Μέσα στην
αχλύ του φθινοπώρου που κοντεύει, οι μετανάστες έχουν ήδη ξεχάσει το αφετήριον
έρμα της ατέλειωτης πορείας τους. Προχωράνε προφανώς
αβρόχοις ποσί, σβήνουν
ιδίοις χερσίν τα εμπόδια που βάζουν οι όμοιοί τους, τρομαγμένοι ή έτοιμοι για να τους διώξουν. Είναι πάντα
υπ΄ ατμόν, προς τη δύση, προς τις χώρες που ζουν ειρηνικά, τις οποίες θεωρούν πλούσιες. Η μία απ΄ αυτές γενικά, φαίνεται πως δεν
οπάδει προς το τέρμα του δρόμου τους, μία σχεδόν
άπαις χώρα.
Dans la brume de l'automne qui approche, les émigrés ont déjà oublié le point de départ de leur interminable marche. Ils avancent apparemment sans peine, effacent de leurs propres mains les obstacles que leur tendent leurs semblables, effrayés ou prêts à les repousser. Ils sont toujours prêts à partir, vers l'ouest, vers les pays qui vivent en paix, qu'ils considèrent comme riches. En général l'un d'entre eux semble ne pas contrevenir au terme de leur parcours, un pays presque sans enfant.Hélène, j'ai trouvé le verbe défectif απάδω, pas απαδώ.
Nous partons dimanche pour la France, Hélène, donc ce sera mon dernier texte jusqu'à bientôt.