποὺ τώρα ἀστείρευτα κυλάει κι οἱ ντόπιοι Κλείτη ἀποκαλοῦν.
    Ἔπειτα οἱ βασιλιάδες, ἀκολουθώντας τὶς προσταγὲς τοῦ ὀνείρου,
    ??????????????????????????
    605. ἀνέβηκαν στὴν ἱερὴ πλαγιὰ καὶ στοῦ Δινδύμου τὴν ἀπόκρημνη
    κορφή, γιὰ νὰ ἐξευμενίσουν, χύνοντας ὡραῖο κρασί, τὴν πρεσβύτα¬τη
    Ρέα καὶ νὰ κατευνάσουν τὴν ὀργὴ τῆς ἄνασσας. Κι ἐγὼ
    ἀκολουθώντας, πῆρα τὴ φόρμιγγα στὰ χέρια, μὰ καὶ ὁ ’ργος,
    ἀφήνοντας τὸ καλοφτιαγμένο πλοῖο, μᾶς συνόδευε.
    610. Αὐτὸς λοιπόν, κόβοντας μὲ σιδηρὸ ἐργαλεῖο ξερὸ κορμὸ
    κληματαριᾶς πλεγμένης γύρω ἀπὸ ἔλατο ψηλό, σκάλισε
    μὲ προσοχὴ καὶ μὲ δεξιοτεχνία κατασκεύασε ξόανο ἱερὸ
    γιὰ νὰ μένει ἀναλλοίωτο στὶς γενιὲς τῶν μεταγενέστερων
    ἀνθρώπων καὶ μὲ σκαλιστὲς πέτρες ἔκτισε ἱερό της ἄνασσας.
    615. Προστρέχοντας ἐξάλλου οἱ Μινύες, καὶ πρῶτος ἀπ' ὅλους
    ὁ Αἰσονίδης, ἐφτίαξαν βωμὸ μὲ πέτρες καλοβαλμένες
    ὅπου οἱ ἄριστοι ἔκαναν σπονδὲς μὰ καὶ θυσίες ταύρων
    καὶ πρόσφεραν ἀκόμη σφάγια ἱερὰ' κι ἡ Ρέα μὲ τὶς σπονδὲς
    χαιρόταν. Ἔπειτα μὲ κάλεσαν νὰ ἐξευμενίσω καὶ νὰ τιμήσω
    620. τὴ θεά, γιὰ νὰ χαρίσει γλυκιὰ ἐπιστροφὴ στοὺς ἱκέτες της.
    Ἀφοῦ παρακαλέσαμε τὴ θεὰ μὲ θυμιάματα καὶ λιτανίες,
    κατεβήκαμε πρὸς τὸ καράβι καὶ μπήκαμε πάλι στὴν Ἀργώ.
    Ὁ Τίφυς μέσα στὸ καράβι ἀπὸ τὴν πρύμνη πρόσταξε τοὺς ἥρωες,
    ἐνῷ ἐκεῖνοι ἔσπευδαν στὶς θέσεις τοὺς ἀνεβαίνοντας
    625. πάνω ἀπ' τὸ τοίχωμα τοῦ πλοίου κι ἐπίαναν στὰ χέρια τὰ κουπιά.
    Ἀπρόσμενα τότε λύθηκαν ἀπ' τὴ γῆ τὰ στριφτὰ σχοινιὰ
    κι ἁπλώθηκαν τὰ παλαμάρια. Ἀπ' τοῦ Δινδύμου τὴν κορφὴ
    ἡ Ρέα μὲ λαμπρὸ στέμμα, γρήγορο ἔστειλε κι εὐνοϊκὸ ἄνεμο,
    ἐνῷ ἐμεῖς στὸ πλοῖο στέλναμε ἀφιερώματα ἀπὸ σφάγια ἱερὰ
    630. στεφανώνοντας βωμὸ τῆς Πεισματίας, γιὰ νὰ μάθουν
    οἱ μετέπειτα γενιὲς πὼς ἐδῶ λύθηκαν τὰ καραβόσχοινα
    τῆς ἀκινητοποιημένης Ἀργοῦς. Ὅταν ὁ ἄνεμος φούσκωσε
    τὰ πανιά, τὸ πλοῖο ἄρχισε νὰ τρέχει, διασχίζοντας τὰ κύματα
    τὰ ἁλμυρὰ τοῦ πόντου καὶ παραπλέοντας τὰ πέρατα
    635. τῆς Μυσίας, παρέκαμψε γρήγορα τὶς ἐκβολὲς τοῦ Ρυνδακοῦ
    καὶ τοὺς ὡραίους ἀμμουδεροὺς λιμένες καὶ προσορμίστηκε
    τέλος στὸ γιαλό. Τότε πιάνοντας μὲ τὰ χέρια τὰ μπροστινὰ
    σχοινιά, μάζεψαν τὰ πανιά, δένοντας τὰ σφιχτὰ μὲ λουριά,
    καὶ ρίχνοντας σκάλα στὴ στεριά, βγῆκαν κι αὐτοί, γιατί εἶχαν
    640. πεθυμήσει τὸ φαγητὸ καὶ τὸ πιοτό. Γύρω φαίνονταν
    οἱ πλαγιὲς τοῦ Ἀργάνθου καὶ τὰ ὑψώματα μὲ τὰ βαθιὰ φαράγγια.
    Κι ὁ Ἡρακλῆς ἔτρεξε ἀμέσως στὶς δασωμένες χαράδρες
    κρατώντας τόξο στὶς παλάμες καὶ τρίγλωσσα βέλη,
    γιὰ νὰ κυνηγήσει καὶ νὰ φέρει στοὺς ἑταίρους θηράματα,
    645. ἀγριόχοιρους, ἢ δαμάλι κερασφόρο ἢ κι ἀγριοκάτσικα.
    Καθὼς αὐτὸς ἀργοποροῦσε, ὁ Ὕλας βγῆκε ἀπ' τὸ καράβι
    καὶ τὸν ἀκολούθησε κρυφά. Ὅμως χάθηκε ἐκεῖ στὰ μονοπάτια
    τὰ στριφτὰ καὶ περιπλανώμενος στὸ δάσος, ἔφθασε στὸ ἄντρο
    τῶν Λειμακίδων νυμφών. Κι ἐκεῖνες, καθὼς εἶδαν νὰ ἔρχεται
    650. αὐτὸς ὁ νέος παρθένοι; τὸν κράτησαν γιὰ νὰ μένει ἀθάνατος
    μαζί τους κι ἀγέραστος νὰ ζεῖ γιὰ πάντα. Σύντομα τὰ ἄτια
    τὰ γρήγορα τοῦ Ἡλίου ἔφεραν κιόλας τὴν Ἠῶ στὴ μέση της
    κι ὁ γρήγορος βουνίσιος ἄνεμος ἔπνεε καὶ φούσκωνε
    τὰ λευκὰ πανιά. Φώναξε τότε ὁ Τίφυς νὰ μποῦν γρήγορα
    655. στὸ πλοῖο καὶ νὰ λύσουν ἀπ' τὸν ὅρμο τὰ χοντρὰ σχοινιά,
    κι ἐκεῖνοι πρόθυμα ὑπάκουαν στὶς ἐντολὲς τοῦ κυβερνήτη.
    Ὁ Εἰλατίδης τότε, ὁ Πολυφημος, ἀνέβηκε γοργὰ στοῦ βουνοῦ
    τὴν κορυφὴ γιὰ χάρη τοῦ Ἡρακλῆ, καλώντας τὸν νὰ γυρίσει
    εὐθὺς στὸ πλοῖο. Μὰ δὲν τὸν βρῆκε, γιατί δὲν ἦταν πεπρωμένο
    660. τὸ ρωμαλέο γένος τοῦ Ἡρακλῆ νὰ φθάσει ὡς τὸ μεγαλόπρεπο Φάσι.
    Ξημερώνοντας φθάσαμε στὴν ὀλέθρια γῆ ὅπου ὁ ’μυκος
    βασίλευε στοὺς ὑπερφίαλους Βέβρυκες. Γιατί αὐτός,
    περιφρονώντας τοὺς θεσμοὺς τοῦ Διός, ποὺ πηγὴ εἶναι
    κάθε μαντικῆς φωνῆς, ἐπέβαλλε ἀγῶνα μὲ τοὺς ντόπιους
    665. καὶ ὅποιος ἐρχόταν στὴν αὐλή του καὶ στὴ στέρια κατοικία του,
    ν' ἀγωνιστεῖ μαζί του ὄφειλε στὴν πυγμαχία, γιὰ τὴν ὁποία
    καυχιόταν. Ὅμως ὁ ἰσχυρὸς Πολυδεύκης τοῦ στέρησε τὸ βίο,
    κτυπώντας ἀπροσδόκητα μὲ τοὺς σκληροὺς ἱμάντες τὸ κεφάλι.
    Ἔπειτα ὀρδὲς Βεβρύκων οἱ Μινύες σκότωσαν μὲ χάλκινα ὄπλα.
    670. Ἀπὸ κεῖ ἀποπλεύσαμε, μὰ ἐπειδὴ εἴχαμε ἀποκάμει ἀπ' τὸ κουπί,
    προσορμιστήκαμε στὴ βαθιὰ ἀκτή, ὅπου εἶναι ἡ μεγάλη πόλη
    τῶν Βιθυνῶν. Ἀφοῦ καταυλιστήκαμε τὸ βράδι στὶς ἐκβολὲς
    τοῦ ποταμοῦ καὶ στὸ χιονισμένο δάσος, σπεύσαμε νὰ ἑτοιμάσουμε
    πλούσιο δεῖπνο. Ἐδῶ ὁ Φινεύς, ποὺ εἶχε κάποτε ὀλέθριο γάμο,
    675. παρασυρμένος ἀπὸ ὑπερφίαλη ὀργή, τὰ δύο παιδιὰ τοῦ τύφλωσε
    καὶ λεία στὰ θηρία ἄφησε πάνω σὲ βράχια ψηλά, ἐξαιτίας
    τῶν γυναικείων φίλτρων. Μὰ οἱ γιοὶ τοῦ Βορέως τοὺς γιάτρεψαν
    καὶ τοὺς ἔδωσαν ξανὰ τὸ φῶς, ἐνῷ τιμώρησαν τὸ Φινέα
    γιὰ τὴ φοβερὴ ὀργή του, ἀφαιρώνταξ τοῦ τὴν ὅραση. Ἔπειτα,
    680. ἁρπάζοντας τὸν ὁ ὁρμητικὸς Βορέας μὲ θυελλώδεις
    ἀνεμοστρόβιλους, τὸν κυλοῦσε σὲ πυκνὰ δάση καὶ ρουμάνια
    τῆς Βιστονίας, γιὰ νὰ βρεῖ μοῖρα κακὴ καὶ ὀλέθρια. Ἀφοῦ λοιπὸν
    ἀφήσαμε τὴν κατοικία τοῦ Ἀγηνορίδη Φινέα, φθάσαμε
    πάνω ἀπὸ τὰ μεγάλα βάθη τῆς θάλασσας, μπροστὰ
    685. στὶς Κυανέες Πέτρεξ, γιὰ τὶς ὁποῖες κάποτέ μου μίλησε
    προφητικὰ ἡ μητέρα μου, ἡ συνετὴ Καλλιόπη, γιατί
    δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ ξεφύγει ἀπ' τὸ δύσκολο ἀγῶνα.
    Αὐτὲς ἀνοίγοντας, συχνὰ πλησιάζουν ἡ μία πάνω στὴν ἄλλη,
    κινούμενες ἀπὸ σφοδρὲς θύελλες, καὶ μὲ ὁρμὴ συγκρούονται.
    690. Ὁ γδοῦπος ἀκουγόταν στὸ πέλαγος καὶ στὸν πλατὺ οὐρανό,
    καθὼς ξεσποῦσε τρικυμία κι ἡ θάλασσα σηκωνόταν
    μὲ παφλάζοντα κύματα, ἐνῷ βούιζε ὁ ἀπέραντος πόντος.
    Μὰ ἐγὼ ἔξω ἀπ' τὰ δόντια στὸν Ἀγνιάδη μίλησα
    καὶ τοῦ εἶπα νὰ συντρίψει τὴν πρύμνη γιὰ νὰ φυλαχθεῖ.
