Τώρα ποιος κρατάει τον οίακα του διαστημοπλοίου μας, της γης; ο Θεός ή ο άνθρωπος; Οι πρόγονοί μας δεν είχαν αμφιβολίες γι΄ αυτό. Τους περίμενε με το θάνατο είτε ο παράδεισος , είτε η κόλαση. Και οι ζωγράφοι, χάρη στην ακράτητη φαντασία τους, δε χρειάστηκαν το ινίο τους, το τμήμα της όρασης, για να τους απεικονίσουν. Το λήμμα "κόλαση" που ο λαός δυσκολευόταν να φανταστεί έγινε στις ζωγραφιές, στις εκκλησίες, μια τρήση με, στο βάθος, το πυρ το εξώτερον, ένα φρικτό όραμα. Εάν κάποτε είχε λήμη στην άκρη των ματιών ο λαός, λόγω αμάθειας, φαίνεται τώρα πως γίναμε αβδηρίτες που αισθάνονται ικανοί να κρατάνε μόνοι τους τον οίακα.
Qui tient maintenant le gouvernail de notre vaisseau spatial, la terre? Dieu ou l'homme? Nos ancêtres n'avaient pas de doute là-dessus. Après la mort les attendait ou le paradis ou l'enfer. Et les peintres, grâce à leur imagination débordante, n'ont pas eu besoin de leur occiput, le siège de la vue, pour le représenter. Le terme enfer que le peuple avait de la peine à imaginer devint sur les peintures, dans les églises, un trou avec au fond le feu éternel, une vision horrible. Si autrefois le peuple avait au coin des yeux de la cire, à cause de son ignorance, il semble que maintenant nous sommes devenus des vaniteux qui se sentent capables de tenir seuls le gouvernail.
Accueil
