Accueil
Pindare (Odes triomphantes) - Il s'agit d' une des ἐπίνικοι (Odes triomphantes) en l'honneur des vainqueurs Olympiques chanté en grec ancien - Mis en musique par Petros Tabouris - interpretaton : Gerassimos Andreatos et choeur.
ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΥΜΝΟΥ:
Καφισίων ὑδάτων
λαχοῖσαι αἵτε ναίετε καλλίπωλον ἕδραν,
ὦ λιπαρᾶς ἀοίδιμοι βασίλειαι
Χάριτες Ἐρχομενοῦ, παλαιγόνων Μινυᾶν ἐπίσκοποι,
κλῦτ', ἐπεὶ εὔχομαι· σὺν γὰρ ὑμῖν τά τε τερπνὰ καί
τὰ γλυκέ' ἄνεται πάντα βροτοῖς,
εἰ σοφός, εἰ καλός, εἴ τις ἀγλαὸς ἀνήρ.
οὐδὲ γὰρ Θεοὶ σεμνᾶν Χαρίτων ἄτερ
κοιρανέοντι χοροὺς οὔτε δαῖτας·
ἀλλὰ πάντων ταμίαι
ἔργων ἐν οὐρανῷ, χρυσότοξον θέμεναι
πάρα Πύθιον Ἀπόλλωνα θρόνους,
αἰέναον σέβοντι πατρὸς Ὀλυμπίοιο τιμάν.
ὦ πότνι' Ἀγλαΐα
φιλησίμολπέ τ' Εὐφροσύνα, Θεῶν κρατίστου
παῖδες, ἐπακοοῖτε νῦν, Θαλία τε
ἐρασίμολπε, ἰδοῖσα τόνδε κῶμον ἐπ' εὐμενεῖ τύχᾳ
κοῦφα βιβῶντα· Λυδῷ γὰρ Ἀσώπιχον ἐν τρόπῳ
ἐν μελέταις τ' ἀείδων ἔμολον,
οὕνεκ' Ὀλυμπιόνικος ἁ Μινύεια
σεῦ ἕκατι. μελαντειχέα νῦν δόμον
Φερσεφόνας ἴθι, Ἀχοῖ, πατρὶ κλυτὰν
φέροισ' ἀγγελίαν,
Κλεόδαμον ὄφˈρ' ἰδοῖσ', υἱὸν εἴπῃς
ὅτι οἱ νέαν κόλποις παρ' εὐδόξοις Πίσας
ἐστεφάνωσε κυδίμων ἀέθλων πτεροῖσι χαίταν.-
Ἡ ἀπόδοσις:
Τοῦ Κηφισοῦ ποὺ λάχατε τὰ νάματα κι ὤριων ἀτιῶν
χαιρόσαστε τὴ χώρα, ὢ τοῦ λαμπρόπλουτου
βασίλισσες τοῦ Ὀρχομενοῦ ἐσεῖς Χάριτες, τῶν
προπαλιῶν τῶν Μινυῶν προστάτρες, ἀγρικῆστε μὲ
καθὼς σᾶς δέομαι τώρα. Κάθε χαρὰ κι ἀγαλλιάση μὲ
τὴ δική σας δίνεται βοήθεια, ἂν τραγουδάτορας ἢ
γιόμορφος κανεὶς ἢ δοξασμένος γίνεται.Δίχως τὶς Χάρες
τὶς ἱερές, οὐδ' οἱ Θεοὶ δὲ στήνουν χοροὺς γιὰ τραπεζώματα•
ἀμὴ τῶν ἔργων ὁλονῶν ἐκεῖνες ὁδηγῆτρες στῶν οὐρανῶν
τὰ δώματα, ἔχοντας στήσει τὰ θρονιὰ στὸν Πύθιο δίπλα
Ἀπόλλωνα μὲ τὸ χρυσὸ δοξάρι, τοῦ ὀλύμπιού του πατέρα
τοὺς λατρεύουν τὴν ἀφεντικὴ τὴν ἀναιώνια χάρη. Ὢ Ἀγλαΐα
δέσποινα κι ὢ τραγουδόφιλη κ' ἐσὺ ἡ Εὐφροσύνη, κόρες
τοῦ Δία τοῦ μεγαλοδύναμου, γρικᾶτε• κι ὢ Θαλία
τραγουδογήτευτη κ' ἐσύ, τὸ χοροσμάρι βλέποντας, μέσα στὶς
νικηφόρες καλοτυχιὲς μ' ἀπάλαφρα ποὺ προχωρᾷ τὰ βήματα•
γιατί 'ρθα τὸν Ἀσώπιχο στῶν λυδικῶν σκοπῶν νὰ ψάλω τὰ
πατήματα καὶ μὲ καλομελέτημα, ποὺ ἡ Μινύεια νίκησε στὴν
Ὀλυμπία ἀπὸ χάρη σου. Μὰ στὸ μαυροτοιχότοπό της
Περσεφόνης ἔπαρε, Ἀντίλαλε, τ' ἀχνάρι σου, καὶ τὸν Κλεόδημο
σὰ δεῖς φέρ' τοῦ τὸ τρανομήνυμα, στὴ δοξαστὴν ἀγκάλη της
Πίσας πὼς ὁ γιόκας τοῦ ἀπ' τὰ λαμπρὰ ἀγωνίσματα
στεφάνωσε μὲ φτέρουγᾳ τὸ νιότικο κεφάλι.
ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΥΜΝΟΥ:
Καφισίων ὑδάτων
λαχοῖσαι αἵτε ναίετε καλλίπωλον ἕδραν,
ὦ λιπαρᾶς ἀοίδιμοι βασίλειαι
Χάριτες Ἐρχομενοῦ, παλαιγόνων Μινυᾶν ἐπίσκοποι,
κλῦτ', ἐπεὶ εὔχομαι· σὺν γὰρ ὑμῖν τά τε τερπνὰ καί
τὰ γλυκέ' ἄνεται πάντα βροτοῖς,
εἰ σοφός, εἰ καλός, εἴ τις ἀγλαὸς ἀνήρ.
οὐδὲ γὰρ Θεοὶ σεμνᾶν Χαρίτων ἄτερ
κοιρανέοντι χοροὺς οὔτε δαῖτας·
ἀλλὰ πάντων ταμίαι
ἔργων ἐν οὐρανῷ, χρυσότοξον θέμεναι
πάρα Πύθιον Ἀπόλλωνα θρόνους,
αἰέναον σέβοντι πατρὸς Ὀλυμπίοιο τιμάν.
ὦ πότνι' Ἀγλαΐα
φιλησίμολπέ τ' Εὐφροσύνα, Θεῶν κρατίστου
παῖδες, ἐπακοοῖτε νῦν, Θαλία τε
ἐρασίμολπε, ἰδοῖσα τόνδε κῶμον ἐπ' εὐμενεῖ τύχᾳ
κοῦφα βιβῶντα· Λυδῷ γὰρ Ἀσώπιχον ἐν τρόπῳ
ἐν μελέταις τ' ἀείδων ἔμολον,
οὕνεκ' Ὀλυμπιόνικος ἁ Μινύεια
σεῦ ἕκατι. μελαντειχέα νῦν δόμον
Φερσεφόνας ἴθι, Ἀχοῖ, πατρὶ κλυτὰν
φέροισ' ἀγγελίαν,
Κλεόδαμον ὄφˈρ' ἰδοῖσ', υἱὸν εἴπῃς
ὅτι οἱ νέαν κόλποις παρ' εὐδόξοις Πίσας
ἐστεφάνωσε κυδίμων ἀέθλων πτεροῖσι χαίταν.-
Ἡ ἀπόδοσις:
Τοῦ Κηφισοῦ ποὺ λάχατε τὰ νάματα κι ὤριων ἀτιῶν
χαιρόσαστε τὴ χώρα, ὢ τοῦ λαμπρόπλουτου
βασίλισσες τοῦ Ὀρχομενοῦ ἐσεῖς Χάριτες, τῶν
προπαλιῶν τῶν Μινυῶν προστάτρες, ἀγρικῆστε μὲ
καθὼς σᾶς δέομαι τώρα. Κάθε χαρὰ κι ἀγαλλιάση μὲ
τὴ δική σας δίνεται βοήθεια, ἂν τραγουδάτορας ἢ
γιόμορφος κανεὶς ἢ δοξασμένος γίνεται.Δίχως τὶς Χάρες
τὶς ἱερές, οὐδ' οἱ Θεοὶ δὲ στήνουν χοροὺς γιὰ τραπεζώματα•
ἀμὴ τῶν ἔργων ὁλονῶν ἐκεῖνες ὁδηγῆτρες στῶν οὐρανῶν
τὰ δώματα, ἔχοντας στήσει τὰ θρονιὰ στὸν Πύθιο δίπλα
Ἀπόλλωνα μὲ τὸ χρυσὸ δοξάρι, τοῦ ὀλύμπιού του πατέρα
τοὺς λατρεύουν τὴν ἀφεντικὴ τὴν ἀναιώνια χάρη. Ὢ Ἀγλαΐα
δέσποινα κι ὢ τραγουδόφιλη κ' ἐσὺ ἡ Εὐφροσύνη, κόρες
τοῦ Δία τοῦ μεγαλοδύναμου, γρικᾶτε• κι ὢ Θαλία
τραγουδογήτευτη κ' ἐσύ, τὸ χοροσμάρι βλέποντας, μέσα στὶς
νικηφόρες καλοτυχιὲς μ' ἀπάλαφρα ποὺ προχωρᾷ τὰ βήματα•
γιατί 'ρθα τὸν Ἀσώπιχο στῶν λυδικῶν σκοπῶν νὰ ψάλω τὰ
πατήματα καὶ μὲ καλομελέτημα, ποὺ ἡ Μινύεια νίκησε στὴν
Ὀλυμπία ἀπὸ χάρη σου. Μὰ στὸ μαυροτοιχότοπό της
Περσεφόνης ἔπαρε, Ἀντίλαλε, τ' ἀχνάρι σου, καὶ τὸν Κλεόδημο
σὰ δεῖς φέρ' τοῦ τὸ τρανομήνυμα, στὴ δοξαστὴν ἀγκάλη της
Πίσας πὼς ὁ γιόκας τοῦ ἀπ' τὰ λαμπρὰ ἀγωνίσματα
στεφάνωσε μὲ φτέρουγᾳ τὸ νιότικο κεφάλι.