    695. Πάγωσε ἡ στοργικὴ καρδιά του, καθὼς τ' ἄκουσε,
    καὶ μέσα στὰ στέρνα τοῦ ἔκρυβε ἀπ' τοὺς ἥρωες αὐτὸ
    ποὺ μόνος ἔμελλε νὰ κάνει. Ἀλλὰ ἡ γαλανομάτα ἡ Ἀθηνᾶ,
    μὲ συμβουλὴ τῆς Ἥρας, ἔστειλε ἐρῳδιὸ νὰ καθήσει
    στοῦ καταρτιοῦ τὴν ἄκρη. Αὐτὸς ὅμως ἀγωνιώντας πέταξε
    700. καὶ μὲ τὶς φτεροῦγες τοῦ ὑψώθηκε στοὺς πέτρινους μυχοὺς
    περιδινούμενος, κι ἐκεῖνες κραδαινόμενες συγκρούστηκαν
    ἡ μία πάνω στὴν ἄλλη καὶ μάταια κτυπώντας τὸ πουλί,
    τοῦ ἔκοψαν μόνο τὸ ἄκρο τῆς οὐρᾶς. Ἀφοῦ ὁ ἐρῳδιὸς
    ξέφυγε ἀπ' τὸ μοιραῖο ὄλεθρο, ὁ Τίφυς πρόσταξε
    705. τοὺς ἥρωες νὰ βραδύνουν κι ἐκεῖνοι ὑπάκουσαν, σκίζοντας
    μὲ τὰ κουπιὰ τοὺς τὰ γοργὰ κύματα. Τότε ἐγὼ
    μὲ δικά μου τραγούδια πλάνεψα τὶς ἀπόκρημνες πέτρες
    κι ἀπομακρύνθηκαν μεταξύ τους. Τὸ κῦμα ἀνακυλίστηκε
    μὲ πάταγο κι ὁ βυθὸς γαλήνεψε κάτω ἀπ' τὸ πλοῖο,
    710. ὑποτασσόμενος στὴν κιθάρα καὶ στὴ θεϊκή της μελῳδία.
    Μὰ ὅταν ἡ πολυλαλῇ τρόπιδα, τοῦ πορθμοῦ τὸ στόμα
    πέρασε κι ἀπὸ τὶς Κυανέες Πέτρες, αὐτὲς στὸ βυθὸ
    στερεώθηκαν κι ἔμειναν κεῖ γιὰ πάντα ἀκίνητες,
    γιατί ἔτσι εἶχαν ὁρίσει οἱ βαριὲς Μοῖρες. Καὶ τότε, ἀφοῦ
    715. ἀποφύγαμε τὰ ξαφνικὰ κτυπήματα τοῦ ὀλέθρου,
    στὶς ἐκβολὲς τοῦ Ρηβαίου φθάσαμε, στὴ Μελαῖνα ἀκτή,
    πάνω ἀπ' τὴ μεγάλη νῆσο Θυνηϊδα, ποὺ ἀπέναντί της
    πλημμυρίζει τὶς γόνιμες ὄχθες τοῦ ὁ Τεύκριος μὲ τὰ πολλὰ ψάρια,
    καθὼς καὶ ὁ Σαγγάριος, ποὺ φθάνει ὡς τὰ κύματα
    720. τοῦ Εὐξείνου. Ἀλλὰ ὅταν κωπηλατώντας φθάσαμε στὸ γιαλό,
    τὸ πλοῖο προσορμίσαμε στὶς ἐκβολὲς τοῦ Λύκου, ὅπου
    ἄρχοντας τοῦ λαοῦ, ὁ Λύκος ἦταν μὲ τ' ὄνομα τοῦ ποταμοῦ.
    Αὐτὸς τοὺς ἥρωες Μινύες ὑποδέχθηκε καὶ μὲ φιλόξενο
    τοὺς τίμησε τραπέζι Ἀδιάκοπα νύκτες καὶ μέρες τοὺς ἐφίλευε,
    725. μὰ ἡ μοῖρα τὸ ὅριζε ἐδῶ δύο ἄνδρες νὰ χαθοῦν,
    ὁ Ἀβαντιάδης Ἴδμων καὶ ὁ κυβερνήτης Τίφυς. Καὶ τὸ σῶμα
    τοῦ ἑνὸς ὑπέκυψε σὲ νόσημα ὀλέθριο, ἐνῷ τὸν ἄλλον
    σκότωσε θηρίο, ἕνας ἀγριόχοιρος. Σ' ἐκείνους βέβαια
    τύμβους ὑψώσαμε μὲ προτροπὴ τοῦ Ἀγκαίου, σωριάζοντας
    730. λευκὴ ἅλμη. Αὐτὸς διακρινόταν, ὅπως ἔλεγαν ὅλοι,
    στὴ ναυτικὴ τὴν τέχνη καὶ ξεπερνώντας ἐκείνους σὲ ἐμπειρία.
    Ἔπειτα αὐτὸς τὸ πηδάλιο μὲ τὰ χέρια ἅρπαξε καὶ κατηύθυνε
    τὸ πλοῖο πρὸς τὶς ἐκβολὲς τοῦ Παρθενίου, τὸν ὁποῖον
    οἱ ντόπιοι ἀποκαλοῦν μὲ τ' ὄνομα Καλλίχορος
    735. καὶ τὸν ὁποῖον ἀνέφερα σὲ προηγούμενους λόγους μου.
    Ἀπὸ ἐκεῖ τὸ ἀκρωτήριο παραπλέοντας, φθάσαμε στὴ γῆ
    τῶν Παφλαγόνων, τὴν ὁποία ἡ Ἀργὼ προσπέρασε
    διασχίζοντας τὴ βαθιὰ θάλασσα κι ἔφθασε στῆς Καραμβίας
    τὸ ἀκρωτῆρι. Ἐκεῖ τὰ νερὰ τοῦ ’λυος χύνονται μὰ κι ὁ Θερμόδων,
    740. ποὺ στὸν πλατὺ γιαλὸ σχηματίζει δῖνες ἁλμυρές.
    Ἀπὸ κεῖ κάτω ἀναφαίνονται, ἀπέναντι ἀπὸ τὴν ’ρκτο τοῦ Βορρᾶ, τὰ
    μακρὰ τείχη τῆς Θεμίσκυρας Δοιαντίδας καὶ κοντὰ τῆς βρίσκονται
    οἱ πόλεις τῶν Ἀμαζονίδων ποὺ εἶναι δαμαστὲς ἀλόγων κι ἀκόμη
    οἱ Χάλυβες, τὰ ἔθνη τῶν Γιβαρηνῶν κι οἱ φυλὲς τῶν Βεχείρων
    745. ποὺ ζοῦν ἀνακατεμένοι μὲ τοὺς Μοσσύνους στὴν πλατιὰ πεδιάδα.
    Παραπλέοντας γιὰ λίγο ἀκόμη, προσορμιστήκαμε στὶς ἀκτὲς
    ὅπου οἱ Μάκρωνες κατοικοῦν, ὅμοροι τῶν Μαριανδυνῶν. Κάτω
    ἀπ' τὴν Ἐλίκη ἁπλώνεται μακρὺς κι ἐπικλινὴς αὐχένας, ὅπου
    τὶς ψηλὲς βουνοπλαγιὲς κυκλικὰ χαράζουν τὰ μεγάλα φαράγγια,
    750. ποὺ ἀπὸ μακριὰ φαίνονταν κάτω ἀπὸ τὸν πλατὺ μυχὸ τοῦ πόντου,
    ἐκεῖ εἶναι καὶ τὸ ἀπότομο βουνὸ τῆς Σίνδης καὶ λιβάδια θαλερά,
    ἐκεῖ εἶναι καὶ τὸ ρεῦμα τοῦ βροντεροῦ Ἀράξου ποταμοῦ, ἀπ' ὅπου
    ρέει ὁ Θερμόδων, ὁ Φάσις καὶ ὁ Τάναϊς, ἐκεῖ ζοῦν κι ἔνδοξες φυλὲς
    τῶν Ἡνιόχων, τῶν Ἀβάσγων καὶ τῶν Κόλχων. Παρακάμπτοντας τὸ
    755. ποτάμι, στοὺς βαθεῖς ὅρμους τῶν Χινδαίων πλεύσαμε, τῶν Χαραν¬δαίων,
    τῶν Σολύμων καὶ στὸ λαὸ τῶν Ἀσσυρίων, ἀφήνοντας
    βέβαια τὸν τραχὺ ἀγκῶνα τῆς Σινώπης, κι ἐρχόμενοι στοὺς
    Φίλυρες, τοὺς Ναπάτες καὶ στὶς πυκνὲς πόλεις τῶν Σαπείρων
    καθὼς καὶ στοὺς Βύζηρες καὶ στὶς ἀφιλόξενες φυλὲς τῶν Σιγύνων.
    760. Καὶ τὸ πρωί, ὅταν χάραζε ἡ αὐγὴ στὸν ἀπέραντο κόσμο, ἔφθασε
    πλησίστια ἡ Ἀργώ, ὠθούμενη ἀπ' τὶς πνοὲς τοῦ ἀνέμου,
    στὰ πέρατα τοῦ Εὐξείνου, στὸ μεγαλόπρεπο Φάσι. Ἔπειτα,
    ἀφοῦ μπήκαμε στὸ στόμιο τοῦ σιγανοῦ ποταμοῦ, ἀμέσως
    φάνηκαν τὰ ἀπότομα τείχη τοῦ Αἰήτη, μαζὶ μὲ τὸν περίβολο
    765. καὶ τὰ ἄλση, γιατί σ' αὐτὰ ἦταν τὸ χρυσόμαλλο δέρας,
    κρεμασμένο πάνω σὲ μία ροζιασμένη βελανιδιά. Τότε
    ὁ Ἀγκαῖος τοὺς πρόσταξε μὲ ἤρεμα λόγια νὰ κατεβάσουν
    τὰ πανιὰ καὶ νὰ χαλαρώσουν πάλι τὴν κεραία, ἀφοῦ
    γείρουν τὸν ἱστὸ καὶ νὰ πλέουν μόνο μὲ κουπιά. Κι ἐκεῖνοι
    770. βέβαια ἐκτελοῦσαν ὅλα αὐτά. Κατόπιν ὁ Ἰάσων
    σκεπτόμενος στὸ νοῦ βαθιὰ καὶ στὴν καρδιά του,
    ἔκανε στὸ πλῆθος τῶν Μινύων μία πρόταση διπλή,
    δηλαδὴ ἢ νὰ πάει μόνος στοῦ Αἰήτη τὸ ἀνάκτορο
    καὶ νὰ τὸν πείσει μιλώντας του μὲ μειλίχια λόγια,
    775. ἢ μαζὶ μὲ τοὺς ἥρωες, ἀποβλέποντας σὲ ἄμεση μάχη.
    Μὰ δὲν ἄρεσε στοὺς Μινύες ὅλοι μαζὶ νὰ πᾶνε. Γιατί ἡ θεὰ
    Ἦρα μὲ τὰ χέρια τὰ λευκά, ἔβαλε φόβο στὴν καρδιά τους
    κι ἀμφιβολία, γιὰ νὰ ἐκπληρώσει ὅσα ἔγραφε ἡ μοῖρα.
    Ἔστειλε ἀπ' τὸν οὐρανὸ εὐθὺς ὄνειρο ὀλέθριο
    780. στὸ σπίτι τοῦ Αἰήτη, ποὺ προκάλεσε φόβο πελώριο
    ὅταν πρόβαλε στὸ νοῦ τοῦ βασιλιᾶ. Τοῦ φάνηκε ὅτι στοὺς
    ποθητοὺς κόλπους τῆς Μηδείας, τῆς παρθένου
    ποὺ ἀνέτρεφε στὰ μέγαρά του, ἄστρο λαμπρὸ κατέβηκε
    διασχίζοντας τὸν ἀέρα κι ἐκείνη, ἀφοῦ τὸ ἔκρυψε
    785. στὰ πέπλα της, μὲ χαρούμενη καρδιὰ πῆγε μαζὶ μὲ αὐτὸ
    κάτω στὸ μεγαλόπρεπο ποταμό, στὰ ρεύματα τοῦ Φάσιδος.
    Ὁ ἀστέρας ὅμως τὴν σήκωσε ἀπὸ τὸ ποτάμι κι ἔφυγε
    μαζί της, διασχίζοντας τὸν Εὔξεινο Πόντο. Βλέποντας
    λοιπὸν αὐτά, πετάχτηκε ξαφνικὰ ἀπὸ τὸ δόλιο ὕπνο
    790. καὶ στὴν καρδιὰ τοῦ φώλιασε φόβος στυγερός.
    Πήδησε ἀπ' τὸ κρεβάτι κι ἀμέσως τοὺς ὑπηρέτες πρόσταξε
    τὰ ἄλογα νὰ ἑτοιμάσουν καὶ νὰ τὰ ζεύξουν στὸ ἅρμα,
    γιὰ νὰ ἐξευμενίσει τὸν πολύστροφο Φάσι, κατεβαίνοντας
    στὶς ὄμορφες ὄχθες του, καὶ μαζὶ μ' αὐτόν, τὶς ἐγχώριες νύμφες
    795. καὶ τὶς ψυχὲς τῶν ἡρῴων ποὺ πλησιάζουν τὰ νερά.
    Γι' αὐτὸ κάλεσε τὶς κόρες του ἀπὸ τοὺς εὐωδιαστοὺς θαλάμους
    τοὺς, τὴ Χαλκιόπη δηλαδὴ μὲ τὰ παιδιὰ τοῦ πεθαμένου
    Φρίξου καὶ τὴν ἁπαλὴ Μήδεια, παρθένο ντροπαλή, ποὺ
    μεγαλοπρεπῆ εἶχε ὄψη, γιὰ νὰ τὸν συνοδεύσουν στὴν πορεία του.
