Η εξαφάνιση του μεγάλου γιου της έθιγε τη μητέρα του. Μικρός το
δέμας, ο νεαρός αγαπούσε τα άλογα και είχε αρπάξει
οικεία βουλήσει τον
πώλο του γείτονα. Από τότε η γυναίκα, αναστατωμένη, έπινε το νερό της λησμονιάς τυλίγοντας παντού τ΄
αδράχτι της, ολημερίς, σπίτι της, στα χωράφια..."Να τα μας!" έλεγε ασταμάτητα στον εαυτό της. "Ο γείτονάς μας έκανε μήνυση πριν από ένα μήνα και το παιδί μου θα δικαστεί
ερήμην αύριο. Τι να κάνουμε;" Εξουθενωμένη απ΄ αυτό το
δήλιον πρόβλημα, άφησε απότομα το αδράχτι στο τραπέζι, πήγε να κόψει τριαντάφυλλα στη
ροδωνιά και τα τοποθέτησε στον κοντινό ξωκλήσι, μπροστά στην εικόνα της Παναγίας.
La disparition de son fils aîné faisait de la peine à sa mère. De petite stature, le jeune homme aimait les chevaux et avait volé de son propre chef le poulain du voisin. Depuis, la femme, bouleversée, buvait l'eau de l'oubli en filant la laine au fuseau toute la journée, partout, chez elle, dans les champs..."Nous voilà bien! se disait-elle sans arrêt. Notre voisin a porté plainte il y a un mois et mon enfant va être jugé demain par contumace. Que puis-je faire? " Exténuée par ce problème insoluble, elle abandonna subitement le fuseau sur la table, alla couper des roses à la roseraie et les plaça dans la chapelle voisine, devant l'icône de la Vierge.Merci, Hélène, d' avoir eu une pensée pour mes trois quarts de siècle sur terre!
Accueil
