Thème 347

**Yves** Lun 22 Juil - 2:29

Yves: Modérateur; Messages : 3941
Date d'inscription : 17/04/2012
Age : 84
Localisation : France (Drôme) et Péloponnèse

Message n°1

Thème 347

Yves Lun 22 Juil - 2:29

La neige en deuil d' Henri Troyat
Chapitre 6

Le chanvre glissait entre ses mains crispées. Les vieux gants craquaient, se déchiraient. Une brûlure atroce mordait la peau nue. Isaïe serrait à pleins doigts ce reptile de feu. Il l'étranglait de toutes ses forces. Arrêter la corde. Tuer la corde. Déjà, elle courait moins vite. Soudain, elle s'immobilisa. Des effilochures rougeâtres la marquaient sur une bonne longueur.
-Dieu de Dieu! dit Isaïe.
Son coeur battait dans sa bouche. Ses mains flambaient. Ayant repris son souffle, il cria:
-Marcellin!
Silence. Une terreur subite comprima me ventre d' Isaïe. Il répéta, plus fort:
-Marcellin! Marcellin!...
En bas, il y eut un faible remue-ménage et la voix de Marcellin retentit, nouée par la peur:
-Je suis là, Zaï.
-Tu n'as pas de mal?
-Je suis vidé...
-Je te demande si tu n'as pas de mal!...
-Je ne crois pas... Je ne sais pas... Je suis vidé...
-Tu t"es bien raccroché, au moins?
-Oui.
-Est-ce que tu peux monter?
-Non... J'ai pas la force...
-Alors... c'est moi qui vais te monter... Aide-moi, juste ce qu'il faut...

effilochure=effilure, résultat de l'effilochage (fils superficiels de la corde en chanvre qui se sont effrités et dépassent du tissage.)

Dernière édition par Yves le Lun 22 Juil - 3:23, édité 1 fois

**Yves** Lun 22 Juil - 3:07

Yves

Yves: Modérateur; Messages : 3941
Date d'inscription : 17/04/2012
Age : 84
Localisation : France (Drôme) et Péloponnèse

Message n°2

Το χιόνι στα μαύρα του

Yves Lun 22 Juil - 3:07

Κεφάλαιο έκτο

Ενώ γλιστρούσε μέσα από τα ξυλιασμένα χέρια του η κάνναβη, υποχωρούσαν και σχίζονταν τα παλιά γάντια του. Τώρα ένιωθε στις παλάμες ένα οδυνηρό έγκαυμα, που του έτρωγε το δέρμα. Με όλη του τη δύναμη έσφιγγε, προσπαθώντας να το πνίγει, εκείνο το καυτό φίδι. Να συγκρατήσει το σχοινί, να το εξουδετερώσει, ήταν ο σκοπός του. Ευτυχώς, είχε ήδη κόψει την ταχύτητά του και, ξαφνικά, ακινητοποιήθηκε. Σε ορισμένο μήκος του, έβλεπες ματωμένα ξεφτίσματα.
-Θεέ και Κύριε! είπε ο Ησα"i'ας.
Σπαρταρούσε η καρδιά του, έκαιγαν τα χέρια του, Αφού είχε ξανασάνει, φώναξε:
-Μαρσελέν!
Δεν πήρε απάντηση. Απ΄ απότομο τρόμο συσπάστηκε η κοιλιά του Ησα'i'α. Επανέλαβε πιο δυνατά:
-Μαρσελέν! Μαρσελέν!...
Από κάτω ακούστηκε μια ανακατωσούρα, και αντήχησε η τρομαγμένη φωνή του Μαρσελέν.
-Εγώ είμαι, Ζαï.
-Πονάς;
-Είμαι εξαντλημένος...
-Τι μου λες; Έχεις πληγές;...
-Δε νομίζω... Δεν ξέρω... Είμαι εξαντλημένος...
-Εσύ, πάντως, βρήκες ξανά σημεία στήριξης;
-Ναι.
-Μήπως μπορείς να ανέβεις;
-Όχι... Δεν μπορώ άλλο...
-Τότε...εγώ είμαι που θα σε ανεβάσω... Μα, να με βοηθάς, κατά το δυνατόν...