O δίοπος, το ένα και μόνο επιζών μέλος του πληρώματος, εντόπισε τυχαία μια στενή και μακρά θαλάσσια δίοδο. Παρά τις πολλές ζημιές που είχε προκαλέσει στο πλοίο η κακοκαιρία, πέτυχε να το φέρει εις πέρας μπροστά σ΄ ένα θαυμάσιο όρμο. Τότε ξέχασε ότι, από τη στιγμή που είχε ενεργήσει σύφωνα με τις ανόητες διαταγές του πλοιάρχου, τον ονείδιζε. Πράγματι, στην γραφική αμμουδιά, τον περίμενε ένα χαρούμενο πλήθος που κουνούσε τα χέρια του. Φιλοξενήθηκε σαν αδελφός και, όλβιος, αποφάσισε να ζήσει μαζί μ΄ αυτούς τους απλούς ανθρώπους που τρέφονταν μόνο με οπώρες και κρηναίο νερό. Κατόπιν έμαθε γρήγορα τη γλώσσα τους και γευόταν το ύφος τους που του θύμιζε το αττικόν άλας.
Le quartier-maître, unique membre survivant de l'équipage, repéra par hasard une passe étroite et longue dans la mer. Malgré les nombreuses avaries qu'avait provoquées le mauvais temps sur le navire, il réussit à l'amener avec succès devant une baie magnifique. Alors il oublia que, depuis l'instant où il avait agi selon les ordres absurdes du commandant de bord, il le honnissait. En effet, sur la plage pittoresque, l'attendait une foule joyeuse qui agitait les bras. Il fut accueilli comme un frère et, heureux, il décida de vivre avec ces gens simples qui se nourrissaient seulement de fruits et d'eau de source. Puis il apprit vite leur langue et goûtait leur langage qui lui rappelait le style fleuri attique.
Accueil
