Ήταν βέβαιη πως πολύ βαριά ήταν τα (λύτρα) που ζήτησαν για την ελευθερία της. Συνεπώς προτίμησε να ονειροπολήσει και η Κόρη της Ακρόπολης ήρθε στη μνήμη της :
"Λύσε τη ζώνη , σταύρωσε
τα χέρια στην καρδιά σου
πορφύρα τα μαλλιά σου
μακρόσυρτη στολή.
Και γίνε ατάραχο άγαλμα,
και το κορμί σου ας πάρει
της τέχνης την εντέλεια
που λάμπει στο λιθάρι."
Ο (πίδακας) των στίχων του Παλαμά της επέτρεψε να ξεχάσει τις φωνές
και τα επιφωνήματα της (διμοιρίας) που φύλαγε τους κρατουμένους. "Ας μπορούσα να έγραφα μια τέτοια ποίηση! είπε στον εαυτό της. Ή ωραίους (γλυκώνειους) στίχους όπως και ο Ανακρέων ! Μόνο κάποια (θρύμματα!)..." Ούτε λόγος! Είχε καρδιά από πέτρα, (ακαή)... Τότε φαντάστηκε εκείνους τους χάζους φρουρούς, τους μεθυσμένους, εν πομπή πίσω από τον Διόνυσο, που φορούσαν (θύρσους). Και στο μήκος της, αυτή την ίδια και τους φυλακισμένους που τους κορόιδευαν. Και με το χαμόγελο στα χείλη, αποκοιμήθηκε.
Elle était sûre que la rançon qui était demandée pour sa libération était trop importante.Aussi elle préféra rêvasser et la Koré de l'Acropole lui revint en mémoire :
"Dénoue ta ceinture
et croise tes bras sur ton coeur,
tes cheveux sont de porphyre
longue et ajustée ta parure.
Et deviens une statue impassible
et que ton corps adopte la perfection de l'art
qui resplendit dans la pierre."
La source jaillissante des vers de Palamas lui permit d'oublier les cris et les exclamations de la section qui gardait les prisonniers. "Si je pouvais écrire une poésie pareille, se dit-elle! Ou des vers glyconiens comme Anacréon ! Seulement quelques bribes !... " Pas question! Son coeur était de pierre, incapable de brûler!... Alors elle imagina ces crétins de gardiens, enivrés, en cortège derrière Dionysos, portant des thyrses. Et sur son parcours, elle-même et les prisonniers, qui se moquaient d'eux. Et, le sourire aux lèvres, elle s'assoupit.
.
Dernière édition par Yves le Mar 26 Fév - 22:37, édité 1 fois
Accueil
