Από τα χώματα ακούγεται η οξεία ιαχή των γλάρων και ο μονότονος παφλασμός των κυμάτων. Είναι η εποχή των θεριζοαλωνιστικών εργασιών και τα βόδια προχωρούν αργά υπό την ζεύγλα στα χρυσά χωράφια. Το πιο μεγάλο απ΄ αυτά, ενός πλέθρου περίπου, μια κληρονομιά από τη γιαγιά μου, είναι τώρα το δικό μου. Της άρεσε πολύ ο ελελίσφακος, γι΄ αυτό είναι γεμάτο φασκομηλιά και λίγο ελλέβορο, σε ανάμνησή της. Έτσι η Μάρώ, η μακαρίτισσα, είναι ωσεί παρούσα.
Des terres on entend le cri aigu des mouettes et le clapotis monotone des vagues. C'est la saison des moissons et dans les champs les boeufs progressent lentement sous le joug. Le plus grand d'entre eux, d'un plèthre environ, , un héritage de ma grand-mère, est maintenant à moi. Elle aimait beaucoup la sauge, c'est pourquoi il en est plein et qu'il y a un peu d'hellébore, en souvenir d'elle. Ainsi c'est comme si elle était présente, feu Maro.
Accueil
- Je corrigerai le reste plus tard