    800. Ὁ ’ψυρτος ὅμως ζοῦσε μακριὰ ἀπ' τὸ παλάτι τῶν γονιῶν του.
    Ἀνέβηκε λοιπὸν μαζὶ μὲ τὶς κόρες στὸ χρυσὸ ἅρμα ὁ Αἰήτης
    καὶ τὰ ἄλογα γρήγορα τὸν μετέφεραν στὴν ὄχθη
    μὲ τοὺς καλαμιῶνες ὅπου συνήθιζε πάντα νὰ ἀναπέμπει
    εὐχὲς καὶ στὰ νερὰ τοῦ ποταμοῦ νὰ ἀφιερώνει σφάγια
    805. ἱερά. Σὲ ἐκεῖνες ἀκριβῶς τὶς ὄχθες εἶχε προσορμίσει ἡ Ἀργώ.
    Τότε τὴν ἀντιλήφθηκε βέβαια ὁ Αἰήτης καὶ διέκρινε
    τοὺς πολλοὺς ἥρωες πού, σὲ ὁμάδες καθισμένοι, ἐμοίαζαν
    μὲ τοὺς ἀθάνατους, γιατί γύρω ἔλαμπαν τὰ ὄπλα. Κι ἀνάμεσα
    σὲ ὅλους αὐτοὺς ξεχώριζε ὁ θεῖος Ἰάσων, γιατί ἡ Ἥρα
    810. τὸν τιμοῦσε ὑπερβολικὰ καὶ τοῦ εἶχε χαρίσει κάλλος
    καὶ μέγεθος καὶ ἐξαιρετικὴ ἀνδρεία, ἀλλὰ ὅταν πλησιάζοντας
    τὰ βλέμματά τους συναντήθηκαν κι ὁ ἕνας τὸν ἄλλον εἶδε,
    πάγωσε ἡ καρδιὰ τῶν Μινύων καὶ τοῦ γιοῦ τοῦ Αἴσονα,
    γιατί σὰν ἥλιος ἔλαμπε ὁ Αἰήτης πάνω στὸ ἅρμα του
    815. ἀπ' τὶς μαρμαρυγὲς ποὺ ξεχύνονταν ἀπ' τὰ χρυσὰ πέπλα.
    Φοροῦσε στὸ κεφάλι τοῦ στέμμα κροσσωτό,
    ποὺ ἔβγαζε ἀκτῖνες φλογερές, καὶ στὰ χέρια
    σκῆπτρο σὰν ἀστραπὴ κρατοῦσε. Οἱ δύο του κόρες
    δίπλα του κάθονταν καὶ μὲ χαρὰ βέβαια τὶς ἔφερνε μαζί του.
    820. Πλησιάζοντας στὸ πλοῖο, κοίταζε μὲ μάτια ἀγριωπὰ
    καὶ βροντερὴ φωνὴ ἀπ' τὰ στήθια ἔβγαλε καὶ τοὺς ἀπειλοῦσε
    μὲ φοβέρες. Ἔξω φρενῶν κραύγαζε καὶ τέλος εἶπε:
    «Ποιοὶ εἶστε σεῖς; Τί χρέος σᾶς φέρνει ἐδῶ; Ἀπὸ ποῦ
    καὶ μὲ τί σκοπὸ ἤλθατε ἐδῶ στὴν Κυτηϊδα γῆ;
    825. Δὲν φοβηθήκατε οὔτε τὴ βασιλική μου δύναμη,
    οὔτε τὸ λαὸ τῶν Κόλχων ποὺ ζοῦν εὐχάριστα, κάτω
    ἀπ' τὸ δικό μου σκῆπτρο, γιατί τοῦ ’ρη τοῦ ἀκοντιστῆ
    εἶναι πολεμιστὲς ἀκαταμάχητοι καὶ ξέρουν καλὰ νὰ πολεμοῦν
    ὅσους ἔρχονται γιὰ μάχη». Ἔτσι μίλησε, καὶ σ' ὅλους
    830. ἁπλώθηκε σιωπή. Ὅμως ἡ 'Ἥρα, ἡ σεβαστὴ θεά, ἔβαλε θάρρος
    στὴν καρδιὰ τοῦ Αἰσονίδη κι ἀπάντησε σὲ κεῖνον
    μὲ δυνατὴ φωνή. «Δὲν ἤλθαμε σὰν λῃστές, οὔτε
    διασχίζοντας τὴ γῆ προκαλοῦμε τὴ μοῖρα, κάνοντας
    ἔργα ἄδικα σὲ ἀνθρώπους, πρᾶγμα ποὺ πολλοὶ
    835. βέβαια προτιμοῦν νὰ κερδίζουν, ζώντας ἔτσι.
    Ἀλλὰ ὁ θεῖος μου Πελίας, τοῦ Ποσειδῶνα γιὸς ἀγαπητός,
    μοῦ ἔταξε ἆθλο, τὸ χρυσόμαλλο δέρας παίρνοντας
    νὰ γυρίσω καὶ πάλι στὴν καλοκτισμένη Ἰωλκό.
    Οὔτε κι οἱ πιστοί μου ἑταῖροι εἶναι ἀνώνυμοι, γιατί εἴμαστε
    840. ἄλλοι ἀπὸ τὸ γένος τῶν θεῶν καὶ ἄλλοι τῶν ἡρῴων.
    Καὶ στοὺς ἀγῶνες ἄπειροι δὲν εἴμαστε, οὔτε στὸν πόλεμο,
    ἀλλὰ φιλοξενούμενοι καὶ ὁμοτράπεζοι εὐχόμαστε νὰ γίνουμε,
    πρᾶγμα ποὺ εἶναι ἄριστο». Ἔτσι μίλησε, μὰ ἡ ὀργὴ τοῦ Αἰήτη
    δυνάμωνε σὰν θύελλα καὶ ἀγριωπὰ τὸν κοίταξε,
    845. φρικτὸ ἐξυφαίνοντας δόλο καὶ σχέδιο γιὰ τοὺς ἥρωες,
    Τέλος ἀπηύθυνε στοὺς Μινύες τὰ λόγια τοῦτα: «Ἂν βέβαια
    ἐπιτεθεῖτε κατὰ μέτωπο στοὺς ἀρειμάνιους Κόλχους,
    ἡ μανία τοὺς ἄνδρες θὰ χαλάσει. Ἐλπίζετε, ἄραγε,
    ὅτι ὡς ἀδήριτο ἆθλο θὰ ἔχετε ἀπὸ μᾶς τὸ χρυσόμαλλο δέρας
    850. γιὰ νὰ τὸ πάτε, παίρνοντας τό, στὴν πατρική σας γῆ;
    Ἂν βέβαια, ὄντας λίγοι, ὑποκύψετε στὴ δική μου φάλαγγα,
    τὸ πλοῖο θὰ συντρίψω, ἐνῷ ἐσεῖς θὰ ἔχετε χαθεῖ. Ἂν ὅμως
    δώσετε πίστη σὲ μένα, πρᾶγμα ποὺ θὰ εἶναι καὶ συμφερότερο
    γιὰ σᾶς, ἐπιλέγοντας τὸν ἄριστο ἢ τὸ βασιλικότερο
    855. ἀπ' ὅλους, ἀφῆστε τὸν νὰ ἀγωνιστεῖ στοὺς ἄθλους ποὺ θὰ ὁρίσω,
    κι ἂς πάρει τὸ χρυσόμαλλο δέρας ποὺ θὰ 'ναι καὶ βραβεῖο σας».
    Λέγοντας αὐτά, σπιρούνισε τὰ ἄλογα καὶ ἔτσι φεύγοντας,
    γύρισε στὸ παλάτι Μὰ οἱ Μινύες ἐνίωσαν ἄγχος στὴν καρδιά τους
    καὶ πεθύμησαν τὸν Ἡρακλῆ, γιατί δὲν μποροῦσαν νὰ ἀντιμετωπί¬σουν
    860. τὸ ἀκαταμάχητο ἔθνος τῶν Κόλχων καὶ τὸν ὁρμητικὸ ’ρη.
    Καὶ τώρα, Μουσαῖε, μὲ συντομία θὰ περιγράψω
    ὅσα ἔπαθαν οἱ δύσμοιροι Μινύες, ἀλλὰ καὶ ὅσα ἔπραξαν.
    Τρέχοντας ἦλθε ἀπ' τὸ παλάτι τοῦ Αἰήτη ὁ ’ργὸς
    μὲ ὡραῖο δόρυ στὸ χέρι, παιδὶ τοῦ Φρίξου, ποὺ ἡ Χαλκιόπη
    865. γέννησε (γιατί στὸ πατρικὸ σπίτι πλαγίασε μαζί του,
    ὅταν στοὺς Κόλχους ἔφθασε πάνω στὰ νῶτα τοῦ Κριοῦ),
    ἀγγέλλοντας στοὺς Μινύες ὅσα ἔμελλε νὰ γίνουν
    στὸν ὀλέθριο Αἰήτη, λόγω τῶν δικῶν τοὺς ἔργων,
    μὰ καὶ γιὰ τὴ Μήδεια ποὺ τόσο ἄτυχο γάμο εἶχε, ἡ ὁποία
    870. μὲ τῆς 'Ἥρας τὴ θέληση δαμάστηκε ἀπὸ παρθενικὰ φίλτρα,
    ἀφοῦ ἡ ἐρωτοτρόφοξ Κυθέρεια ξύπνησε μέσα τῆς γλυκὸ
    πόθο, ὅταν ἡ φοβερὴ Ἐριννὺς στὰ σπλάχνα τῆς τόξευσε
    βέλος. ’κοὺ καὶ πῶς μὲ τὶς ζεῦγκλες ἐδάμασε τὰ πυρίπνοα
    βόδια, ρίχνοντας σὲ τετράπλεθρο αὐλάκι τὸ σπόρο ποὺ ὁ Φρίξος
    875. μὲ τὸ ὡραῖο δόρυ ἔφερε, ὅταν ἔφθασε στὸ σπίτι τοῦ Αἰήτη,
    ὡς δῶρο τοῦ Ἐνυάλιου ἀπὸ τοῦ δράκοντα τὰ δόντια
    καὶ πῶς ἐξολόθρευσε τὸ στάχυ τῶν μανιασμένων σπαρτῶν
    μὲ τὸ ἴδιο του τὸ χέρι καὶ πῶς ὁ Αἰσονίδης κέρδισε
    λαμπρὴ δόξα, καὶ πῶς μέσα στὸ σκοτάδι τῆς νύκτας
    880. ἦλθε ἀπὸ τὰ μέγαρα κρυφά, καλυμμένη μὲ λεπτὸ πέπλο,
    ἡ παρθένος καὶ κακότυχη σύζυγος, γιατί τὴν παρακινοῦσε
    ὁ ἔρωτας καὶ ἡ σεβαστὴ ἀνάγκη στὸ καράβι, τὴν Ἀργώ, νὰ ἔλθει,
    μὴ σκεπτόμενη κανέναν καὶ ἀδιαφορώντας γιὰ τοῦ γονιοί) της
    τὴν ὀργή, καὶ πῶς στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ ἔπεσε κι ἔλαβε στὴν ψυχή της
    885. πολλὲς μορφές, ἐπειδὴ ἤθελε νὰ κυοφορήσει ὡραῖο πρόσωπο,
    πλημμυρίζοντας μὲ δάκρυα τὰ γένια του, οὔτε κι ἐνίωσε
    κάποια ντροπή, ἀλλά, ἐξωθούμενη ἀπὸ τὰ φίλτρα,
    ἀγνόησε τὴν παρθενία καὶ τὸν εὐοίωνο θεσμὸ τοῦ γάμου,
    κι ἄλλα πολλὰ βέβαια ποὺ ὕστερα θ'ἀκούσεις.
    890. Μὰ ὅταν ἡ Μήδεια ἄφησε κρυφά του Αἰήτη τὸ παλάτι
    κι ἦλθε στὸ δικό μας πλοῖο, τότε σκεφτόμαστε μὲ τί τέχνασμα
    τὸ χρυσόμαλλο δέρας νὰ ἁρπάξουμε ἀπὸ τὴν ἱερὴ
    βαλανιδιά, ἀφοῦ φθάσουμε ὡς ἐκεῖ. Εὔκολά μας φαίνονταν
    στὸ νοῦ μας, ἀλλὰ κανεὶς δὲν ἤξερε τὸν ἀνέλπιστο
    895. ἀγῶνα, γιατί μεγάλο πράγματι ἔργο θὰ ἔπεφτε στοὺς ὤμους
    τῶν ἡρῴων ὅλων καὶ θὰ πρόβαλε ὁ πυθμένας τῶν κακῶν.
