Accueil
Voici la suite des Paysans
Les niveaux les plus faibles peuvent s'arrêter dès la première phrase.
Les plus forts iront jusqu'au bout.
Tous les jours en se levant, de sa fenêtre, il voyait les faîtes orgueilleux des Aigues, les cheminées des pavillons, les superbes Portes, et il se disait:" Tout cela tombera! je sécherai ces ruisseaux, j'abattrai ces ombrages." Enfin, il avait sa grande et sa petite victime. S'il méditait la ruine du château, le renégat se flattait de tuer l'abbé Brossette à coups d'épingles.
Pour achever de peindre cet ex-religieux, il suffira de dire qu'il allait à la messe en regrettant que sa femme vécût, et manifestant le désir de se réconcilier avec l'Eglise aussitôt son veuvage venu. Il saluait avec déférence l'abbé Brossette en le rencontrant, et lui parlait doucement sans jamais s'emporter. En général, tous les gens qui tiennent à l'Eglise, ou qui en sont sortis, ont une patience d'insecte: ils la doivent à l'obligation de garder un décorum, éducation qui manque depuis vingt ans à l'immense majorité des Français, même à ceux qui se croient bien élevés.
Καθημερινά, όταν ξυπνούσε, έβλεπε από το παράθυρο τις μεγαλοπρεπείς σκεπές των Αιγκ, τις καμινάδες των οροφών, τις υπέροχες Θύρες, και έλεγε στον εαυτό του:"Θα γκρεμίσω όλα αυτά, τα ρέματα, θα τα κάνω στεγνά, θα εξαφανίσω αυτά τα σκιερά μέρη." Με λίγα λόγια, δύο ήταν τα θύματά του, από τη μία το μεγάλο, ο πύργος του οποίου είχε ως στόχο την καταστροφή, από την άλλη το μικρό, ο αβάς Μπροσέτ τον οποίο υπερηφανευόταν να σκοτώσει με τρυπήματα καρφίτσας.
Για να τελειώσω την προσωπογραφία αυτού του πρώην κληρικού, μου αρκεί να πω ότι, όποτε λειτουργιόταν, λυπόταν που ήταν ακόμη ζωντανή η γυναίκα του και είχε τη διάθεση να συμφιλιωθεί με την Εκκλησία, αμέσως μόλις χηρεύσει. Χαιρετούσε με σεβασμό τον αβά Μπροσέτ, όποτε συναντιόνταν, και του μιλούσε ήρεμα χωρίς να παραφερθεί. Γενικά, όσοι είναι προσηλωμένοι στην Εκκλησία ή εγκατέλειψαν το ράσο, έχουν μια γαïδουρινή υπομονή η οποία ογείλεται στην υποχρέωση που έχουν να κρατήσουν τους τύπους, μια εκπαίδευση που , εδώ και είκοσι χρόνια, λείπει στους περσσότερους Γάλλους, ιδίως σε όσους νομίζουν πως είναι καλοαναθρεμμένοι.
Les niveaux les plus faibles peuvent s'arrêter dès la première phrase.
Les plus forts iront jusqu'au bout.
Tous les jours en se levant, de sa fenêtre, il voyait les faîtes orgueilleux des Aigues, les cheminées des pavillons, les superbes Portes, et il se disait:" Tout cela tombera! je sécherai ces ruisseaux, j'abattrai ces ombrages." Enfin, il avait sa grande et sa petite victime. S'il méditait la ruine du château, le renégat se flattait de tuer l'abbé Brossette à coups d'épingles.
Pour achever de peindre cet ex-religieux, il suffira de dire qu'il allait à la messe en regrettant que sa femme vécût, et manifestant le désir de se réconcilier avec l'Eglise aussitôt son veuvage venu. Il saluait avec déférence l'abbé Brossette en le rencontrant, et lui parlait doucement sans jamais s'emporter. En général, tous les gens qui tiennent à l'Eglise, ou qui en sont sortis, ont une patience d'insecte: ils la doivent à l'obligation de garder un décorum, éducation qui manque depuis vingt ans à l'immense majorité des Français, même à ceux qui se croient bien élevés.
Καθημερινά, όταν ξυπνούσε, έβλεπε από το παράθυρο τις μεγαλοπρεπείς σκεπές των Αιγκ, τις καμινάδες των οροφών, τις υπέροχες Θύρες, και έλεγε στον εαυτό του:"Θα γκρεμίσω όλα αυτά, τα ρέματα, θα τα κάνω στεγνά, θα εξαφανίσω αυτά τα σκιερά μέρη." Με λίγα λόγια, δύο ήταν τα θύματά του, από τη μία το μεγάλο, ο πύργος του οποίου είχε ως στόχο την καταστροφή, από την άλλη το μικρό, ο αβάς Μπροσέτ τον οποίο υπερηφανευόταν να σκοτώσει με τρυπήματα καρφίτσας.
Για να τελειώσω την προσωπογραφία αυτού του πρώην κληρικού, μου αρκεί να πω ότι, όποτε λειτουργιόταν, λυπόταν που ήταν ακόμη ζωντανή η γυναίκα του και είχε τη διάθεση να συμφιλιωθεί με την Εκκλησία, αμέσως μόλις χηρεύσει. Χαιρετούσε με σεβασμό τον αβά Μπροσέτ, όποτε συναντιόνταν, και του μιλούσε ήρεμα χωρίς να παραφερθεί. Γενικά, όσοι είναι προσηλωμένοι στην Εκκλησία ή εγκατέλειψαν το ράσο, έχουν μια γαïδουρινή υπομονή η οποία ογείλεται στην υποχρέωση που έχουν να κρατήσουν τους τύπους, μια εκπαίδευση που , εδώ και είκοσι χρόνια, λείπει στους περσσότερους Γάλλους, ιδίως σε όσους νομίζουν πως είναι καλοαναθρεμμένοι.
