Με συνάρπαζε η δεξιοτεχνία του τορευτή που δούλευε στο μαγαζάκι του, όπου φτερούγιζαν κάτι έντομα, όμοια με
σητές. Μου φαινόταν ότι τα οστά του
μετακαρπίου του, ενώ συναρμόζονταν με τη
βοστρυχοειδή τεχνική της
τόρευσης του χαλκού, ήταν ευλύγιστα, λαστιχένια. Λίγο λίγο σχεδιαζόταν στην ανάποδη του μετάλλου ένα πτηνό που αναγνώρισα όταν τέλειωσε το ράμφος του, ήταν ένας
σκολόπαξ. Ούτε καν
ορρωδία, κάθε χειρονομία του καλλιτέχνη,
θελξίνοος, έφθανε τόσο πολύ κόντα στην τελειότητα που με μάγευε.
Comme je n'ai pas mon Bailly ici, je ne garantis pas la déclinaison de σης σητός, la mite.
La dextérité du ciseleur qui travaillait dans son échoppe où voletaient quelques insectes semblables à des mites me fascinait. Il me semblait que son os métacarpien, tandis qu'il se pliait à la technique en boucle du ciselage du cuivre, était flexible, élastique. Peu à peu prenait forme au revers du métal un oiseau que je reconnus lorsque son bec fut terminé, c'était une bécasse. Pas la moindre hésitation, chaque geste de l'artiste, un plaisir pour l'esprit,approchait tellement de la perfection qu'il m'enchantait.
Aujourd'hui, pour changer un peu, peut-être influencé par Balzac, je donne dans la pédanterie !
Dernière édition par Yves le Mer 13 Juin - 10:21, édité 5 fois