    Γιατί μπροστὰ ἀπ' τοῦ Αἰήτη τὸ παλάτι καὶ ἀπὸ τὸ ὄμορφο
    ποτάμι, ὑπῆρχε μακρὺ περίφραγμα γύρω, ἐννιὰ ὀργιῶν,
    ποὺ φρουροῦνταν μὲ πύργους καὶ ὀγκόλιθους καλοπελεκημένους,
    900. περιβαλλόμενο μὲ ἑπτὰ κύκλους κι εἶχε ἀκόμη
    τρεῖς πελώριες χαλκόδετες πύλες καὶ μαζὶ μὲ αὐτὲς ὑψωνόταν
    τεῖχος ποὺ περιβαλλόταν ἀπὸ χρυσὲς ἐπάλξεις. Σὲ κάθε
    παραστάτη τῶν πυλῶν μία βασίλισσα διακρίνεται ἀπὸ μακριὰ
    νὰ στέκει, ἀνάβοντας τὴ φλόγα τοῦ πυρός, κι αὐτὴν οἱ Κόλχοι
    905. ἐξιλεώνουν ὡς θορυβώδη Ἀρτέμιδα, φύλακα τῆς πύλης.
    Φοβερὴ εἶναι στὰ μάτια τοῦ ἀνθρώπου καὶ τρομερὴ στ' αὐτιά τους,
    ἂν βέβαια δὲν ἔχει στὶς ἱερουργίας μυηθεῖ καὶ στὶς καθαρτήριες
    τελετές, τοὺς καθαρμοὺς δηλαδὴ ποὺ ἡ ἱέρεια καὶ μυημένη Μήδεια
    ἔκρυβε, αὐτὴ ἡ κακοπαντρεμένη, μαζὶ μὲ τὶς Κυτιάδες κόρες.
    910. Οὔτε ποτὲ ντόπιος κανεὶς ἀπ' τοὺς θνητοὺς εἰσχώρησε μέσα
    σ' ἐκείνη τὴν ὁδό, μὰ οὔτε καὶ ξένος τὸ κατῶφλι πέρασε,
    γιατί παντοῦ τους ἐμποδίζει ἡ φοβερὴ θεά, ἡ κυβερνήτρια,
    ποὺ προκαλεῖ λύσσα μὲ τὰ σκυλιά της, ποὺ ἔχουν πύρινα
    μάτια. Καὶ στὸν ἔσχατο μυχὸ τοῦ περιφράγματος
    915. ὑπάρχει ἄλσος σκιερὸ μὲ θαλερὰ δένδρα, ὅπου πολλὲς
    δάφνες βρίσκονται καὶ κρανιὲς καὶ θεόρατα πλατάνια
    καὶ χαμηλά, ἀνάμεσα στὶς ρίζες, ὑπάρχουν βότανα καὶ θάμνοι,
    δηλαδὴ ἀσφόδελος καὶ κλύμενο κι ἀδίαντος εὐωδιαστός,
    σπάρτο καὶ κάππαρη, ἱεροβοτάνη κι ἀνεμώνη,
    920. ὄρμινο καὶ ἀγριοκάρδαμο, κυκλάμινο ἰῶδες,
    λεβάντα, παιονία καὶ πολυκνημο μὲ τὰ πολλὰ κλαδιά,
    ἐπίσης μανδραγόρας, λιβανόχορτο καὶ εὔθραυστο
    δίκταμνο, ἀρωματικὸς κρόκος καὶ κάρδαμο, ἐκεῖ ἀκόμη
    ἦταν χαμομῆλι, σμίλακας, λεοντοπόδιο καὶ μαύρη
    925. παπαροῦνα, ἀλκεία, κάρπασο καὶ πάναξ, ἀκόνιτο
    κι ἄλλα φυτὰ πολλά, δηλητηριώδη, ποὺ βγαίνουν ἀπ' τὴ γῆ.
    Στὸ μέσον του πυκνοῦ ἄλσους μία ὄμορφη βαλανιδιὰ
    μὲ πανύψηλο κορμὸ ἅπλωνε γύρω τὰ κλαδιά της καὶ
    στὰ ψηλὰ κλωνάρια τῆς τὸ χρυσόμαλλο δέρας κρεμόταν
    930. δεξιὰ κι ἀριστερά, φρουρούμενο ἀπὸ δράκο φοβερό,
    τέρας ὀλέθριο γιὰ τοὺς θνητούς, ἀπερίγραπτο,
    ἀστράφτοντας μὲ χρυσὲς φολίδες. Καὶ τὸ φυλάει,
    ἀνεβοκατεβαίνοντας ἀπὸ τὴ ρίζα στὸν κορμὸ μὲ φοβερὲς
    κινήσεις ὡς τὸ δέρας, ὄντας τὸ φόβητρο τοῦ ὑποχθονίου Διός.
    935. Ἔτσι συνεχῶς τὸ φρουρεῖ, γι' αὐτὸ κι ἀκοίμητος μένει,
    στρέφοντας τὰ ἄκρα τῶν βλεφάρων γύρω ἀπὸ τὰ γαλανά του
    μάτια. Ἀφοῦ ἀκούσαμε τούτη τὴν ἀλήθεια, τὸ πῶς εἶναι,
    καθὼς καὶ γιὰ τὴ Μουνυχία Ἑκάτη καὶ τὴ φρουρὰ τοῦ δράκοντα
    καὶ ὅλα ὅσα ἡ Μήδεια μᾶς εἶπε καθαρά, ζητούσαμε
    940. μία ἀπροσδόκητη διέξοδο τοῦ ἐπίμοχθου ἄθλου,
    πῶς δηλαδὴ ἐξευμενίζοντας νὰ πείσουμε τὴν Ἀγροτέρα
    καὶ πῶς στὸ πελώριο θηρίο νὰ φθάσουμε καί, παίρνοντας
    τὸ δέρας, νὰ γυρίσουμε στὴν πατρική μας γῆ.
    Καὶ τότε ὁ Μόψος φώναξε τοὺς ἥρωες ὅλους
    945. (ἐμπνεόμενος γι' αὐτὰ ἀπὸ τὴ μαντοσύνη του)
    νὰ μὲ παρακαλέσουν νὰ ἐξιλεώσω τὴν Ἀρτέμιδα, καθὼς αὐτοὶ
    θὰ ἐπιδίδονταν στὸν ἆθλο, καὶ νὰ πλανέψω τὸ ὑπερήφανο
    θηρίο. Πράγματι, ἐκεῖνοι, πλησιάζοντας γύρω, μὲ παρακαλοῦσαν.
    Μὰ ἐγὼ κάλεσα τὸν Αἰσονίδη νὰ ὁρίσει δύο ἄνδρες κραταιούς,
    950. τὸν ἰπποδαμαστὴ Κάστορα καὶ τὸν ἔξοχο Πολυδεύκη τὸν πυγμάχο,
    μαζὶ καὶ τὸν Ἀμπυκίδη Μόψο, γιὰ νὰ τελειώσουν τὸ ἔργο.
    Ἡ Μήδεια μόνη ἀπ' ὅλους μὲ ἀκολουθοῦσε καὶ φθάνοντας
    μαζὶ στὰ περιφράγματα καὶ στὴν ἱερὴ διαμονή, ἄρχισα
    λάκκο πλατὺ στὸ ἔδαφος νὰ σκάβω τριπλό, σὲ τρεῖς σειρές.
    955. Κι εὐθὺς στὸ λάκκο σωρίασα κλαδιὰ ἀπὸ ἄρκευθο ξερή, κέδρο,
    ράμνο ἀγκαθερὴ καὶ ἰτέα κλαίουσα, καὶ μέσα στὸ λάκκο
    ἄναψα φωτιά. Μὰ καὶ ἡ Μήδεια πολλὰ φάρμακα
    μοῦ ἔφερνε, ποὺ ἐκείνη τὰ ἤξερε καὶ τὰ ἔπαιρνε
    ἀπ' τὰ κιβώτια ποὺ ἦταν στὸ μυρωμένο ἄδυτο.
    960. Κι ἔπειτα ἔπλασα κριθαρόπιτες καὶ τὶς ἔβαλα σὲ κάνιστρα
    καὶ ρίχνοντας τὲς στὴ φωτιά, πρόσφερα θυσία,
    ἀφοῦ ἔσφαξα τρία μικρὰ κατάμαυρα σκυλιά.
    Κι ἀνέμιξα στὸ αἷμα γαλαζόπετρα κι ἀκόμη
    σαπουνόχορτο, ἁγιάγκαθο, σχιστὴ καὶ ἀπεχθὲς
    965. ψυλλόχορτο, ἄγχουσα κόκκινη καὶ χάλκιμο. Κι ὕστερα
    ἀφοῦ γέμισα μ' αὐτὸ τῶν σκύλων τὶς κοιλιές, τ' ἀπόθεσα
    πάνω στὰ κλαδιὰ κι ἔκανα μὲ νερὸ σπονδὲς γύρω στὸ λάκκο.
    Ὕστερα φόρεσα μαῦρα ροῦχα κι ἔκανα ἐπικλήσεις
    κτυπώντας τὸν ἀπεχθῆ χαλκό. Κι ἐκεῖνες γοργὰ ὑπάκουσαν
    970. διασχίζοντας τοὺς ἄδειους τόπους τοῦ ἀγέλαστου βαράθρου,
    ἡ Τισιφόνη δηλαδή, ἡ Ἀληκτῶ κι ἡ θεία Μέγαιρα, κρατώντας
    δαυλοὺς ξερῶν πεύκων μὲ φλόγα φονική, ἐνῷ ἅρπαζε
    φωτιὰ ὁ λάκκος καὶ βρυχόταν τὸ ὀλέθριο πῦρ.
    Μία σκοτεινὴ φλόγα ὑψώθηκε, ἀκολουθούμενη ἀπὸ στήλη
    975. καπνοῦ καὶ ξαφνικὰ μέσα ἀπ' τὴ φλόγα πρόβαλαν
    δεινὲς μορφὲς τοῦ ’δη, φρικιαστικές, σκληρὲς κι ἀπρόσβλεπτες.
    Γιατί ἡ μία εἶχε σῶμα σιδερένιο, τὴν ὁποία οἱ θνητοὶ ἀποκαλοῦν
    Πανδῶρα καὶ μαζὶ μία θυελλώδης ἔφθανε μορφὴ τρικέφαλη,
    τέρας ὀλέθριο στὴν ὄψη, ἀπέθαντο, ἡ Ἑκάτη δηλαδή,
    980. ἡ κόρη τοῦ Ταρτάρου. Στὸν ἕναν ὦμο τῆς ἀριστερὰ
    ἄλογο καθόταν μὲ μεγάλη χαίτη, καὶ δεξιὰ μία σκύλα
    μὲ ὄψη λυσσασμένη, ἐνῷ στὴ μέση ἕνας ὄφις ἀγριωπός,
    στὰ χέρια πάλι κρατοῦσε ξίφη μὲ λαβές. Ἔτσι ἀπ' τὴ μία
    ἡ Ἑκάτη καὶ ἀπ' τὴν ἄλλη ἡ Πανδῶρα, στροβιλίζονταν γύρω
    985. ἀπὸ τὸ λάκκο κυκλικά, συνοδευόμενες ἀπ' τὶς Ποινές.
    Καὶ ξαφνικὰ φάνηκε τὸ σῶμα τῆς Ἀρτέμιδος, ποὺ φρουρὸς
    ἦταν. Πυρσοὺς κρατοῦσε ἀπὸ πεῦκα στὰ χέρια κι ἀτένιζε
    τὸν οὐρανό. Τὰ σκυλιὰ τῆς κουνοῦσαν φιλικὰ τὴν οὐρά τους,
    ἐνῷ τὰ μάνταλα στὶς βαριὲς ἀμπάρες λύνονταν καὶ ἄνοιγαν
    990. τοῦ δυνατοῦ τείχους οἱ ὡραῖες πύλες, ἀφήνοντας νὰ φανεῖ
    τὸ λαμπρὸ ἄλσος. Τότε πέρασα τὸ κατῶφλι, ἐνῷ ἡ Μήδεια,
    τοῦ Αἰήτη κόρη, καὶ ὁ λαμπρὸς γιὸς τοῦ Αἴσονος, γρήγορα
    ἀκολουθοῦσαν μὲ τοὺς Τυνδαρίδες, μαζὶ καὶ ὁ Μόψος.
    Μὰ ὅταν φάνηκε ἀπὸ κοντὰ ἡ ὡραία βαλανιδιά,
    995. τὸ κρηπίδωμα τοῦ ξενίου Διὸς καὶ ἡ βάση τοῦ βωμοῦ,
    κούνησε τὸ κεφάλι τοῦ ὁ δράκοντας, συρόμενος ἑλικοειδῶς
    ἔξω ἀπὸ τὶς ἀπρόσιτες κρύπτες του, καὶ τὸ γένι τοῦ τὸ βλοσυρό,
    ἐνῷ τρομακτικὸ ἔκανε σφύριγμα. Δονήθηκε ὁ αἰθέρας
    καὶ τὰ δένδρα τρανταζόμενα ἀπὸ τὴ ρίζα, κραδαίνονταν
    1000. πέρα-δώθε μὲ θόρυβο κι ἀντηχοῦσε τὸ σκιερὸ ἄλσος.
