Thème 1309

Voici la suite des Paysans.

Les plus faibles pourront s'arrêter dès la première phrase.
Les plus forts iront jusqu'au bout.

On peut deviner maintenant quelle influence ce triumvirat de Rigou, de Soudry, de Gaubertin obtenait aux élections par des électeurs dont la fortune dépendait de leur mansuétude.
Haine, intelligence et fortune, tel était le triangle terrible par lequel s'expliquait l'ennemi le plus proche des Aigues, le surveillant du général, en relations constantes avec soixante ou quatre-vingts petits propriétaires, parents ou alliés des paysans, et qui le redoutaient comme on redoute un créancier.
Rigou se superposait à Tonsard. L'un vivait de vols en nature, l'autre s'engraissait de rapines légales. Tous deux aimaient à bien vivre, c'était la même nature sous deux espèces, l'une naturelle, l'autre aiguisée par l'éducation du cloître.
Lorsque Vaudoyer quitta le cabaret du Grand-I-Vert pour consulter l'ancien maire, il était environ quatre heures. A cette heure Rigou dînait.
En trouvant la porte bâtarde fermée, Vaudoyer regarda par-dessus les rideaux en criant:"Monsieur Rigou, c'est moi, Vaudoyer..."  

Τώρα μπορούμε να φανταστούμε πόσο μεγάλη ήταν η επιρροή του τρίο,Ριγού, Σουντρύ, Γκομπερτέν, στις εκλογές, δεδομένου ότι η περιουσία των ψηφοφόρων υπαγόταν στην καλή θέλησή τους.
Το μίσος, η εξυπνάδα και ο πλούτος ήταν τα τρία τρομερά ατού που συνόψιζαν το πιο πλαïνό εχθρό των Αιγκ, που παρακολουθούσε το στρατηγό, έχοντας σταθερές σχέσεις με εξήντα, ογδόντα μικρούς ιδιοκτήτες, συγγενείς ή οπάδους των χωριάτων,  και που τον φοβόνταν ως πιστώτη.
Ο Ριγού προστίθετο στον Τονσάρ. Ο δεύτερος ζούσε από κλοπές σε είδος, ενώ ο άλλος πλούτιζε με νομιμές αρπαγές. Και οι δύο απολάμβαναν την καλοπέραση , έμοιαζαν από τη φύση τους , αλλά με μια διαφορά, η πειθαρχία του μοναστηριού είχε ακονίσει τη φύση του πρώτου, σε αντίθεση με το δεύτερο.
Όταν ο Βοδουαγιέ έφυγε από το ποτοπωλείο του Γραντ-I-Βερτ και πήγε να ζητήσει τις συμβουλές του πρώην δημάρχου, η ώρα ήταν τέσσερις περίπου. Εκείνη τη στιγμή, έτρωγε ο Ριγού. Αφού βρήκε την εξώπορτα κλειστή , ο Βοδουαγιέ κοίταξε πάνω από τις κουρτίνες και φώναξε:"Κύριε Ριγού, εγώ είμαι, ο Βοδουαγιέ..."

Dans le passage précédent, j'ai oublié, Hélène, de mentionner le mot "mainmortable" . Au sens propre cet ancien terme de jurisprudence désignait des serfs qui ne pouvaient transmettre leurs biens qu'en ligne directe; s'ils mouraient sans postérité, ces biens revenaient au seigneur.

Merci Yves pour la précision ! Tu as fait surtout des fautes d'accent


οπάδους - οπαδούς
πιστώτη - πιστωτή
χωριάτων- χωριατών
νομιμές - νόμιμες