Thème 99

**Yves** Dim 5 Nov - 23:30

Yves: Modérateur; Messages : 4105
Date d'inscription : 17/04/2012
Age : 85
Localisation : France (Drôme) et Péloponnèse

Message n°1

Thème 99

Yves Dim 5 Nov - 23:30

Les Lettres de mon moulin d' Alphonse Daudet
Les vieux

Les lions de saint Irénée se précipitant dans la chambre n'y auraient pas produit plus de stupeur que moi. Un vrai coup de théâtre! La petite pousse un cri, le gros livre tombe, les canaris, les mouches se réveillent,,la pendule sonne, le vieux se dresse en sursaut, tout effaré, et moi-même, un peu troublé, je m'arrête sur le seuil en criant bien fort:
"Bonjour, braves gens! je suis l'ami de Maurice."
Oh! alors, si vous l'aviez vu, le pauvre vieux, si vous l'aviez vu venir vers moi les bras tendus, m'embrasser, me serrer les mains, courir égaré dans la chambre, en faisant:
"Mon Dieu! mon Dieu!..."
Toutes les rides de son visage riaient. Il était rouge. Il bégayait:
"Ah! monsieur... ah! monsieur..."
Puis il allait vers le fond en appelant:
"Mamette!"
Une porte qui s'ouvre, un trot de souris dans le couloir... c'était Mamette. Rien de joli comme cette petite vieille avec son bonnet à coques, sa robe carmélite, et son mouchoir brodé qu'elle tenait à la main pour me faire honneur, à l'ancienne mode...

bonnet à coques=bonnet orné de noeuds de rubans, selon une mode déjà ancienne à l'époque où se passe l'histoire.

**Yves** Dim 5 Nov - 23:57

Yves

Yves: Modérateur; Messages : 4105
Date d'inscription : 17/04/2012
Age : 85
Localisation : France (Drôme) et Péloponnèse

Message n°2

Γράμματα από το μύλο μου

Yves Dim 5 Nov - 23:57

Οι ηλικιωμένοι,

Εάν είχαν ορμήσει στο υπνοδωμάτιο τα λιοντάρια του Αγίου Ειρηναίου, δε θα προξενούσαν μεγαλύτερη κατάπληξη από μένα. Έγινε το αναπάντεχο! Βάζει μια φωνή το παιδί, αφήνει να πέσει το βιβλίο, τα καναρίνια, οι μύγες ξυπνάνε, χτυπά το ρολόι, σηκώνεται απότομα ο γέρος, όλο φοβισμένος, κι εγώ ο ίδιος, λίγο ταραγμένος, σταματώ στο κατώφλι, φωνάζοντας πολύ δυνατά:
"Καλημέρα σας, καλοί άνθρωποι! Είμαι ο φίλος του Μαυρίκιου."
Ω! λοιπόν, ας τον βλέπατε, ο καημένος γέρος, ας τον βλέπατε να με πλησιάζει, έχοντας απλωμένα τα χέρια του, να με φιλάει, να μου σφίγγει τα χέρια, να τρέχει, χαμένος, στο υπνοδωμάτιο, επαναλαμβάνοντας:
"Θεέ μου! Θεέ μου!..."
Ήτανε όλο ζάρες το πρόσωπό του, τόσο πολύ γελούσε. Έγινε κόκκινος. τραύλιζε:
"Α! κύριε... Α! κυρίε..."
Και πήγαινε στο βάθος του δωματίου, φωνάζοντας:
"Μαμέτ!"
Να μια πόρτα που ανοίγει, ακούγεται στο διάδρομο ένα αθόρυβο βιαστικό βάδισμα... Ήταν η Μαμέτ. Δεν είχα δει ποτέ μου μία τόσο όμορφη ηλικιωμένη γυναίκα, φορώντας ένα σκούφος με κορδέλες δεμένες φιόγκο, ένα καστανό φόρεμα κι ένα κεντητό μαντίλι στο χέρι της, για να με τιμήσει, εκτός εποχής...