    Τρόμος κατέλαβε τοὺς ἑταίρους καὶ μένα καὶ μόνον ἡ Μήδεια
    παράμερα στεκόταν μὲ ἀτάραχη καρδιὰ στὰ στήθη καὶ μάζευε
    μὲ τὰ χέρια τῆς κομμάτια ἀπὸ ὀλέθριες ρίζες. Καὶ τότε ἀμέσως
    κούρδισα τῆς φόρμιγγας τὴ θεία φωνὴ κι ἀπ' τὴν ὑπάτη
    1005. τῆς λύρας χορδή, ἄρχισα νὰ κρούω καὶ μὲ βαριὰ καὶ σιγαλὴ
    φωνὴ κάτω ἀπ' τὰ χείλια ν' ἀναπέμπω ὕμνο, γιατί τὸν ὕπνο
    καλοῦσα, βασιλιὰ θεῶν κι ἀνθρώπων ὅλων νὰ ἔλθει
    καὶ νὰ μαλακώσει τὴ μανία τοῦ ἰσχυροῦ δράκοντα.
    Κι ἐκεῖνος ἀποκρινόμενος, ἦλθε στὴν Κυτηϊδα γῆ κοιμίζοντας
    1010. τὰ γένη τῶν ἀνθρώπων ποὺ ὁλημερὶς μοχθοῦν
    καὶ τῶν ἀνέμων τὶς δυνατὲς πνοὲς καὶ τὰ κύματα τοῦ πόντου
    καὶ τὶς πηγὲς τῶν ἀενάων ὑδάτων καὶ τὰ ρεύματα τῶν ποταμῶν
    μὰ καὶ τὰ πουλιὰ καὶ τὰ ζῷα, ὅσα ζοῦν καὶ ἕρπουν τὰ διαπέρασε
    ὅλα κοιμίζοντας τὰ κάτω ἀπὸ τὶς χρυσὲς φτεροῦγες του.
    1015. Κι ἔφθασε τέλος στὴν ὁλάνθιστη χώρα τῶν σκληρῶν Κόλχων
    κι εὐθὺς ὑπνηλία βαθιά, ὅμοια μὲ θάνατο, κατέλαβε τὰ μάτια
    τοῦ πελώριου δράκοντα καὶ ἀναπαύοντας τὴ μακριὰ ράχη του
    στὴ γῆ, ἀπίθωσε ἀνάμεσα στὶς φολίδες τὸ βαρὺ κεφάλι του.
    Θαμπώθηκε ἡ Μήδεια ἡ κακοπαντρεμένη μὲ τὸ θαῦμα αὐτὸ καὶ
    1020. τρέχοντας στὸν ἔξοχο γιὸ τοῦ Αἴσονα, τοῦ ἔδινε θάρρος,
    παρακινώ¬ντας τὸν νὰ ἁρπάξει ἀπ' τὸν κορμὸ τοῦ δένδρου τὸ χρυσόμαλλο
    δέ¬ρας. Κι ἐκεῖνος συγκατένευσε καὶ παίρνοντας τὸ μέγα δέρας, γύρισε
    στὸ πλοῖο. Χάρηκαν πολὺ οἱ ἥρωες Μινύες καὶ ὕψωσαν τὰ χέρια
    πρὸς τοὺς ἀθάνατους θεοὺς ποὺ διαμένουν ψηλὰ στὸν πλατὺ οὐρα¬νό.
    1025. Μαζεμένοι γύρω ἀπ' τὸ δέρας, τὸ θαύμαζαν.
    Μὰ ὁ Αἰήτης, ἀκούγοντας ἀπ' τοὺς ὑπηρέτες τὴ φυγὴ τῆς Μήδειας,
    πρόσταξε εὐθὺς τὸν ’ψυρτο νὰ μαζέψει τὸ στράτευμα καὶ νὰ ψάξει
    γιὰ τὴν κόρη ποὺ ἦταν ὁμοπάτρια ἀδελφή του. Καὶ πράγματι,
    δὲν ἄργησε καὶ γρήγορα ἔσπευσε στὶς ἐκβολὲς τοῦ ποταμοῦ,
    1030. ὅπου ἦταν ὁ λόχος τῶν ἡρῴων, καὶ συνάντησε τὴ φοβερὴ παρθένο.
    Ἡ ἔναστρη νύκτα ἔφθανε στὸ μέσον της πορείας της, ἐνῷ ἐκτελοῦνταν
    τὸ στυγερὸ καὶ δόλιο σχέδιο καὶ τὸ σκοτεινὸ ἔργο τῶν μοιρῶν,
    ἀπὸ τὸν ἔρωτα τῆς Μήδειας ἐμπνευσμένο σὲ βάρος τοῦ περίφημου
    Ἀψύρτου. Γιατί ἀφοῦ τὸν σκότωσαν, τὸν ἔριξαν στὶς ἐκβολές του
    1035. φουσκωμένου ποταμοῦ. Τὸ ὁρμητικὸ ρεῦμα παρέσυρε τὸ σῶμα καὶ
    κτυπημένο ἀπ' τοὺς στροβίλους, τὸ μετέφερε ὡς τὸ κῦμα της
    τα¬ραγμένης θάλασσας, ποὺ τελικὰ τὸ ξέβρασε στὶς νήσους ποὺ τώρα
    ὀνομάζουν Ἀψυρτίδες. Μὰ κι αὐτοὶ δὲν διέφυγαν
    ἀπ' τοῦ Διὸς τὸ ἄγρυπνο βλέμμα καὶ τῆς Θέμιδος. Γιατί μπαίνοντας
    1040. στὸ καράβι, ἔκοψαν τὰ σχοινιὰ ποὺ τὸ κρατοῦσαν κι ἀπ' τὶς δύο
    μεριὲς τῆς ὄχθη; καὶ μὲ γρήγορα κουπιὰ ἔπλεαν βιαστικὰ στὸ
    μέρος αὐτὸ τοῦ ποταμοῦ, ὄχι ὅμως πρὸς τὸν πόντο, μέσα ἀπό του
    Φάσιδος τὸ στόμα μὲ τὰ πολλὰ ψάρια, ἀλλὰ πλανευτήκαμε καὶ
    ὁδηγούμαστε πίσω ἀναπλέοντας. ’φηναν πίσω τὶς πόλεις τῶν
    1045. Κόλχων οἱ ἄφρονες Μινύες καὶ ζοφερή τους κάλυπτε ἡ νύκτα.
    Ὅμως βιαζόμαστε καὶ γοργὰ ἀπὸ ἀφροσύνη τρέχοντας,
    διασχίζαμε τὸ ρεῦμα ποὺ περνοῦσε ἀπὸ τὴ μέση της πεδιάδας
    τὴν ὁποία πολλοὶ ἄνθρωποι νέμονται, οἱ Γυμνοὶ καὶ οἱ Βουνόμοι,
    μαζὶ κι οἱ ’ρκυες ἀγρότες, κι ἡ φυλὴ τῶν Κερκετικῶν καὶ τῶν
    1050. ἀγέρωχων Σινδῶν, ποὺ κατοικοῦν στὰ Χαρανδαία φαράγγια
    καὶ στὴ στενὴ Ἐρύθεια, κοντὰ στοῦ Καυκάσου τὶς πλαγιές.
    Μὰ ὅταν ἀπὸ τὴν ἀνατολὴ φάνηκε ἡ αὐγή, ποὺ δίνει
    στοὺς θνητοὺς χαρά, πλησιάσαμε σὲ μία νησῖδα χλοερή,
    σὲ ἕναν τόπο τὸν ὁποῖο μεγάλα ρεύματα δύο ποταμῶν
    1055. διαρρέουν, ὁ φαρδὺς Φάσις καὶ ὁ Σαράγγης, ποὺ ἤρεμα κυλᾷ,
    τοῦτον τὸν ποταμὸ ἡ Μαιώτις πλημμυρίζει διὰ μέσῳ τῆς ξηρᾶς
    καὶ τὸν στέλνει στὴ θάλασσα, ἀφοῦ διατρέξει τὸ χορταριασμένο
    βαλτότοπο. Κωπηλατώντας μέρα καὶ νύκτα σὲ δύο τέτοια
    τριμερῆ διαστήματα τοῦ χρόνου, φθάσαμε στὸν πόρο τοῦ Βοός,
    1060. στὴ μέση της λίμνης, ὅπου κάποτε ὁ κλέφτης τῶν βοδιῶν Τιτάν,
    πάνω σὲ ἕναν ταῦρο δυνατό, πέρασε ἀπὸ τὸν πόρο τῆς λίμνης.
    Ἔτσι κωπηλατώντας ὅλη μέρα, στοὺς κομψοχίτωνες
    φθάσαμε Μαιῶτες κι ἔπειτα στῶν Γελωνῶν τὸ ἔθνος
    καὶ στὶς πολλὲς φυλὲς τῶν Βαθυχαίτων, στοὺς Σταυρομάτες
    1065. δηλαδή, τοὺς Γέτες, τοὺς Γυμναίους τοὺς Κέκρυφες,
    τοὺς ’ρσωπες καὶ στὰ ἔθνη τῶν Ἀριμασπῶν, λαὸ πλούσιο
    ποὺ τὸ γένος τοὺς κατοικεῖ γύρω στὴ Μαιώτιδα λίμνη.
    Μὰ οἱ ἀθάνατοι, σκληρὴ δυστυχία ἐπέβαλαν στοὺς Μινύες,
    κι ἀφοῦ διαπλεύσαμε τὰ νερὰ πάνω ἀπὸ τὸν ἔσχατο βυθό,
    1070. ???????????????????????
    Κι ὁ ἄνεμος ἐκεῖ ἐξαπολύει φοβερὸ ὄλεθρο, ἀφοῦ μαίνεται
    σφυρίζοντας στὶς χαμηλὲς τὶς ὄχθες καὶ ἀπέραντη ἁλμύρα
    φθάνει ἀπὸ τὰ βόρεια πέρατα πρὸς τὸν ὠκεανό. Ἐδῶ
    λοιπὸν ἡ Ἀργὼ ἀναρπαγεῖσα ἔπλεε μέσα ἀπ' τὸ στόμιο
    1075. καὶ ἐννιὰ μέρες βέβαια καὶ νύκτες μοχθούσαμε ἀφήνοντας
    ἀπ' τὴ μία πλευρὰ κι ἀπ' τὴν ἄλλη τὶς γειτονικὲς φυλὲς θνητῶν,
    τῶν Πακτὼν δηλαδὴ καὶ τῶν Ἀρκτείων, τὸ γένος τῶν ἀγέρωχων
    Δελίων, τοὺς τοξοφόρους Σκύθες, πιστοὺς θεράποντες
    τοῦ ’ρεως, τοὺς αἰμοδιψεῖς Ταύρους ποὺ προσφέρουν ἄγριες
    1080. θυσίες στὴ Μουνυχία, ποὺ ὁ κρατῆρας τῆς ζητάει αἷμα θνητῶν,
    κι ἀκόμη στοὺς Ὑπερβόρειους φθάσαμε, στοὺς Νομάδες
    καὶ στῶν Κασπίων τὸ ἔθνος. Κι ὅταν τὴ δέκατη μέρα φάνηκε
    ἡ φεγγοβόλα αὐγή, φθάσαμε ὡς τὶς χαράδρες τῶν Ριπαίων
    κι ἐκεῖ προχωρώντας γρήγορα ἡ Ἀργὼ μέσα ἀπὸ στενὸ
    1085. ρεῦμα ἔπεσε στὸν ὠκεανό. Κρόνιο πόντο τὸν ἀποκαλοῦν
    οἱ Ὑπερβόρειοι μὰ καὶ θάλασσα νεκρή. Καὶ δὲν ἐλπίζαμε
    βέβαια ὅτι θὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὸ φοβερὸ ὄλεθρο,
    ἂν ὁ Ἀγκαῖος δὲν κατηύθυνε τὸ ὁρμητικὸ καράβι
    ποὺ ἐξωθοῦνταν ἀπὸ ἰσχυρὴ δύναμη στὸ δεξιὸ γιαλό,
    1090. ἀναγκάζοντας τὸ νὰ ὑπακούσει στὰ πελεκητὰ πηδάλια, ἔτσι
    αὐτὸ ἀναπήδησε στὴ θάλασσα πιεζόμενο ἀπ' τὰ δύο χέρια του.
    Ἀλλὰ ὅταν καταβληθήκαμε ἀπὸ τὴν κοπιαστικὴ κωπηλασία
    ????????????????????????
