Δεν ακούγονταν πια από καιρό τα σφυρίγματα των ψαράδων που καλφάτιζαν με στυπείον και κολλώδη πίσσα τις βάρκες τους. Ούτε ψυχή στους δρόμους, μόνο στροβίλιζαν στις στέγες, αλαφιασμένες απ΄ένα σφοδρό βόρειο άνεμο, οι ανεμοδούρες! Ο πληθυσμός της κωμόπολης πίστευε πως ήταν πληγωμένη από τη μάστιγα του Θεού και μαζευόταν στα σπίτια. Οίκοθεν νοείται ότι δεν ήξερε κανείς την αληθινή αιτία της, η κατάρα μπορούσε να πλήξει εική ως έτυχε οποιονδήποτε κάτοικο. Στην πραγματικότητα έπροκειτο για την ερυσίβη του σταριού που είναι στο ψωμί και περιέχει μια ουσία, την εργοταμίνη, η οποία μπορεί να προκαλέσει την γάγγραινα, τη νέκρωση των μελών κι έκανε να γρύξει από πόνο τους ασθενείς. Την αρρώστια αυτή, την ονόμαζαν "Φωτιά του Αγίου Αντωνίου."
On n'entendait plus depuis longtemps les coups de marteau des pêcheurs qui calfataient avec de l' étoupe et de la poix collante leurs barques. Pas âme qui vive dans les rues, seules tournoyaient sur les toits, affolées par un vent du nord violent, les girouettes. La population de la bourgade croyait qu'elle était frappée par un châtiment divin et se blotissait chez elle. Il va de soi que personne ne connaissait sa véritable raison, la malédiction pouvait frapper n'importe quel habitant, à l'aveuglette. En fait il s'agissait de l"ergot du blé qui est dans le pain et contient une substance, l'ergotamine, qui peut provoquer la gangrène, la nécrose des membres et faisait hurler de douleur les malades. Cette maladie, on l'appelait " Feu de Saint-Antoine." ou " Mal des Ardents".
Accueil
