Thème 80

Les Lettres de mon moulin d' Alphonse Daudet
Les douaniers

Et la rafale avait beau souffler, faire gémir les agrès, secouer et inonder la barque, la chanson du douanier allait son train, balancée comme une mouette à la pointe des vagues. Quelquefois le vent accompagnait trop fort, on n'entendait plus les paroles; mais, entre chaque coup de mer, dans le ruissellement de l'eau qui s'égouttait, le petit refrain revenait toujours:
Lisette est sa...age,
Reste au villa...age...
Un jour, pourtant, qu'il ventait et il pleuvait très fort, je ne l'entendis pas. C' était si extraordinaire, que je sortis la tête du rouf:
"Eh! Palombo, on ne chante donc plus?"
Palombo ne répondit pas. Il était immobile, couché sous son banc. Je m'approchai de lui. Ses dents claquaient; tout son corps tremblait de fièvre.
"Il a une pountoura", c'est un point de côté, une pleurésie. Ce grand ciel plombé, cette barque ruisselante, ce pauvre fiévreux roulé dans un vieux manteau de caoutchouc qui luisait sous la pluie comme une peau de phoque, je n'ai jamais rien vu de plus lugubre. Bientôt, le froid, le vent, la secousse des vagues, aggravèrent le mal. Le délire le prit; il fallut aborder.

Οι τελωνειακοί,

Όσο και να φυσούσε η ριπή, έκανε τα άρμενα να βογκούν, να κουνάει τη βάρκα  και εισχωρεί νερό μέσα, το τραγούδι του τελωνειακού πήγαινε με το τέμπο του γλάρου στη κορυφή του κύματος. Πότε πότε, ο άνεμος το συνόδευε τόσο πολύ δυνατά, που δεν ακούγονταν πια τα λόγια. Αλλά, καθ΄ όλο το διάστημα που δεν έσκαγε στη βάρκα το κύμα, ενώ στάλαζε  η ροή νερού, επαναλαμβανόταν το σύντομο τροπάρι :
Λιζέτ, η φρόνιμη,
Στο χωριό διαμένει...
Μία φορά όμως, καθώς φυσούσε πολύ  και έβρεχε καταρρακτωδώς, δεν τον άκουσα. Με άφησε τόσο έκπληκτο αυτό, που πρόβαλα το κεφάλι μου από το σπιράγιο.
"Ε! Παλομπό, δεν ακούγεται πια το τραγούδι σου;"
Δεν απάντησε ο Παλομπό. Ήταν ακίνητος, ξαπλωμένος κάτω από το πάγκο του. Τον πλησίασα. Χτυπούσαν τα δόντια του, όλο το σώμα του έτρεμε από τον πυρετό του.
"Υποφέρει από πουντούρα", μου είπαν θλιβερά οι φίλοι του.
Ονομάζουν πουντούρα, έναν πλευρόπονο, την πλευριτίδα. Δεν έχω δει ποτέ μου τίποτε πιο ανατριχιαστικό απ΄ αυτό τον απέραντο σκοτεινιασμένο ουρανό, αυτή τη βρεγμένη βάρκα, αυτό τον κακόμοιρο Παλομπό, ψημένο στον πυρετό και τυλιγμένο σ΄ ένα φθαρμένο πανωφόρι από λάστιχο, λαμπερό λόγω της βροχής, σαν το δέρμα της φώκιας. Ύστερα από λίγο, το κρύο, ο άνεμος, η σύγκρουση με τα κύματα επιδείνωσαν την κατάσταση του αρρώστου. Τον έπιασε το παραλήρημα, έπρεπε να προσαράξουμε στη στεριά.

Hélène, nous sommes de retour, pour quelques jours, le temps de finir le texte "Les douaniers", je pense.

Parfait Yves avant de voir les vrais douaniers!
C' est bien dans l'ensemble !


πλευριτίδα.  -  πλευρίτιδα.