    καὶ τὰ χέρια δὲν ἄντεχαν πιά, οἱ ἥρωες μὲ θλιμμένη καρδία
    1095. ἔγυραν τὰ μέτωπά τους πάνω στὰ σταυρωμένα χέρια τους
    σκουπίζοντας τὸν ἱδρῶτα καὶ ὑπέφεραν ἀπ' τὴ μεγάλη πεῖνα.
    Κι ὁ Ἀγκαῖος πήδησε ἔξω καὶ παρότρυνε καὶ τοὺς ἄλλους ἥρωες
    μὲ λόγια μαλακὰ νὰ κατεβοῦν. Κι ἐπειδὴ ἦταν τέναγος αὐτοὶ
    ???????????????????????


    Dernière édition par Helene le Sam 26 Jan - 14:58, édité 1 fois


    ___________________________________________________________________________________________
    ΜΕΛΕΤΕΙ ΤΟ ΠΑΝ
    Helene
    Helene
    Admin
    Admin


    Messages : 7126
    Date d'inscription : 12/04/2012
    Localisation : Athènes- Grèce

    ΟΡΦΕΩΣ - ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ (ἀρχαῖο κείμενο στίχοι 1-1180)  Empty Re: ΟΡΦΕΩΣ - ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ (ἀρχαῖο κείμενο στίχοι 1-1180)

    Message  Helene Sam 26 Jan - 14:58

    1100. πήδησαν πάνω ἀπ' τὰ τοιχώματα, βυθίζοντας τὰ πόδια στὰ ρηχὰ
    νερά. Κι εὐθὺς ἔδεσαν τὸ πλοῖο μὲ σχοινιὰ καλοστριμμένα,
    ἀφοῦ ἔβαλαν μακρὺ σχοινὶ στὸ ἀκραῖο μέρος τῆς πρύμνης
    κι ἔπειτα ὁ ’ργος κι ὁ Ἀγκαῖος τὶς ἄκρες ἔδωσαν στοὺς ἥρωες
    νὰ πιάσουν, καὶ προχωρώντας ἔτσι στὸ γιαλό, ἔσερναν
    1105. βιαστικὰ τὸ καράβι Κι ἀκολουθοῦσε τὸ ποντοπόρο πλοῖο
    διασχίζοντας τὸ θαλάσσιο δρόμο δίπλα ἀπὸ τὰ ἀνώμαλα
    κροκάλια. Κι αὐτό, γιατί δὲν σήκωνε οὔριος ἄνεμος, γλυκός, ἀπὸ πνοὲς
    σφοδρῶν ἀέρηδων, τὰ νερὰ τῆς θάλασσας κι ὁ ἥσυχος πόντος
    κοιμόταν κάτω ἀπ' τὴν Ἐλίκη καὶ τὰ τελευταία νερὰ
    1110. τῆς Τηθύος. Μὰ τὴν ἕκτη ἡμέρα, ὅταν ἦλθε ἡ φεγγοβόλα αὐγή,
    φθάσαμε στὸ εὔφορο καὶ πλούσιο τῶν Μακροβίων ἔθνος,
    ποὺ ζοῦν ἐπὶ πολλὲς περιόδους ἑκατονταετεῖς ὅπου κάθε
    ἔτος περιέχει δώδεκα χιλιάδες μῆνες πανσελήνου
    καὶ δὲν προσβάλλονται καθόλου ἀπ' τῶν θνητῶν τὰ δεινά.
    1115. Μὰ κι ὅταν φθάσουν στὸ ὁρισμένο ἀπ' τὴ μοῖρα τέρμα,
    μέσα σὲ γλυκὸ ὕπνο συναντοῦν τὸ τέλος τοῦ θανάτου. Οὔτε
    βέβαια μεριμνοῦν γιὰ τὰ ἐγκόσμια καὶ γιὰ τὰ ἀνθρώπινα ἔργα,
    ἀλλὰ ζώντας ἀνάμεσα σὲ λιβάδια, τρέφονται μὲ γλυκιὰ τροφή,
    ἀντλώντας ἀπὸ τὴ δροσερὴ ἀμβροσία θεῖο ποτὸ κι ὅλοι
    1120. μαζὶ ἀκτινοβολοῦν χαρούμενα, σὰν νὰ εἶναι συνομήλικοι.
    Γλυκιὰ γαλήνη πάντα ἐκφράζεται ἀπ' τὰ μάτια τῶν παιδιῶν
    καὶ τῶν γονιῶν, γιατί γνωρίζουν στὴν καρδιά τους
    τὰ δίκαια ποὺ πρέπει νὰ γίνονται καὶ ὅσα συνετὰ πρέπει
    νὰ λέγονται. Καὶ ὅλους αὐτοὺς μαζί τους προσπεράσαμε,
    1125. προχωρώντας πεζοὶ στὸ γιαλὸ κι ἔπειτα, τραβώντας
    τὸ γρήγορο πλοῖο, στοὺς Κιμμέριους φθάσαμε, ποὺ μόνοι
    αὐτοὶ στεροῦνται τὸ λαμπρὸ φῶς τοῦ πυρίδρομου ἡλίου,
    γιατί τὸ Ριπαῖο ὅρος ἐμποδίζει τὴν ἀνατολὴ καθὼς
    καὶ ὁ Κάλπιος αὐχένας κι ἐπίσης ἡ πελώρια Φλέγρη γέρνει
    1130. ἀπὸ ψηλά, ἐπισκιάζοντας τὸ μεσημεριάτικο ἀέρα.
    Μὰ καὶ οἱ ’λπεις, μὲ τὴ μακριὰ κορυφογραμμή, κρύβουν
    τοῦ δειλινοῦ τὸ φῶς ἀπὸ κείνους τοὺς ἀνθρώπους,
    καὶ ὁμίχλη πάντα τοὺς σκεπάζει ἐκεῖ. Ἀπὸ δῶ ξεκινώντας
    βιαστικά, φθάσαμε πεζοὶ σὲ ἕνα τραχὺ ἀκρωτῆρι
    1135. καὶ μία ἀπάνεμη ἀκτή. Ἐδῶ ἀναβλύζοντας μὲ βαθιὲς δῖνες
    ὁ χρυσορρόης ποταμὸς Ἀχέρων, διαρρέει μία ψυχρὴ περιοχὴ
    καὶ χύνει τὰ ἀργυροχρῶμα νερὰ πέρα μακριά, αὐτὰ
    κάποια μαύρη λίμνη λένε πὼς τὰ δέχεται. Μὰ κοντὰ
    στοῦ ποταμοῦ τὶς ὄχθες, δένδρα θαλερὰ θροΐζουν γέρνοντας,
    1140. ποὺ εἶναι πάντα μὲ καρποὺς γεμάτα μέρες καὶ νύκτες συνεχῶς.
    Ἐδῶ βρίσκεται κι ἡ χαμηλὴ Ἐρμιόνεια μὲ πολλὰ βοσκοτόπια,
    μὲ τείχη ὀχυρωμένη καὶ μὲ καλοστρωτοὺς δρόμους.
    Σ' αὐτὴν ζοῦν γένη δικαιότατων ἀνθρώπων κι οἱ νεκροὶ
    οἱ δικοί τους εἶναι ἀπαλλαγμένοι ἀπὸ ναῦλο. Κι ἀπὸ ἐδῶ
    1145. οἱ ψυχὲς ταξιδεύουν, διασχίζοντας τὸν Ἀχέροντα
    μὲ βαθουλὴ βάρκα. Καὶ οἱ πύλες τοῦ ’δη, οἱ ἀδιάρρηκτες,
    εἶναι κοντὰ στὴν πόλη, καθὼς καὶ τὸ πλῆθος τῶν ὀνείρων.
    Μὰ ὅταν φθάσαμε σὲ τούτου τοῦ λαοῦ τὴν πόλη καὶ τὰ σπίτα,
    ἐκπληρώνοντας, λόγω τῆς δικῆς μας ἀπερισκεψίας τὴ βαριὰ
    1150. μοῖρα, ὁ Ἀγκαῖος μπῆκε στὸ πλοῖο κι ἀμέσως πρόσταξε
    τοὺς ἑταίρους, ποὺ κατάκοποι ἦταν ὅλοι, νὰ εἰσέλθουν,
    καὶ τοὺς μίλησε μὲ τέτοια γλυκὰ λόγια: «Φίλοι, ὑπομείνετε
    τὸ μόχθο, γιατί ἐλπίζω πὼς τίποτε χειρότερο σέ μας
    δὲν θὰ ἐμφανιστεῖ. Διακρίνω κιόλας τὸ σφοδρὸ Ζέφυρο
    1155. ποὺ σηκώνεται, ποὺ ταράζει τὰ νερά, καὶ τὸ ἀπέραντο κῦμα
    τοῦ ὠκεανοῦ δὲν κελαρύζει πιὰ πάνω στὴν ἄμμο. Μὰ γρήγορα
    στῆστε τὸ κατάρτι στὸ μεσοδόκι μέσα καὶ λῦστε τὰ πανιὰ
    ἀπ' τὰ σχοινιά. Κι ἁπλώνοντας τὰ σύνεργα, σφίξτε τὰ μὲ τέχνη,
    τακτοποιώντας τὰ στὰ δύο τοιχώματα τοῦ πλοίου».
    1160. Ὅλα λοιπὸν μὲ τὴ σειρὰ τὰ ἔκαναν, ἐνῷ ἀπὸ τὸ κοῖλο
    πλοῖο βρυχώμενη κραύγασε ἡ βαλανιδιὰ ἀπ' τὸν Τόμαρο,
    τὴν ὁποία κάποτε ἡ Παλλάδα ἐνέβαλε στοὺς ἁρμοὺς
    τῆς Ἀργοῦς. Κι ἐνῷ εἶχαν μείνει ὅλοι ἔκπληκτοι, μίλησε καὶ εἶπε:
    «Ὠιμένα, καλύτερα νὰ εἶχα συντριβεῖ καὶ νὰ εἶχα χαθεῖ
    1165. στὶς Κυανέες Πέτρες καὶ στὴν τρικυμία τοῦ Εὐξείνου,
    παρὰ τώρα ἄδοξη νὰ μεταφέρω τὴ γνωστὴ πιὰ σὲ ὅλους
    ἄγνοια τῶν βασιλιάδων. Γιατί τώρα μᾶς ἀκολουθεῖ
    ἀπὸ κοντὰ παντοτινὴ Ἐριννὺς τοῦ συγγενικοῦ αἵματος
    τοῦ σκοτωμένου Ἀψύρτου κι ἔρχεται ἡ μία συμφορὰ
    1170. πάνω στὴν ἄλλη. Γιατί θὰ πέσω σὲ ἄθλια τώρα καὶ θλιβερὰ
    δεινὰ φθάνοντας κοντὰ στὶς Ἱερνίδες νήσους, ἐκτὸς ἐάν,
    παρακάμπτοντας τὰ ἱερὰ ἀκρωτήρια, φθάσετε
    στὸν ἐσωτερικὸ κόλπο τῆς ξηρᾶς καὶ τῆς ἀδάμαστης
    θάλασσας καὶ ἀνοιχτῶ ἔξω στὸ πέλαγος τὸ Ἀτλαντικό».
    1175. Αὐτὰ εἶπε καὶ σταμάτησε ἡ φωνή, μία παγωμάρα ὅμως
    διαπέρασε τὴν καρδιὰ τῶν Μινύων, γιατί δὲν σκόπευαν
    νὰ φθάσουν στὸν ἔσχατο ὄλεθρο, ἐξαιτίας τῶν ἐρώτων
    τοῦ Ἰάσονα, καὶ πολλὲς σκέψεις γυρόφερναν στὸν πολυμήχανο
    νοῦ τους, πῶς νὰ σκοτώσουν τὴ δύσμοιρη Μήδεια καὶ ὡς λεία
    1180. νὰ τὴν ρίξουν στὰ ψάρια, γιὰ νὰ ἀποτρέψουν τὴν Ἐρινύ.
    Τὸ κατάλαβε ὅμως μὲ τὴν ὀξύνοιά του ὁ ἔνδοξος γιὸς
    τοῦ Αἴσονος καί, ἱκετεύοντάς τους ἕναν-ἕναν, κράτησε
    τὴν ὀργή τους. Κι ἀφοῦ εἰσάκουσαν τὰ εἰλικρινῆ λόγια
    τοῦ ἀρχηγοῦ, κάθησαν ἀμέσως στοὺς σκαρμοὺς κι ἐπίασαν
    1185. τὰ κουπιά. Καθὼς ὁ Ἀγκαῖος κινοῦσε μὲ τέχνη τὰ πηδάλια,
    παρέπλεαν τὴν Ἱερνίδα νῆσο, ἐνῷ πίσω τους ὁρμητικὰ ξεσποῦσε
    μὲ βροντὲς θύελλα ζοφερὴ ποὺ τὰ πανιὰ τοὺς φούσκωνε,
    κι ἔτρεχε γρήγορα τὸ πλοῖο πάνω στὸ φουσκωμένο κῦμα.
    ??????????????????????
