Thème 83

Les Lettres de mon moulin d' Alphonse Daudet
Les douaniers (fin)

Pendant ce temps-là les enfants, que la présence de l' inspecteur semblait terrifier, finissaient vite leur dîner de châtaignes et de brucio. Et toujours de l'eau, rien que de l'eau sur la table! Pourtant, c'eût été bien bon, un coup de vin, pour ces petits. Ah! misère! Enfin la mère monta les coucher; le père, allumant son falot, alla inspecter la côte, et nous restâmes au coin du feu à veiller notre malade qui s'agitait sur son grabat, comme s'il était encore en pleine mer, secoué par les lames. Pour calmer un peu sa pountura, nous faisions chauffer des galets, des briques qu'on lui posait sur le côté. Une ou deux fois, quand je m'approchai de son lit, le malheureux me reconnut, et, pour me remercier, me tendit péniblement la main, une grosse main râpeuse et brûlante comme une de ces briques sorties du feu.
Triste veillée! Au-dehors, le mauvais temps avait repris avec la tombée du jour, et c'était un fracas, un roulement, un jaillissement d'écume, la bataille des roches et de l'eau. De temps en temps, le coup de vent du large parvenait à se glisser dans la baie et enveloppait notre maison. On le sentait à la montée subite de la flamme qui éclairait tout à coup les visages mornes des matelots, groupés autour de la cheminée et regardant le feu avec cette placidité d'expression que donne l'habitude des grandes étendues et des horizons pareils. Parfois aussi, Palombo se plaignait doucement. Alors tous les yeux se tournaient vers le coin obscur où le pauvre camarade était en train de mourir, loin des siens, sans secours; les poitrines se gonflaient et l'on entendait de gros soupirs. C'est tout ce qu'arrachait à ces ouvriers de la mer, patients et doux, le sentiment de leur propre infortune. Pas de révoltes, pas de grèves. Un soupir, et rien de plus!... Si, pourtant, je me trompe. En passant devant moi pour jeter une bourrée au feu, un d'eux me dit tout bas d'une voix navrée:
"Voyez-vous, monsieur..., on a quelquefois bien du tourment dans notre métier!"

brucio= fromage blanc
pountoura= pleurésie

Οι τελωνειακοί.

Στο μεταξύ τα παιδιά, προφανώς τρομοκρατημένα από την παρουσία του επιθεωρητή, βιάζονταν να τελειώσουν το γεύμα τους, αποτελουμένο από κάστανα και άσπρο τυρί. Και, στο τραπέζι, πάντα νερό, μόνο νερό! Κι όμως, καλό ήταν να πιουν  λίγο κρασί, αυτά τα παιδιά. Α! κακομοιριά! Επιτέλους, η μητέρα ανέβηκε για να τα κοιμίσει, ενώ ο πατέρας, ανάβοντας το φανό του, πήγαινε να επιθεωρήσει την ακτή. Κι εμείς μείναμε  κοντά στη φωτιά για να φροντίσουμε τον ασθενή μας που κουνιόταν στο παλιοκρέβατό του, σαν να ήταν ακόμη στ΄ ανοιχτά, ταρακουνημένος από τα κύματα, και καταπραύναμε τους πόνους του, οφειλόμενους στην πουντούρα, βάζοντας να ζεσταθούν στη φωτιά βότσαλα και τούβλα, που ακουμπούσαμε στο πλευρόπονό του. Μία, δύο φορές, καθώς πλησίαζα το κρεβάτι του, μου άπλωσε με κόπο το χέρι, ένα μεγάλο τραχύ χέρι, και καυτό όπως ένα απ΄ αυτά τα τούβλα που βγάζαμε από τη φωτιά.

Τι θλιβερή βραδιά! Έξω, η κακοκαιρία είχε ξαναπιάσει με το σούρουπο και ακούγονταν ένας πάταγος, ένας βρόντος, το αναπήδημα του αφρού, η μάχη της πέτρας κατά του νερού. Πότε πότε το μπουρίνι, ερχόμενο από τα ανοιχτά, κατόρθωνε  να χωθεί στον κόλπο, συμπεριλαμβανομένου του σπιτιού. Γινόταν αισθητό με την ξαφνική ένταση της φλόγας, που φώτιζε απότομα τα άχαρα πρόσωπα των ναυτών, μαζεμένων γύρω στο τζάκι, και κοίταζαν  τη φωτιά με αυτή την ηρεμία την οποία προξενεί η εξοικείωση με τις μεγάλες εκτάσεις και τέτοιους ορίζοντες. Πότε πότε επίσης, ο Παλομπό παραπονιόταν αμυδρά. Τότε όλα τα μάτια στρέφονταν προς τη σκοτεινή γωνία, όπου ο κακόμοιρος φίλος  έπεφτε να πεθάνει, μακριά από τους δικούς του, χωρίς βοήθεια. Φούσκωναν τα στήθη και ακούγονταν βαθείς αναστεναγμοί. Δεν άφηνε να διαφανεί τίποτε άλλο το αίσθημα της προσωπικής κακοτυχίας αυτών των καρτερικών και ήπιων  θαλασσινών εργάτων. Ούτε εξέγερση, ούτε απεργία... Μόνο έναν αναστεναγμό, τίποτε άλλο!... Εν τούτοις, κάνω λάθος, ξέχασα κάτι. Ενώ περνούσε κοντά μου και πήγαινε να τροφοδοτήσει τη φωτιά με ξύλα, ο ένας απ΄ αυτούς μου είπε χαμηλόφωνα, λες και να λυπόταν:
"Ακούστε που σας λέω, κύριε..., έχουμε καμιά φορά ένα σωρό σκοτούρες στη δουλειά μας!"

Hélène, j'ai écrit une tartine aujourd'hui, le texte est terminé et ainsi je peux commencer à ranger mes bouquins pour le départ jeudi. A bientôt.

Malgré la longueur du texte tu t'es fort bien débrouillé Yves ! Bon retour et à bientôt!!

αποτελουμένο - αποτελούμενο
εργάτων. - εργατών.