    1190. Καὶ δὲν ἤλπιζε βέβαια κανεὶς πὼς θὰ ξεφύγουμε
    ἀπ' τὸν ὄλεθρο, γιατί ἔφθανε ἤδη ἡ δωδέκατη αὐγὴ
    κι οὔτε κανεὶς θὰ ἦταν σίγουρος στὸ νοῦ του γιὰ τὸ μέρος
    ποὺ βρισκόμαστε, ἂν ὁ Λυγκεὺς δὲν διέκρινε στὶς ἐσχατιὲς
    τοῦ ἥσυχου ὠκεανοῦ τὴν πευκόφυτη νῆσο καὶ τὰ μέγαρα
    1195. τῆς ἄνασσας Δήμητρας, στεφανωμένα μὲ πελώριο νέφος.
    Τὴν ἔχεις ἀκουστά, Μουσαῖε συνετέ, τὴν ἱστορία γι' αὐτά,
    πὼς κάποτε τὴν Περσεφόνη, ἐνῷ ἔκοβε μὲ τὰ χέρια τῆς ἄνθη
    τρυφερά, τὴν παραπλάνησαν κάποιοι συγγενεῖς σὲ ἐκεῖνο
    τὸ πλατὺ καὶ μέγα ἄλσος καὶ πῶς ἔπειτα ὁ Πλούτων, ἀφοῦ ἔζεψε
    1200. ἄλογα μαῦρα, ἀπήγαγε τὴν κόρη, σύμφωνα μὲ τὴ θεϊκὴ τὴ μοῖρα,
    καὶ τὴν ὁδήγησε ἁρπάζοντας τὴν μέσα ἀπ' τὸ ἀδάμαστο κῦμα.
    Γι' αὐτὸ κι ἐγὼ δὲν τοὺς ἄφησα νὰ πλεύσουν στὸ νησὶ καὶ νὰ
    μείνουν σὲ κάποιον ἀπ' τοὺς μυχοὺς καὶ τὶς φωτολουστες ξέρες,
    ὅπου κανεὶς ἀπ' τοὺς ἀνθρώπους δὲν πλησιάζει μὲ καράβι, ἀφοῦ
    1205. λιμάνι δὲν ὑπάρχει οὔτε καὶ καταφύγιο τῶν κυρτῶν πλοίων.
    Μόνον ἀπόκρημνα βράχια περιβάλλουν τὸ νησὶ ὅλο, ποὺ
    παράγει ὡραίους κι εὐχάριστους καρπούς. Ὑπάκουσε
    βέβαια ὁ Ἀγκαῖος, ὁ κυβερνήτης τοῦ μελανόπρωρου
    πλοίου, καὶ ἀνακόπτοντας τὸν πλοῦ, τὸ γύρισε στρέφοντας
    1210. ἀριστερὰ τὸ πηδάλιο. Ἔτσι δὲν ἄφηνε τὸ πλοῖο
    στὴν εὐθεῖα πορεία, ἐνῷ τὸ ἐμπόδιζε νὰ τρέξει στὰ δεξιά.
    Τὴν τρίτη μέρα φθάσαμε στὰ ἀνάκτορα τῆς Κίρκης,
    στὴ νῆσο Αἰαία μὲ τὶς ἀλιστεφεῖς ἐπαύλεις. Μὲ βαριὰ
    τὴν καρδιὰ ἀράξαμε στὸ γιαλὸ ἐκεῖ καὶ δέσαμε
    1215. τὰ καραβόσχοινα στὰ βράχια. Τότε ὁ Ἰάσων ἄφησε
    τοὺς πιστοὺς ἑταίρους νὰ βγοῦν ἀπ' τὸ καράβι, γιατί ἤθελαν
    νὰ μάθουν ἂν ζοῦσε κανεὶς ἀπ' τοὺς θνητοὺς σ' αὐτὴ
    τὴν ἀπέραντη γῆ καὶ νὰ γνωρίσουν τὴν πόλη καὶ τὰ ἤθη
    τῶν κατοίκων. Καθὼς προχωροῦσαν, τοὺς συνάντησε
    1220. μία κόρη, ἡ ἀδελφὴ δηλαδὴ τοῦ ὑπερήφανου Αἰήτη,
    τοῦ Ἡλίου θυγατέρα. Κίρκη τὴν ὀνομάζουν καὶ γονεῖς της
    εἶναι ἡ Ἀστερόπη κι ὁ Ὑπερίων ὁ τηλεφανῆς. Αὐτὴ λοιπὸν
    γρήγορα ἔφθασε στὸ πλοῖο, κι ὅλοι, παρατηρώντας τὴν
    ἀπ' τὸ καράβι, ἔμεναν ἔκθαμβοι, γιατί ἀπ' τὸ κεφάλι
    1225. τὰ μαλλιὰ τῆς ἁπλώνονταν χυτὰ σὰν ἀκτῖνες πύρινες
    καὶ ἔλαμπε τὸ ὡραῖο πρόσωπό της, ποὺ ἀκτινοβολοῦσε
    μὲ αὔρα φλογερή. Ἔπειτα κοίταξε τὴ Μήδεια στὰ μάτια,
    ἡ ὁποία φοροῦσε φόρεμα λεπτὸ καὶ μὲ μαντήλι σκέπαζε
    ἀπὸ ντροπὴ τὸ πρόσωπο κι ἀκόμη θλιμμένη ἦταν ἡ καρδιά της.
    1230. Αἰσθανόμενη οἶκτο γι' αὐτὴν ἡ Κίρκη, τῆς ἔδωσε θάρρος, λέγο¬ντας:
    «Ὢ δύστυχη, γιατί ἄραγε ἡ Κύπρις τέτοια μοῖρα σου φύλαγε;
    Γιατί δὲν μοῦ διαφεύγουν βέβαια ὅσα πράξατε,
    καὶ μάταια ἤλθατε βέβαια στὸ δικό μου νησὶ ἐξαιτίας τοῦ γέρου
    πατέρα σου καὶ τοῦ ἀδελφοῦ, ποὺ φρικτὰ σκοτώσατε.
    1235. ??????????????????????
    Οὔτε νομίζω πὼς θὰ φθάσετε στὶς πατρίδες σας, μὰ πάντα θὰ
    βασανίζεστε ἀπ' τὶς ἀνόσιες πράξεις κι ἀσυγχώρητες,
    μέχρι νὰ ξεπλύνετε τὸ μισερὸ ἔργο μὲ θείους καθαρμοὺς
    καὶ μὲ τὴ γνώση τοῦ Ὀρφέα ἐκεῖ στὶς κροκάλες τοῦ Μαλέα.
    1240. Οὔτε εἶναι θεμιτὸ ἐσεῖς νὰ προσέλθετε στὸ δικό μου παλάτι
    μὲ τέτοιο αἷμα μολυσμένοι, ἀλλὰ ἀπὸ φιλοφροσύνη
    θὰ σᾶς στείλω δῶρα, σιτάρι καὶ γλυκὸ κρασὶ
    καὶ κρέατα πολλὰ γιὰ νὰ ἔχετε». Καὶ λέγοντας αὐτά,
    γύρισε πίσω, μὰ στὸ μέσον του πλοίου ἐναπόθεσε
    1245. σκεύη περίτεχνα, μὲ φαγητὰ καὶ μὲ ποτὰ γεμάτα.
    Καὶ καθὼς ἐκεῖνοι βιάζονταν νὰ φύγουν, ἰσχυρὸς οὔριος
    ἄνεμος ἄρχισε νὰ φυσάει, ὅποτε, λύνοντας τὰ παλαμάρια ἀπ' τὸ
    νησί, διασχίσαμε τὴ θάλασσα καὶ φθάσαμε στῆς Ταρτησσοῦ
    τὸν κόλπο καὶ πλησιάσαμε στοῦ Ἠρακλέους τὶς στῆλες.
    1250. Τὸ βράδι παραμείναμε γύρω στὰ ἀκρωτήρια τὰ ἱερὰ
    τοῦ ἄνακτα Διονύσου, καὶ νιώσαμε ἐπιθυμία γιὰ νὰ φᾶμε.
    Μὰ τὴν ἀνατολή, καθὼς ἡ φωτοφόρα αὐγὴ ἀναδυόταν
    ἀπὸ τὸν ὄρθρο, τὰ κουπιὰ πιάσαμε καὶ διασχίζοντας τὴ θάλασσα,
    φθάσαμε στὰ βαθιὰ νερὰ τῆς Σαρδηνίας καὶ στοὺς κόλπους
    1255. τῶν Λατίνων, στὶς Αὐσονίας νήσους καὶ στὶς Τυρρηνικὲς ἀκτές.
    Ἔπειτα, φθάνοντας στὸν πολυθόρυβο Λιλύβαιο πορθμό,
    σταματήσαμε στὸ τριγωνικό του Ἐγκέλαδου νησί, ποὺ
    ἡ φλόγα τῆς Αἴτνας ἀναχαιτίζει τὴν ὀργή του. Ἐκεῖ πάνω
    ἀπ' τὴν πλώρη ἔβραζαν ὀλέθρια νερὰ ποὺ ἀναδύονταν,
    1260. ἐνῷ ἀπὸ τοὺς μυχοὺς τοῦ βυθοῦ ρούφαγε τὰ νερὰ ἡ Χάρυβδις
    κι ἀναπηδοῦσε ἀπ' τὸ κῦμα ποὺ κόχλαζε καὶ τέλος στὴν κορφὴ
    τοῦ καταρτιοῦ ἦλθε καὶ κάθησε. Τὸ ρεῦμα κρατοῦσε ἐκεῖ τὸ πλοῖο
    κι οὔτε τὸ ἄφηνε νὰ πλεύσει ἐμπρός, οὔτε νὰ πάει πίσω,
    κι ἔτσι αὐτὸ περιστρεφόμενο πλανιόταν σὲ ἐκεῖνο τὸ ὀλέθριο
    1265. χάος. Καὶ σύντομα ἡ Ἀργὼ ἔμελλε νὰ χαθεῖ στὰ βάθη,
    ἂν ἡ πρεσβύτατή του θαλασσινοῦ γέροντα κόρη
    δὲν ἐπιθυμοῦσε νὰ δεῖ τὸν ἄνδρα της, τὸν ἰσχυρὸ Πηλέα.
    Βγῆκε μειλίχια ἀπ' τὸ βυθὸ κι ἀνέσυρε ἀπὸ τὸν ὄλεθρο
    τὸ πλοῖο, καὶ ἔσωσε ἔτσι ἀπὸ τὴ λάσπη τὴν Ἀργώ.
    1270. Ἔπειτα πλέοντας, σταματήσαμε ὄχι μακριὰ
    ἀπὸ ἕνα σκόπελο ποὺ ἐξεῖχε, γιατί ἐκεῖ ἕνας βράχος
    ἀπόκρημνος μὲ δύο σπηλιὲς ἀναπηδᾷ, ρουφώντας μέσα
    τὴ θάλασσα, ἐνῷ βουίζει μέσα κεῖ βαθυγάλαζο τὸ κῦμα.
    ??????????????????????
    1275. Ἐδῶ καθισμένες τραγουδοῦν μὲ γλυκιὰ φωνὴ οἱ κόρες
    καὶ μαγεύουν τῶν θνητῶν τὴν ἀκοή, ποὺ ξεχνοῦν πιὰ
    τὸ γυρισμό. Καὶ στοὺς Μινύες ἄρεσε τὸ ἄκουσμα
    τῆς μελῳδίας τῶν Σειρήνων κι οὔτε ἐπρόκειτο νὰ ἀποφύγουν
    τὴν ὀλέθρια φωνή τους, ἀφοῦ ἄφησαν τὰ κουπιὰ ἀπ' τὰ χέρια,
    1280. ἐνῷ ὁ Ἀγκαῖος ὁδηγοῦσε τὸ πλοῖο σὲ κεῖνο τὸ λόφο,
    ἂν δὲν τέντωνα στὰ χέρια μου τὴ φόρμιγγα γιὰ νὰ τοὺς τέρψω
    μὲ ἕνα γλυκὸ τραγοῦδι ἀπὸ τὸν κόσμο τῆς μητέρας μου.
    Μὲ δυνατὴ φωνὴ τραγούδησα ἕνα θεῖο ὕμνο γιὰ τὸ πῶς
    κάποτε ὁ Ζεύς, ποὺ ρίχνει ἀπ' τὸν οὐρανὸ βροντές, φιλονίκησε
    1285. γιὰ τὰ φτεροπόδαρα ἄτια μὲ τὸ θαλάσσιο Ἐννοσίγαιο.
    Καὶ πῶς ὁ Κυανοχαίτης, χολωμένος μὲ τὸν πατέρα Δία,
    κτύπησε τὴ Δυκαονία, τὸ στήριγμα τῆς γής, μὲ τὴν τρίαινα,
    καὶ βίαια τὴ διασκόρπισε στὸν ἀπέραντο πόντο,
    μεταμορφώνοντας τὴν σὲ νησιὰ θαλασσινά. Αὐτὰ εἶναι
    1290. ποὺ ὀνομάστηκαν Σαρδηνία καὶ Εὔβοια καὶ Κύπρος ἀνεμόδαρτη.
    Καθὼς ἔπαιζα τὴ φόρμιγγα, οἱ Σειρῆνες ἀπ' τὸ χιονισμένο
    σκόπελο θαμπώθηκαν κι ἔπαψαν τὸ δικό τους τραγοῦδι.
    Ἡ μία πέταξε ἀπ' τὰ χέρια τοὺς λωτοὺς κι ἄλλη
    τὴ λύρα κι ἀναστέναξαν βαριά, γιατί εἶχε φθάσει ἡ θλιβερὴ
    1295. ὥρα τοῦ μοιραίου θανάτου, ἀπὸ τὴν ἄκρη τοῦ γκρεμοῦ,
    σὰν δίσκοι ἔπεσαν στὸ βυθὸ τῆς ταραγμένης θάλασσας, ἐνῷ
    τὰ σώματά τους μὲ τὸ ὑπερήφανο παράστημα μεταβλήθηκαν
    σὲ βράχια. Ἔπειτα, ἀφοῦ κι ἀπ' τὸ κακὸ αὐτὸ γλίτωσε ἡ Ἀργώ,
    τρέχοντας διέπλευσε τὸν κυματώδη πόντο καὶ τὸν κόλπο
    1300. καὶ μὲ πανιὰ φουσκωμένα ἀπ' τοὺς σφοδροὺς ἀνέμους,
    στὴν ἱερὴ ἔφθασε τὴν Κέρκυρα, τὴν ὁποία οἱ Φαίακες
    κατοικοῦν, ἔμπειροι στὰ κουπιὰ καὶ στὴ θαλασσόδαρτη
    πορεία. Σ' αὐτοὺς μὲ σοφία νομοθετοῦσε ὁ Ἀλκίνοος,
    ὁ δικαιότερος τῶν βασιλιάδων. Ἐκεῖ τὰ παλαμάρια
    1305. δέσαμε καὶ ἑτοιμάζαμε θυσία στὸ χρησμοδότη
    Δία καὶ στὸν ἐπάκτιο Ἀπόλλωνα. Ὅμως ἐδῶ ἐρχόταν
    κι ὁ δυνατὸς στρατὸς τοῦ Αἰήτη, κωπηλατώντας
    γρήγορα μὲ ἀναρίθμητα πλοῖα, γεμάτα μὲ Κόλχους,
    Ἐρραύους, Σόλυμους καὶ Χαρανδαίους, ἀναζητώντας
    1310. τοὺς Μινύες γιὰ νὰ πάρουν πίσω τὴ Μήδεια
    καὶ νὰ τὴν πάνε στὸν πατέρα τῆς μπροστά, τὸν Αἰήτη, ἐκεῖ
    θὰ πλήρωνε γιὰ τὸ κακὸ ποὺ ἔκανε στὸ σκοτωμένο ἀδελφό.
    Μὰ ὅταν ἔφθασαν στὸ μυχὸ τοῦ κοίλου λιμανιοῦ,
    κήρυκες ἔστειλαν ἀμέσως στοῦ Ἀλκίνοου τὸ παλάτι
    1315. Τὰ γόνατά της λύθηκαν κι ὁ φόβος τῆς κιτρίνισε τὰ μάγουλα,
    φοβόταν μήπως ὁ βασιλιὰς τῶν Φαιάκων τὴν πιάσει καὶ τὴ στείλει
    παρὰ τὴ θέλησή της στὴν πατρίδα, καὶ γίνουν ἐκεῖ τὰ μοιραία
    ἔργα. Μὰ δὲν συγκατένευε σ' αὐτὰ ἡ ἐκτελέστρια μοῖρα,
    πρὶν ὁ Ἰάσων φέρει ὄλεθρο φοβερὸ στὸν οἶκο τοῦ Πελία
    1320. κι ἀκόμη στὸ βασιλιὰ τὸν ἴδιο μεγαλύτερο κακό.
    Ἀλλὰ ὅταν ἄκουσαν τὴν ἐντολὴ τοῦ σκληροῦ βασιλιᾶ
    ἡ ροδοδάκτυλη Ἀρήτη κι ὁ θεϊκὸς Ἀλκίνοος, αὐτὸς
    βέβαια ἀμέσως πρόσταξε τοὺς κήρυκες νὰ πάρουν
    τὴ διαφιλονικούμενη κόρη ἀπὸ τὸ ὀχυρωμένο πλοῖο,
    1325. ????????????????????
    γιὰ νὰ τιμωρηθεῖ ἀπ' τὸν πατέρα γιὰ τὰ ἀνόσια ἔργα της.
    Μὰ ἡ Ἀρήτη, ἡ ξακουστὴ βασίλισσα, τὴν λυπήθηκε
    καὶ μὲ μειλίχια λόγια στὸ σύζυγό της μίλησε: «Δὲν μοῦ φαίνεται
    καλὸ νὰ τὴν πάρουμε ἀπ' τὸν ἄνδρα της καὶ νὰ τὴ στερήσουμε
    1330. ἀπ' τὸ συζυγικὸ κρεβάτι σβήνοντας τὴ φλόγα τοῦ ἔρωτα,
    γιατί θυμώνει ἡ Διωναία Ἀφροδίτη ἐνάντια σὲ ἄνδρες
    ἢ γυναῖκες ποὺ μηχανεύονται νὰ κάνουν τέτοια ἔργα. Ἀλλὰ
    ἂν ἀμόλυντη ἔρχεται καὶ καταφεύγει ἐδῶ σὰν κόρη,
    ἂς σταλεῖ στὸ σπίτι τοῦ πατέρα της καὶ στὸ λαὸ τῶν Κόλχων
    1335. ἂν ὅμως σὰν νύφη καὶ σύζυγος στὸ κρεβάτι πλαγίαζε
    χάνοντας τὴν παρθενιά της, ἂς ἀποδοθεῖ στὸν ἄνδρα της».
    Ἔτσι μίλησε ἡ Ἀρήτη καὶ ἄγγιξε τοῦ Ἀλκίνοου τὴν καρδιά,
    κι ἔτσι βέβαια ἐπρόκειτο ὅλα νὰ τελειώσουν. Γιατί ἡ ἀπόφαση
    αὐτὴ δὲν ἔμεινε κρυφὴ ἀπ' τοὺς Μινύες. Ἡ Ἥρα ἀμέσως,
    1340. παίρνοντας σῶμα ὑπηρέτριας, πῆγε, καὶ πηδώντας στὸ πλοῖο,
    τὰ διηγήθηκε, ἐγκρίνοντας ὅσα σκέφτονταν οἱ βασιλεῖς.
    Τότε στὴν ἄκρη τῆς πρύμνης ἑτοιμάστηκε γιὰ τὴ Μήδεια
    συζυγικὸ κρεβάτι Ἐφτίαξαν δηλαδὴ χαμηλὸ στρῶμα
    καὶ πάνω ἅπλωσαν τὸ χρυσόμαλλο δέρας, ἐνῷ γύρω
    1345. δέρματα βοδιῶν κρέμασαν πάνω σὲ δόρατα, καθὼς
    καὶ σκεύη, γιὰ νὰ κρύψουν τὸ σεβαστὸ ἔργο τοῦ γάμου.
    Ἔτσι ἡ Μήδεια, ἡ κακότυχη στὸ γάμο, ἀποχωρίστηκε ἐκεῖ
    τὸ κοριτσίστικο ἄνθος τῆς παρθενίας μὲ δυσοίωνα
    τραγούδια νυφικά. Ἔπειτα, παρουσιαζόμενοι μπροστὰ
    1350. στὸν ἄριστο βασιλέα Μινύες καὶ Κόλχοι, εἶπαν τὰ δικά τους
    κι ἀφοῦ ἔλαχε στὸν Αἰσονίδη νὰ πάρει ἀπ' τὸν Ἀλκίνοο
    τὴ Μήδεια ὡς σύζυγο, γρήγορα ἔλυσαν τὰ καραβόσχοινα
    ἀπὸ τὴ νῆσο. Κι ἡ πολυλαλῇ Ἀργὼ ἔτρεχε μὲ δυνατὰ κουπιά,
    διαπλέοντας στοῦ Ἀμβρακικοῦ κόλπου τὰ νερά.
    1355. Μὰ γιατί τώρα, θεογέννητε Μουσαῖε, νὰ σοὺ περιγράψω
    ὅσα μὲ τοὺς Μινύες πάθαμε στὴ Σύρτι ἀπ' τοὺς ἀνέμους
    καὶ πῶς σωθήκαμε ἀπὸ τὴ θαλασσόδαρτη πορεία, ὅσα
    βάσανα ὑπομείναμε στὴν Κρήτη παραμονεύοντας
    τὸν χάλκινο τριγίγαντα γιὰ νὰ πλησιάσουμε ἐκεῖ, γιατί
    1360. αὐτὸς βέβαια δὲν μᾶς ἄφηνε νὰ μποῦμε στὸ λιμάνι
    καὶ πῶς κτυπημένοι ἀπὸ τὰ βουερὰ κύματα τοῦ πόντου καὶ κάτω
    ἀπὸ τὴ μαυρίλα τῶν βαριῶν σύννεφων ποὺ γρήγορα κινοῦνταν,
    ἐλπίζαμε τὸ ταχὺ πλοῖο νὰ φθάσει στοὺς Μελαντίους σκοπέλους.
    Τότε ὁ Παιάν, ὁ μακροβόλος, ὄντας ἐκεῖ κοντά, ἀπ' τὴ βραχώδη
    1365. Δῆλο ἔριξε βέλος κι ἀπ' αὐτό, στὴ μέση τῶν Σποράδων,
    νησὶ ἀναφάνηκε. Γι' αὐτὸ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μαζί, ποὺ κατοικοῦν
    τριγύρω, τὴν ἀποκαλοῦν Ἀνάφη. Ὅμως δὲν ἦταν θεμιτὸ
    ὁ Αἰσονίδης νὰ βγεῖ γιὰ τὰ καλὰ ἀπ' τὴ θάλασσα, ἀφοῦ ἔφερε
    ἀκόμη τὸ μίασμα τοῦ αἵματος. Ἔτσι ἀναστράφηκε ἡ ὀλέθρια
    1370. Μοῖρα, γιατί ἦταν πολὺ ὀργισμένος μ' αὐτὸν ὁ Ὑπερίων. Ἀλλὰ
    ὅταν κωπηλατώντας φθάσαμε στὰ ἀκρωτήρια τῆς Μαλεήτιδος
    ἀκτῆς, ἦταν πεπρωμένο, σύμφωνα μὲ τὶς συμβουλὲς τῆς Κίρκης,
    νὰ ξορκίσω τοῦ Αἰήτη τὶς κατάρες μὲ καθαρτήριες τελετὲς
    καὶ νὰ διώξω τὴν ἄσπλαχνη Ἐρινύ. Ἔτσι ἐγὼ ἔκανα ἱεροὺς
    1375. καθαρμοὺς γιὰ ἐξιλέωση τῶν Μινύων. Κάλεσα τὸν Ἐννοσίγαιο,
    κύριό της γής, καὶ τὸν ἱκέτευσα νὰ τοὺς χαρίσει γρήγορο ταξίδι
    ἐπιστροφῆς στὴν πατρίδα καὶ στοὺς προσφιλεῖς γονεῖς. Κι αὐτοὶ
    βέβαια πλέοντας ἔτρεχαν πρὸς τὴν καλοκτισμένη Ἰωλκό, ἐνῷ ἐγὼ
    ἔφθασα στὸ ἀνεμόδαρτο Ταίναρο γιὰ νὰ κάνω θυσίες στοὺς
    1380. ἔνδοξους βασιλεῖς, ποὺ κρατοῦν τὰ κλειδιὰ τῶν ὑποχθόνιων βαράθρων.
    Ἀπὸ κεῖ ὁρμώμενος ξεκίνησα γιὰ τὴ χιονοσκεπῆ Θρᾴκη, ὅπου
    εἶναι ἡ χώρα τῶν Λειβήθρων, στὴ δική μου πατρικὴ γῆ.
    Καὶ φθάνοντας, εἰσῆλθα στὸ περίφημο ἄντρο ὅπου μὲ γέννησε
    ἡ μητέρα μου στὸ κρεβάτι τοῦ μεγαλόψυχου Οἰάγρου.


    ___________________________________________________________________________________________
    ΜΕΛΕΤΕΙ ΤΟ ΠΑΝ

    Contenu sponsorisé


    ΟΡΦΕΩΣ - ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ (ἀρχαῖο κείμενο στίχοι 1-1180)  Empty Re: ΟΡΦΕΩΣ - ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ (ἀρχαῖο κείμενο στίχοι 1-1180)

    Message  Contenu sponsorisé


      La date/heure actuelle est Jeu 28 Mar - 12:45